Einde mediastilte. Ik had de eerste single in de aflevering van vandaag op donderdagmiddag verwacht. Dan krijg ik bericht van DHL dat ze vrijdagmiddag langskomen. Omdat ik verwacht dat de single verpakt is in een 12"-box en deze niet in de brievenbus past, zou ik het liefste gewoon thuis willen zijn. Gelukkig werkt de post mee want er is schrikbarend weinig. Ik heb zelfs nog een collega geholpen en ben nog altijd voor drieën klaar. DHL zal tussen vier en zes bij me aan de deur staan en ik kan me zelfs permitteren om even boodschappen te doen. Ik ben vijf minuten binnen of daar is de DHL. De radioshows van vrijdag en zaterdag geven me beide niet meer de moed om de foto te maken en te gaan zitten voor negen singles en zo is het dan inmiddels zondagmiddag. Ik heb al even achter huis gezeten en wellicht dat er een klein wandelingetje in zit. Ambitieuze fietsplannen zijn er nooit geweest. Ik maak de kilometers doordeweeks al en ook qua het aantal zonuren zit ik wel goed op het moment. Dan nu toch eerst even de plicht vóór het lolletje en de laatste zestien van Albert en René checken plus twee hagelnieuwe singles.
* Velly Joonas- Stopp Seisku Aeg! (Estland, Frote, 1983, re: 2015)
Het is precies vier weken geleden. Ik heb Cinnamon Soulettes besteld bij iemand op Discogs en 's avonds stuurt hij me een stel links door van singles waar hij mogelijk aan kan komen en die me zouden kunnen interesseren. Het merendeel is erg elektronisch en dan zie ik opeens deze. Ik luister naar de Youtube-clips en ben meteen verkocht. Ik denk dat ik 'Stopp Seisku Aeg!' in de daaropvolgende vierentwintig uur wel dertig keer heb gehoord. Ik heb het gedeeld met vrienden die mijn enthousiasme niet delen en heb het zelfs als 'Lovely Pair' in de Northern Soul-show van mijn radiocollega. Tja, wat is het? Velly Joonas is een grote ster in Estland. Ze is vooral bekend vanwege haar folknummers maar sinds de late jaren zeventig is ze al actief met popmuziek. Ze voorziet internationale succesnummers van haar eigen teksten en laat in een interview weten dat ze ervan droomt om een gevierd soulzangeres te worden. De opnames op deze single zijn het meest soulvol, maar... eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het niet overhoudt. Het is een echte 'novelty'. 'Stopp' is 'I See Red', een nummer van de hand van Jim Rafferty dat op een elpee van Frida heeft gestaan. Het nummer is opgenomen met een amateurband en zit wat dat betreft in dezelfde hoek als Enso Samaï & Free Spirit. De b-kant heet 'Käes On Aeg' en dat is lekker: Kaas op ei. Het zal vast iets anders betekenen? Het is echter 'Feel Like Makin' Love' van Roberta Flack en een opname uit 1980 welke in een uur is opgenomen volgens het hoesje. Het klinkt iets minder 'lo-fi' dan 'Stopp' en je hoort Velly dromen van een carrièreswitch in de richting van de soul. Eigenlijk de meer soulvolle kant, maar wellicht speelt er iets mee. Ik ken namelijk geen slechte cover van 'Feel Like Makin' Love'.
* Jonathan King- Let It All Hang Out (NL, Decca, 1970) (A)
Ik meen heel even dat Jonathan ons is ontvallen. Ik wil dinsdag met mijn radioshow beginnen of Baz plaatst een bewerkte foto met betrekking tot een pedofiel en de tekst 'He is brown bread'. Daan kijk ik nog eens naar de foto en, nee, het is niet Jonathan King. Het is Rolf Harris die ons is ontvallen. Een Australische zanger en presentator met vele hits in Engeland in de jaren zestig en zeventig en een gevierde mediapersoonlijkheid. Totdat uit 'Operation Yewtree' uit de doeken wordt gedaan dat Harris zich al sinds de jaren zestig schuldig heeft gemaakt aan seksueel misbruik van kinderen. Het is onderdeel van de beerput die wordt geopend na de dood van dj Jimmy Saville en waarbij ook Jonathan King komt op borrelen. Gary Glitter wordt dan al een tijdje vervolgd. Wat Jonathan King betreft, zit ik in een spagaat. Het wordt in Engeland niet in dank afgenomen als ik hem een popgenie noem. Iets van zaken en privé scheiden. Jonathan weet als geen ander de hitparade te beheersen met meerdere nummers onder verschillende pseudoniemen. In 'Let It All Hang Out' lijkt hij Bob Dylan op de hak te willen nemen? Niet zijn allerbeste maar wel mooi om hem in de collectie te hebben.
* John Mayall- Dream With Me (NL, Polydor, 1970) (R)
Hoewel Alexis Korner alle eer toe komt, is John Mayall in zekere zin ook een peetvader in de Engelse blues. Denk alleen maar aan de stoet gitaristen die hij heeft afgeleverd met zijn Bluesbreakers. Eric Clapton, Peter Green en 'buurman' Mick Taylor zijn de bekendste. Taylor woont tegenwoordig in Diever, een kilometer of acht hier vandaan. De blues heeft in de late jaren zestig en vroege jaren zeventig last van de puristen die de authentieke sound willen behouden en anderzijds de 'vernieuwers'. Ook Mayall zoekt naar wegen om de blues in de jaren zeventig te laten voortleven. 'Dream With Me' is een uiterst ontspannen bluesje met een hoofdrol voor de fluit. Ik lust hier wel soep van.
* Roger McGuinn- American Girl (NL, CBS, 1977) (R)
Roger heeft in 1977 de zonnebril afgezet maar zijn stem is onmiskenbaar. Hier leent hij het nummer van de, dan nog onbekende, Tom Petty en ik hink op twee benen met zijn versie. Aan de ene kant is het 'even iets anders' met de kenmerkende zang van de ex-Byrd, aan de andere kant hou ik teveel van het origineel om deze cover te dulden.
* The Mojos- Why Not Tonight (UK, Decca, 1964) (R)
Waarom associeer ik dit met Joe Meek? Geen flauw idee want er blijkt helemaal geen connectie te zijn. Ik meende dat dit een Engelse top tien-hit was geweest, maar 'Why Not Tonight' is niet hoger gekomen dan nummer 25. Deze specifieke single is een exemplaar voor de export naar Denemarken. Dat is af te leiden aan de vermelding van 'N.C.B' op het label, de Deense Stemra. Het land heeft dan ook geen eigen Decca-pers. 'Why Not Tonight' is heel erg Engels en 1964 maar een zeer prettig geluid.
* Motherlode- When I Die (Portugal, Buddah, 1969) (A)
Ik denk als eerste aan Motherlight, maar dat is andere koek. Motherlode is een Canadese band welke opvalt omdat ze geen bassist hebben. De toetsenist speelt de bas, net zoals bij The Doors. 'When I Die' riekt een beetje naar 'blue-eyed soul'. Ik vind hem prima passen in dat idioom en dus gun ik de plaat wel een plekje in de Blauwe Bak. Dan kan ik begin volgend jaar altijd nog kijken waar die een definitieve plek krijgt.
* The Newbeats- Groovin' (US, Hickory, 1969) (R)
Waargebeurd verhaal. Lesley Gore zou in 1966 als eerste 'Groovy Kind Of Love' op de plaat zetten, maar de platenmaatschappij vindt het ongepast om een meisje 'groovy' te laten zingen. The Mindbenders gaan met de hit ervan door en een jaar later zingt iedereen, man of vrouw, over 'groovy'. Brengt me dan bij 'Groovin (Out On Life)' van The Newbeats. Hun 'Run Baby Run' is een Northern Soul-klapper en eigenlijk hoop ik dat deze ook goed genoeg zal worden bevonden voor de Blauwe Bak. Het is een fraai nummer maar geen Blauwe Bak voor deze. Blijkbaar had Hickory geen inspiratie voor een b-kant want daar is de knaloude versie van 'Bread And Butter'.
* Gene Pitney- I'm Gonna Be Strong (NL, CBS, 1964) (R)
Heb ik hem wel of heb ik hem niet? Enfin, de prijs is niet onaardig en deze is met fotohoes. Dan blijkt dat ik hem nog niet heb. Dit plaatje neemt me mee terug naar de eerste maanden van 1992 als ik het op een cassettebandje heb. Een soort van 'Tour Of Duty'-parodie tjokvol lekkere jaren zestig-muziek en dus ook deze van Gene. Ik had de single niet beter kunnen wensen want Gene kan erg dynamisch zingen en dit wil wel eens zorgen voor geknetter van het vinyl. Deze is helemaal 'clean'.
* The Press- Cantara Pepe (NL, Utopia, 1981) (A)
Tot slot een plastic schijfje met jeugdherinneringen. Ik denk dat ik de plaat eens in '50 Pop Of Een Envelop' heb gehoord en dat ik het de rest van de middag heb gezongen. Dan blijkt overigens al dat er geen zangtalent is geboren, dus arme klasgenoten. En ik heb meteen weer zin om mee te blèren. En tien keer beter dan 'I'm Gonna Shoot The Dee Jay' welke ik al jaren in de bakken heb staan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten