De overige 'Singles round-up'-afleveringen kunnen even wachten. De vele aankopen van deze maand nopen me immers ook om met de pet rond te gaan. 'Can you spare me some change please?'. Nee hoor, ik hoef anno 2023 geen donaties meer maar dat is in 1998 iets anders. 'Buy something for the lads', is de opdracht die ik van Morris mee krijg. Morris is de 'leider' van de Schotse zwervers. Ik heb hem de avond ervoor zien bedelen en ik zie meteen hoe het niet moet. Als hij wordt genegeerd door een voorbijganger krijgt deze de ergste verwensingen naar zijn of haar hoofd geslingerd. Ik heb geleerd om altijd netjes te blijven en zal daarmee veel succes oogsten. Bedelen is strafbaar en zo ook in York. Daar heb ik dan een klein voordeeltje omdat ik bijna twee meter lang ben en dus boven alles en iedereen uit toren. Ik kan dus op en neer lopen in een winkelstraat en intussen in de gaten houden of er geen agenten in de buurt zijn. 'Can you spare me some change please', is mijn mantra. Als het afwijzend is, wens ik de mensen een fijne dag toe. Met als effect dat menigeen terug komt en me alsnog de 'change' geeft. Hoewel het allemaal geen schoonheidsprijs verdient, begint het me te duizelen als ik denk hoe gemakkelijk ik een maandloon bijeen zou kunnen schooien...
Netjes vragen, prettige dag toewensen, jas insmeren met aftershave... Ik ben een 'new kid in town' en ben nog niet volledig ingeburgerd in de clan van Morris. Het zijn allemaal voordelen die ik heb ten opzichte van anderen. Overigens ben ik ook niet van plan om in te burgeren want ik kom in York om gelukkig te worden met een baan en een huisje. Het zit me op het ogenblik gewoon even tegen en maak er het beste van. Ik ben zéér succesvol als bedelaar. Ik kan me geen andere baan voorstellen waar ik met gemak twintig tot dertig pond per uur zou kunnen vangen. Het geld wordt geïnvesteerd in flessen White Lightning voor de 'lads' en een buidelflesje whiskey voor in de binnenzak. O ja, en een pakje échte shag. Later op de middag doe ik nog een rondje en met hetzelfde resultaat. Als een paar mannen agressief worden, besluit ik voor vandaag te stoppen. Ik heb geld voor een klein flesje whiskey en dat is wel genoeg. De eerste is slachtoffer gevallen aan twee Schotse 'lads' die ik een slokje aanbied en samen het flesje in één teug legen. Dinsdag maar weer proberen. 's Ochtends een rondje en dat geeft me genoeg om een dag rustig aan te doen. Ik kruip met mijn oranje deken en tasjes op een bankje in High Ousegate en ontspan bij een lekker muziekje op de walkman.
Dan word ik benaderd door een stel Duitse toeristen. Zij willen op de foto met mij. Op het bankje onder de deken. De deal is snel gesloten want... ik ga natuurlijk niet gratis op de foto! Voor twintig pond mag de foto worden gemaakt. Er is een collecte onder de toeristen en de foto is een feit. Nu heb ik helemaal genoeg om een dag niet te hoeven bedelen. Het loopt tegen de avond en ik moet een half uurtje wachten eer de bibliotheek weer open gaat. Daar ga ik dan nog een uurtje of zo lezen en zal daarna naar de 'shelter' lopen. Heb ik in het vorige bericht niet geschreven over een gerechtsgebouw? Of ik moet me lelijk vergissen! Als ik op 'street view' ga zoeken, kom ik uit bij York Art Gallery. Nog een keer gekeken omdat ik twijfel maar nee... het is inderdaad het museum geweest aan Exhibition Square. Dezelfde foto als boven dit bericht. Ik neem plaats op het bankje, ingepakt onder de deken want het is frisjes voor de tijd van het jaar. Is dit het goede moment?
Wat is een gebed? Als je het mij vraagt is het niet zozeer een gesprek met een opperwezen, maar méér de realisatie van je eigen tekortkomingen en ook om zelf tot inzicht te komen en een situatie te veranderen waar mogelijk. Een jaar geleden ga ik iedere dinsdagavond naar een gebedsavond en aangezien het dinsdag is, lijkt me dit het uitgelezen moment. Ik voel me op dit moment erg 'verloren'. Waar ik in Friesland nog het aanstormend journalistiek talent was, daar zit ik nu op een bankje onder een deken te bibberen. Onderdak en werk lijkt verder weg dan ooit. Ik ga in gebed. Intussen krijgt iemand in York een telefoontje. Er is uitval onder de vrijwilligers in de daklozenopvang en of hij die avond wil werken. De situatie op Exhibition Square dwingt me tot tranen, maar tegelijk voel ik me sterker als het moment dat ik hier ging zitten. Ik lees een uurtje in de bibliotheek en ga naar de 'shelter'.
Ik zit aan tafel bij een paar Schotten als ik opeens heel hard begin te lachen. 'Waarom lach je?', vraagt iemand van hen. 'Ik zie Whoopi Goldberg', snik ik. 'That is Father and don't f*ck with him!'. Later op de avond zit ik tegenover de man die ik meteen heb geassocieerd met 'Sister Act' en wat achteraf gezien heel erg toepasselijk blijkt te zijn. 'Somedays I feel like Sister Act', vertelt hij me later. We raken in gesprek als er een jong gozertje meent 'streetwise' te zijn en ik deze illusies weet te ontkrachten. De jogne gast druipt af en zo zitten we tegenover elkaar. Het gesprek gaat over verschillende dingen. Zijn ervaringen met Nederland en ook wat ik in York kom doen. Vlak voor het slapen gaan, stopt hij mij een briefje toe. 'Ga naar het Leger Des Heils en vraag naar Tony. Hij kan je helpen morgen onderdak te hebben. Als het niet lukt, kom je naar mij toe. Je mag er met niemand over praten!'. Het kost me enige moeite om de Schotten van me af te schudden en met een bocht om loop ik naar Gillygate. Het Leger zit inderdaad schuin tegenover Ark Records. Tony weet spoed op een intake bij de YWCA te zetten, alleen kan ik niet eerder daar terecht dan vrijdag. Ietwat teleurgesteld loop ik verder The Groves in en bel een half uur later aan bij het adres op Brownlow Street.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten