De deur zwaait open. 'Ik had erop gerekend dat Tony wel een plek voor je zou kunnen regelen voor vanavond'. Ik leer hem kennen als een optimist en bij vlagen iets té optimistisch. 'Come in'. Ik treedt binnen in de 'terraced house' aan Brownlow Street. Eerlijk gezegd had ik aan een kerk gedacht en was rechtstreeks naar een kerk toegelopen. Deze blijkt al jaren buiten gebruik te zijn. Zijn kerk is in de achtertuin. Het is oneerbiedig om het een fietsenschuurtje te noemen, maar veel meer dan een royale berging is het gebouwtje niet. Hij legt me uit dat hij monnik is en dit huis dus een 'monastic house' is. Er gelden enkele geloofsregels maar die krijg ik niet meteen om de oren geslingerd. Na een kopje thee mag ik gebruik maken van de badkamer en moet ik mezelf ontdoen van de baardgroei. Dat moet nu in 2023 ook gebeuren maar dat is een zaak van later. Mijn kleren gaan in de was en krijg een slecht zittende (maar hagelnieuwe) boxer shorts aan en een té korte pantalon. De schoenen verspreiden al weken een onaangename geur maar hij zoekt in een kast en vind.... maat 48 sandalen! Ze zijn van zijn vader geweest en deze heeft ze in 1967 nieuw gekocht. Ik heb er jaren plezier van! Ik zit schoon en netjes in de woonkamer te wachten want er zal een vriend langs komen.
De vriend komt nog net niet vloekend binnen maar hij klaagt over de parkeerruimte in de buurt. Het is krap bemeten, dat geef ik toe. Het duurt even voordat ik me realiseer dat deze man niet in een Fiat 127 is gekomen. Hij heeft een verlengde Rolls-Royce. De ene dag zit je tussen de zwervers in een nachtopvang en een paar uur later zit je met één van de rijkste mannen in Engeland te praten. Een hele geschikte vent die dankzij een lumineus idee opeens heel erg rijk is geworden. Hij helpt in de jaren zestig zijn vader op de markt bij de verkoop van pantykousen en ondergoed voor dames. Als hij op een verveeld moment besluit de schappen te ordenen, houdt hij een bh in zijn handen. 'Moet dit steun geven?', vraagt hij zichzelf hardop af. Hij neemt een paar bh's mee naar huis en gaat knutselen. De volgende zaterdag doet hij een aantal van zijn vrouwelijke klanten een oneerbaar voorstel: Ze moeten de bh een dag en een nacht dragen. Overdag tijdens het (huishoudelijke) werk. Volgende week wil hij het resultaat horen. Een week later komen de dames terug. Ze zijn dolenthousiast. Ze hebben nog nooit zoveel steun ervaren. Hij verlaat de markt en zet een fabriekje op, maar al gauw moet hij concluderen dat hij de vraag niet aan kan. Hij vraagt patent aan en verkoopt de licenties aan de grote producenten van ondergoed. De man heeft de 'cross your heart'-bh uitgevonden en zwemt in het geld. Mocht ik een borg nodig hebben voor een toekomstige huurwoning dan kan ik dit van hem krijgen, die toezegging heb ik. Ik zal echter niet gebruik hoeven maken van het aanbod maar dat zien jullie wel in de komende weken.
Als de vriend weer is vertrokken met de Rolls-Royce gaan we de stad in. Father heeft afgesproken met een huisvriend. Die wil me in eerste instantie niet aankijken en ik herken zijn gezicht. Ja, ook hem heb ik de afgelopen twee dagen om 'change' gevraagd. Hij lijkt een beetje op Elvis en dat beeld is blijven hangen. Father weet niet eens dat ik momenteel leef van het bedelen en als hij het van de huisvriend hoort, zijn de mannen het unaniem eens. Daar moet ik per meteen mee stoppen! Okay dan. Hoe ik dan wel aan mijn geld moet komen, mag Joost weten. Father heeft gezien dat ik een stevige eter ben. Hij gaat 'Toad in the hole' maken voor mij. Ik ben benieuwd! Het is een gerecht uit Yorkshire: Een pastei uit de oven met worstjes. 'Jij kan hem vast wel in je eentje op'. Dat klopt. Alleen wordt het bestek me uit de handen gerukt als ik wil aanvallen op de maaltijd. 'Hey, we gaan niet prakken! Je gaat de aardappel snijden'. Op dat moment leer ik de Engelse tafelmanieren en ja... zo eet ik nog altijd als het netjes moet. De vork ondersteboven. Hij heeft me al laten weten dat ik vannacht kan blijven slapen, echter is er een maximum van twee nachten. Huisgenoot Ian komt morgen weer terug en hij is de man die deze regel heeft ingesteld. Het is een lange enerverende dag geweest en de wijntjes hebben rijkelijk gevloeid. Hij brengt me naar mijn kamer, stopt me in en geeft me een knuffel. 'Waarom?', stamel ik en kijk dan over zijn schouder recht in de ogen van Jezus.
Ik kan in principe nog een nacht blijven, dat is geen enkel probleem. Daarna zal ik dan toch weer terug moeten naar de nachtopvang en hopen op een snel en goed verloop bij de YWCA. Als ik Ian later die dag tref, krijg ik opnieuw een flashback. Ja... ik heb ook hem gevraagd om 'change' maar hij is haastig voorbij gelopen. 'Ben je gestopt met bedelen?', is zijn vraag. Ik knik. 'En hang je ook niet meer rond met de andere zwervers?'. Ik knik opnieuw. 'Dan wil ik niet dat jij weer op straat komt te staan. Je kan hier blijven totdat je iets anders hebt. Maar je moet wel actief blijven zoeken'. Dit is precies wat ik even nodig ben op dit moment. Een plek om 'thuis' te komen, warm te slapen, fris op stap te gaan en weer op de sollicitatietoer.
Als de deurbel gaat, duik ik onder de tafel. Niet dat ze mij van buiten kunnen zien, maar nog steeds ben ik op mijn hoede. 'The homeless and the poor are the door keepers of heaven', staat boven de deur en ze kloppen één voor één aan voor een beker soep en een broodje. Ze mogen niet weten dat ik bij Father verblijf. Ian is de kostwinner. Hij is overdag aan het werk. Father doet zijn eerste dienst in de vroege uren van de ochtend. Daarna maakt hij ontbijt voor mij en is het wachten op elf uur. Dan is het namelijk 'time for alcohol' en gaat de eerste fles rode wijn van de dag open. Tegen de avond gaat het wijn slurpen verder en bij het diner hebben we altijd een speciale fles wijn. Ik kan uren in het huis zitten en genieten van de rust, maar daar is Father niet van gediend. Hij stuurt me regelmatig naar buiten om op zoek te gaan naar werk en een huis. Op een gegeven ogenblik herken ik mijn eigen moeder in hem en vertel hem dat. Hij vindt het erg komisch en zegt dat ik de enige ben die hem Mother mag noemen. Ik ben echter nooit in zijn kerk geweest. Ik voel geen dwang of drang. Hij vindt het prima dat ik naar de Methodist in Clifton ga. Ik zal eens naar zijn dienst gaan en dan zegt hij dat ik als 'spectator' moet komen. Ik mag als enige de ogen openhouden om te zien wat er gebeurt. Dat zie ik niet zitten en ga uiteindelijk tóch naar de Methodist.
Ik zal alleen nog op de allerlaatste dag van februari 1998 in de nachtopvang kijken. Het experiment is voorbij en de kerk heeft alweer een nieuwe huurder. Die avond wordt er een feestmaal geserveerd en ik mag daarbij zijn. De rest van de tijd zal ik verblijven in het, tot klooster gezegende, huis van Father en Ian. In de volgende aflevering ga ik solliciteren op een baan welke, met name, Father erg komisch vindt. (Op de foto is overigens Lowther Street, de toegang naar de wijk The Groves. Rechts op de foto zat altijd een off-licence waar ik mijn rookwaar haalde).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten