Hoewel ik enerzijds vooruit loop op de 'Singles round-up' acht ik het van belang om nog steeds eerst de Week Spot van afgelopen week aan jullie voor te stellen. In de vierde 'Singles round-up' zien jullie de aanleiding hoewel het niet deze specifieke plaat is. Het is de opvolger. Als ik de opvolger vrijdag draai in mijn radioshow heb ik opeens ontzettend veel zin in de grote hit en omdat het zo'n charmant nummer is, besluit ik dit maar tot Week Spot te bombarderen. In vroegere tijden zou dit een 'Classic Week Spot' zijn geweest want ik tracht voornamelijk een plaat uit het afgelopen jaar als Week Spot te presenteren. In geval van The Winstons heb ik de plaat al sinds 2018. De laatste keer dat ik hem heb gehoord is tijdens het fietstochtje in februari 2020. Een memorabele fietstocht welke me ook nog een stapeltje singles oplevert. Hoewel het een grote Amerikaanse top tien-hit is, zal vooral de b-kant grijs worden gedraaid. Ik heb 'Color Him Father' in de Amerikaanse uitdossing (welke best een upgrade zou verdienen), maar als afbeelding gebruik ik de Nederlandse persing omdat die een fraai fotohoesje heeft. De Week Spot van de afgelopen week is 'Color Him Father' van The Winstons uit 1969.
Ik kom de plaat omstreeks 2014-15 geregeld tegen bij veilingen op het internet maar begrijp nooit echt de 'opwinding'. Hoewel 'Color Him Father' een prachtig nummer is met een heerlijke tekst is het niet meteen de meest gewilde plaat voor op de dansvloer. Pas later leer ik dat het hier voornamelijk gaat om de b-kant. Op de b-kant staat, zoals jullie kunnen zien op het hoesje, 'Amen Brother'. Op het eerste gezicht een instrumentale stoplap met de traditionele gospel 'Amen' als uitgangspunt. Halverwege het nummer slaat drummer Gregory Coleman een bepaalde beat welke we vervolgens in duizenden verschillende nummers zullen tegenkomen. Voornamelijk in de elektronische muziek maar niet alleen... De 'Amen break' is het fundament van menig latere plaat en is voor een dj en muzikant wat spijkers zijn voor een timmerman. Helaas is veel van het styreen flink aan gort gedraaid en dus is er sprake van opschudding als een gaaf exemplaar de kop opduikt.
The Winstons is een 'mixed race'-band uit Washington D.C. De groep treedt op als backing-groep voor The Impressions en tenorsaxofonist Richard Lewis heeft ook met Otis Redding gewerkt. Als The Winstons melden ze zich in 1969 met het poppy 'Color Him Father'. Iets dat in die tijd als controversieel wordt gezien. Het is echter erg fraai verpakt en, meest belangrijk, er zijn heel veel kinderen die zich herkennen in het nummer. De natuurlijke vader van de zwarte ik-persoon is jaren geleden overleden in een oorlog en zijn zwarte moeder heeft een nieuwe liefde gevonden bij een blanke man. Omdat hij zielsveel van de kinderen houdt en doet alsof zij van hem afkomstig zijn, besluit het kind om hem als vader te kleuren waarbij ras en huidskleur opeens onbelangrijk wordt. Let wel... dit is 1969! Twee jaar eerder is 'Society's Child' van Janis Ian nog in de ban gedaan.
'Color Him Father' schopt het tot een zevende plek op de Billboard. De opvolger piekt net buiten de top vijftig. Negram is in deze tijd nogal actief met het promoten van werk op het Metromedia-label en dus krijgen beide singles een release in Nederland. Ik ga het later over 'Love Of The Common People' hebben want deze Nederlandse persing heb ik vrijdag in Meppel gevonden. Straks verder met de 'Singles round-up'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten