Als alles goed gaat, komen de singles deze week weer het huis binnen stromen en kan ik weer aan de bak met de 'Singles round-up'. Ieder 'vrij' moment moet ik dan toch maar benutten voor de 'Honderd achteruit'? Geen idee wanneer deze serie gaat eindigen. Ik ga jullie nu namelijk de nummer 34 presenteren. Het is de eerste dag dat de thermometer werkelijk boven de twintig graden is uit gekomen, maar dat heeft niet voor enige activiteit kunnen zorgen. In plaats daarvan heb ik bijvoorbeeld een nieuwe naald besteld want de banaan op de Skytec klinkt echt voor geen meter meer. Ik vind eentje op Bol en herinner me dan dat ik nog een kortingskaart heb van het bedrijf. Resultaat is dat ik de naald voor een 'normale' prijs heb. Ze waren altijd rond de dertig euro maar moeten nu minimaal vijfenveertig kosten. Enfin, daar kan ik weer een jaar mee vooruit en het is een behoud voor mijn kostbare platen. De nummer 34 in de Gele Bak Top 100 van vorig jaar neemt me terug naar de vakantie van 2021, hoewel ik het nummer pas later op waarde heb leren schatten. Het onderwerp is 'By The Way' van The Tremeloes uit 1970.
De vakantie van 2021. Wellicht moet het geheugen worden opgefrist? Ik huur gedurende een week een elektrische fiets en op de laatste dag maak ik een ritje naar Emmeloord. Bij 'Het Goed' koop ik een stapel singles en ga terug door de Weerribben naar Steenwijk en Havelte. Ik kan me niet heugen dat ik eens eerder over The Tremeloes heb geschreven en dus is dit een fraaie aanleiding. Platenmaatschappij CBS heeft in 1967-68 een drietal Engelse groepen onder contract die vooral bekend zijn van opgewekte pophits maar desondanks een schaduwzijde kennen. The Love Affair, The Marmalade en The Tremeloes doen iets héél anders op de b-kantjes van de singles, hoewel The Marmalade dan al wel 'I See The Rain' op single heeft kunnen uitbrengen. Eind 1967 worden de bekende artiesten gevraagd om hun favoriete plaat van het jaar en Jimi Hendrix kiest dit nummer van The Marmalade. Best opvallend omdat het geen grote hit in Engeland is geweest en ten tweede neemt het Hendrix' stijl op de hak. The Tremeloes moet het op de a-kant vooral doen met Italiaanse 'originals' en op de b-kanten en de elpees mogen ze 'freaken' zoveel als ze willen.
De groep vindt haar oorsprong in 1958 als Brian Poole & The Tremoloes. TremEloes is een tikfout in een Londense krant en ze besluiten de naam maar aan te passen. Op nieuwjaarsdag 1962 nodigt platenmaatschappij Decca twee veelbelovende groepen uit om auditie te doen. Brian Poole & The Tremeloes wint daarbij een contract met Decca, maar dat is niet uitsluitend op artistieke gronden. The Tremeloes zijn woonachtig in Londen en zijn eenvoudiger bereikbaar dan de groep uit Liverpool. O ja, van hen zouden we nooit meer iets vernemen. Iets met The Beatles of zo? De eerste hit voor Brian Poole & The Tremeloes is 'Twist And Shout' dat een half jaar eerder al door The Beatles is uitgebracht op een elpee. 'Do You Love Me', een cover van The Contours, bereikt de eerste plek in de Engelse hitlijst. Er volgen nog een aantal hits maar in 1966 denkt Brian Poole dat hij klaar is voor een solo-carrière. Deze is echter nooit van de grond gekomen. De overgebleven Tremeloes tekenen bij CBS en Mike Smith produceert meteen de eerste single. Dat is een cover van het Beatles-nummer 'Good Day Sunshine' maar dat flopt genadeloos. In 1967 zal het echter allemaal goed komen als de groep een nummer opneemt van Cat Stevens: 'Here Comes My Baby'. De jaren 1967 tot en met 1969 zijn de vetste voor The Tremeloes. 'Silence Is Golden' gooit hoge ogen en dan volgen een aantal oorspronkelijk Italiaanse pophits met een nieuwe Engelse tekst. Denk aan 'Be Mine', 'Suddenly You Love Me' (in ons land beter bekend als Ben Cramer's 'Zai Zai Zai') en 'My Little Lady' doen het allemaal goed op de hitparade. De leden kunnen allemaal overweg met de microfoon maar meestal horen we Chip Hawkes of drummer Dave Munden.
'Call Me Number One' bereikt nog een tweede plek in Engeland in 1969 en 'Me And My Life' twee plekken lager. 'By The Way' brengt het niet verder dan nummer 35 in de Engelse hitparade. In Nederland woont het enige tijd in de Tipparade. Jeff Christie heeft een nummer geschreven voor de groep maar dan besluit CBS de instrumentale backing te gebruiken met Christie's eigen zang. Het resultaat is 'Yellow River' van Christie. In 1972 wordt 'I Like It That Way' nog een top tien-hit bij ons nadat Radio Northsea International de plaat tot 'Treiterschijf' heeft gemaakt. In de daaropvolgende jaren zal de groep alleen nog aan het vasteland van Europa in de belangstelling staan. In de midden jaren zeventig gaat de groep in een sabbatical en gaat Chip Hawkes naar Amerika om elpees te maken. In de jaren tachtig keert hij terug in Engeland en doet nog een paar extra jaren met The Tremeloes. In 1988 stopt hij om zijn zoon te begeleiden en dan hebben we het over 'The one and only' Chesney Hawkes. Karen en Shelly, de dochters van Brian Poole, vormen in de jaren negentig het duo Alisha's Attic.
Tegenwoordig zijn er meerdere versies van The Tremeloes actief. Brian Poole heeft zijn eigen band, Chip Hawkes heeft eentje en er is een 'tribute'-band genaamd The Trems met voormalige leden van Paper Lace.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten