Zouden Sam Smith wellicht vroege lezers van Soul-xotica zijn geweest? In het eerste jaar van deze praatpaal introduceer ik een redactie omdat ik het altijd leuk heb gevonden om in de derde persoon te schrijven. Ik moet bekennen dat het mezelf ook begint te vervelen na een paar maanden en ik de redactie heel subtiel de deur uit werk. Er is één redactielid dat zo nu en dan een berichtje krijgt in de eerste jaren en vandaag mag ik het over hem hebben: Sideburner. De redactie bestaat uit verschillende vormen van mezelf en wellicht ben ik hiermee een voorbeeld geweest? Als ik dat had geweten, had ik het nooit gedaan... Laat voorop stellen dat iedereen mag zijn wie die wil zijn, maar verder dan man en vrouw gaat het bij mij niet. Sideburner is de rock'n'roll-kant van mezelf op de redactie en als er één jaar rock'n'roll is geweest, dan moet dat wel 2004 zijn geweest. Nee, de daaropvolgende jaren zijn niet opeens erg braaf, maar Sideburner 'leeft' als correspondent voor een website in 2004 en in dit jaar dompel ik mezelf onder in de garagerock. De foto moet een single worden van The Yeah Yeah Yeahs. Ik had eigenlijk 'Date With The Night' in gedachten maar die is al in 2003 uitgebracht. 'Y Control' verschijnt in november 2004 als single en dus mag dit het fotomodel heten.
Bij het uitspreken van 2004 krijg ik altijd een 'warm' gevoel, alleen weet ik niet precies te duiden waarom. Ik heb de afgelopen dagen stevig nagedacht over wat dit jaar nu zo speciaal maakt. Feit is dat ik jaren later nog allerhande kleine details weet te herinneren die onmiskenbaar 2004 zijn, waar ik bij latere jaren de momenten door elkaar heen dreig te gooien. Dat is een zaak voor later. Mijn 2004 begint overigens met buikpijn. Ik heb daar al sinds de kerst last van. Als ik naar de wc moet, dan moet ik opschieten en bovendien schaam ik me ervoor om dit bij vrienden te doen. Tot zover mijn oud en nieuw. Uit de eerste maanden herinner ik me nog het optreden van The No-Goods in Meppel. Ik ga er op de fiets naar toe met de walkman in de jaszak. Als ik naar huis wil, blijkt iemand anders mijn jas te hebben meegenomen. Iemand aan de bar heeft wel een bomberjack liggen dat ik na afloop weg kan doen. Het blijkt een 'crew'-jas te zijn. Dan hangt opeens mijn jas weer aan de kapstok inclusief walkman en zo kan ik toch weer genieten van muziek op de middernachtelijke fietstocht. De recensie staat een week later op rockandroll-punt-nl. Deze moet ik op dat moment nog uitwerken bij het Digitaal Trapveld. De woningstichting heeft dit een paar maanden eerder gerealiseerd, een internetcafé voor en door bewoners van de wijk. Ik ga in januari 2004 ook voor de laatste keer naar het Leger Des Heils in Leeuwarden en geniet hier mijn allerlaatste knipbeurt. Ja... u leest het goed... ik ben al in negentien jaar niet bij een kapper geweest!
Na afloop van de knipbeurt koop ik de laatste plaat van The Dirtbombs op vinyl. Dat is een plaat die ik middels de website heb leren kennen en vormt de start van een nieuwe verzameling van garagerock-elpees. Sideburner wordt ook mijn pseudoniem tijdens het draaien van deze garagerock. In 2006 zal het opnieuw aan bod komen, maar in 2004 heb ik een rijkdom. Ondanks een uitkering heb ik een supergoedkoop onderkomen en tot de verhoging van de zorgpremies kan ik praktisch iedere maand naar Zwolle om voor minstens honderd euro garagerock-elpees aan te schaffen. Je hebt veel waar voor je geld want de elpees kosten vaak niet meer dan een tientje per stuk. In maart 2004 haal ik zo onder andere de elpee van The Yeah Yeah Yeah's en zie onderweg een poster hangen van een optreden van een skaband uit de Balkan in een plaatselijke kraakkroeg. Ik noteer de datum in mijn denkbeeldige agenda en ben uiteraard present. Dat is de eerste avond CO-9 voor mij. Na afloop heb ik een kleine romance met een zekere Marije. Het zullen de alcoholdampen zijn geweest want als ik haar een paar weken later zie, blijkt het een ander meisje te zijn dan zoals ik het me had voorgesteld. Ik dank echter wel de CO-9 aan Marije en dus mag ze niet onvermeld blijven! Ik heb juist mijn nieuwe minidisc-speler aangeschaft en dus luister ik onderweg in 2004-05 meestal naar vinylsingles die ik op een schijfje heb gepropt. Eind maart word ik eveneens gevraagd of ik nu eindelijk eens vrijwilliger wil worden in De Buze. Op 1 april 2004 begint mijn dienstverband achter de bar bij een concert, maar dat heb ik binnen een kwartier gezien. De verrekte vertraagde motoriek. Kort daarop zal ik worden 'ontdekt' als ideale (?) barman op gewone rustige baravonden. Een beetje dj spelen en gezellig ouwehoeren met klanten. Intussen proberen de zaak in goede banen te leiden wat niet meevalt dankzij de opstandige jonge punkers.
CO-9 is een complex dat oorspronkelijk van een oliemaatschappij is. Het terrein bevat naast een kantoor (de woonruimte) enkele loodsen en smeerkelders. In één loods fabriceert iemand eigenhandig brombakfietsen en de andere loods is een kraakkroeg geworden. Er spelen geregeld bands. Zo speelt de legendarische Meppeler punkband DeVopo's op een zaterdagavond met een 'oude bekende' als support: Kadaverbak. Kadaverbak speelt een week na Margriet Eshuys in Het Bolwerk en is dus mijn tweede recensie uit mijn loopbaan. Wellicht dat ik deze nog eens ga afstoffen en alle herinneringen aan de band op een hoopje veeg. De overige vrijwilligers van CO-9 zijn al richting nachtverblijf gegaan als ik nog met de jongens van Kadaverbak aan de bar zit. Of... ik sta achter de bar en dat is een plek die iedereen me wel lijkt te gunnen. Ik sta bij vrijwel iedere avond achter de bar. Sommige van de concerten zijn uiteindelijk weer te vinden op Diggin4Dirt, de opvolger van rock-and-roll. Het is ook mijn kennismaking met de elektronische prulnoise uit de Hondenkoekjesfabriek. Dat is stof voor de komende jaren in deze rubriek.
Ik zou met gemak nóg achttien alinea's kunnen schrijven, maar... even het bandje vooruit spoelen. In juli 2004 gaat de CO-9 definitief op slot. Het geplande garagerock-festival van mijn hand zal een idee blijven. Ik ga wel naar het allereerste Primitive-festival in Rotterdam, ook al zal dat de genadeklap geven aan mijn enthousiasme voor de garagerock. Ik ontvang de enige boete die ik ooit heb gehad buiten het vele zwartrijden om. Wildplassen. Kost vijfendertig euro in 2004. Ik sla in 2004 Dicky Woodstock over en koop in plaats daarvan een batterij-pickup en een hoop platen. Met de nieuwe aanwinst ga ik naar een 'Back To The Sixties'-manifestatie in Alkmaar hetgeen een braderie blijkt met ZZ & De Maskers op het podium. Daar verdien ik enkele biertjes met platenspeler en singles. Tussen de vuige gitaarrock heb ik in februari 2004 een 'interessante' plaat gekocht die me op ene of andere manier erg boeit. Het is het album 'Mandrake' van Fursaxa. Ze heet eigenlijk Tara Burke en we onderhouden contact via de email (het is nog vóór Facebook en Twitter). Ze laat weten dat ze in oktober tijdens een benefietfestival zal optreden in België. Ach, dat is ver weg... Als ik het vervolgens op het kaartje zie, valt het reuze mee! Ongeveer dertig kilometer over de grens en met een eigen station tussen Antwerpen en Gent. Ik ga halsoverkop naar België voor dit concert en ontmoet daar een zekere Jan. Ik kan bij hem 'crashen' maar blijf vervolgens nog twee nachten in Sint Niklaas. Dit is dan weer een opstapje naar het verhaal over 2005.
In de laatste maanden van 2004 gaat het leven zo zijn gangetje totdat...? Ik krijg een brief van de sociale dienst. Ze hebben ontdekt dat ik in 2001 op afroep heb gewerkt bij de ACM en dit nooit heb opgegeven. Ik geloof dat de totale schade zo'n achthonderd euro is. Ik ben uitgenodigd om mezelf op een dinsdagmorgen te verdedigen. Dat is de avond nadat ik met Paultje heb doorgehaald. Ik zit half te slapen bij het gesprek en schrik wakker als ik het bedrag van drieduizend euro hoor. Wat blijkt: Sinds januari 2003 woon ik zelfstandig maar mijn uitkering is nog altijd erop gebaseerd dat ik de kosten kan delen. Ik krijg met terugwerkende kracht voor 23 maanden terug. Dat is drieduizend euro. De niet opgegeven verdiensten eraf plus de normaal doorlopende uitkering en ik ben even stinkend rijk! Eind 2004 koop ik de elpee van Dungen, nog altijd één van mijn meest ultieme elpees ooit, en begin ik, naast De Buze, ook te draaien in de nieuwe Steenwijker discotheek Classics. De garagerock mag dan op de achtergrond zijn verdwenen, maar vanaf dit punt wordt het pas écht rock'n'roll.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten