Singles round-up: februari 3

Het zal niet iedere keer mogelijk zijn met een 'Singles round-up' maar het feit dat ik de platen al heb beluisterd, maakt het erg eenvoudig om de berichten te schrijven. In het volgende (en laatste deel van Meppel) zal ik de link toevoegen van de radioshow zodat jullie met eigen oren de aanwinsten kunnen beoordelen. De Franse Discogs-singles gaan ook nog aan bod komen. Vrijdag haal ik nog een stuk of twintig uit Meppel omdat ik vrijdag te lamlendig ben om naar de pinautomaat te lopen. De winkel aan het Prinsenplein heeft immers geen mogelijkheid om te pinnen. Ik weet niet of de singles deze maand nog mee kunnen in de 'Singles round-up'. De platen van Mark gaan hoogstwaarschijnlijk mee voor maart. Hopelijk zijn deze vóór zaterdagavond in Uffelte zodat ik ze wel kan draaien op de radio. Nu verder met het derde deel van de singles uit Meppel.

* Ben E. King- Amor (België, Atlantic, 1961, re: 1972)
Een gek plaatje. Hoewel het label duidelijk in Duitsland is vervaardigd heeft deze 'Sabam' als auteursrechtenorganisatie en dat is België. Dus, goed beschouwd is het een Duitse exportversie. Nu kan Ben E. King op zichzelf weinig verkeerd doen bij mij, maar deze single gaat gewoon in de jaren zestig-bak. 'Amor' heeft 'Spanish Harlem' op de keerzijde en dat is een periode waar King de nodige dollars verdient maar dat niet echt interessant is voor de Blauwe Bak.

* Little Richard- Tutti Frutti (België, Ronnex, 1956)
Ja! Eindelijk! Ik koop mijn eerste exemplaar in 2003 in Leeuwarden. Dat is een fruitschaal zonder bodem. In 2016 vind ik de plaat in Dieverbrug. Dat is een decoratieve fruitschaal zonder bodem en gegolfde rand. Driemaal is scheepsrecht en, ja, deze is net zo vlak als dat die 67 jaar geleden de fabriek heeft verlaten. Dat het geluid erg minimaal is mag de pret niet drukken.

* The Lovelets- Slow Love (Frankrijk, Biram, 1972)
Een titel die ik ken uit het Hitdossier en waar ik me geen voorstelling bij kan maken. Het blijkt pure muzak te zijn met een erotisch getinte zangeres en een saxofoon. Hup het archief in!

* Bobbi Martin- Harper Valley P.T.A. (NL, United Artists, 1968)
De belangstelling is groot als Sam Phillips de catalogus van Sun Records in de aanbieding doet, maar er is niemand die het gewenste bedrag kan neertellen. Dan brengt Shelby Singleton op zijn Plantation-label een countryplaatje uit dat erg veel stof doet opwaaien maar desondanks goed is voor een miljoenenverkoop. Als Singleton in 1969 de bankbiljetten telt, heeft hij genoeg om de Sun-catalogus te kopen. Bobbi Martin durft het ook wel aan het liedje op de plaat te zetten en eigenlijk vind ik hem beter dan Jeanne C. Riley's versie.

* Wayne Newton- Lady Lay (België, Chelsea, 1974)
De rijksdaalder verdwijnt in de gleuf van de Club2000-speelautomaat terwijl de medewerker van de Mangerie zich ontfermt over mijn bestelling. Binnen drie keer is het raak: Ik mag gokken om de 8 punten te verdubbelen. Ai! Net té laat. Hij staat weer op 0 en we kunnen weer verder. Aan het einde van de rijksdaalder is de snack klaar. In geval van Wayne Newton is het een euro en ik probeer te gokken op de b-kant. Deze is totaal niet interessant en hetzelfde geldt ook voor zijn zouteloze Engelse uitvoering van de Pierre Groscolas-hit. Het had zo leuk kunnen zijn?

* Partner- Kayuta Hill (NL, Philips, 1977)
En nu zuinig zijn op de plaat! Ik koop hem al eens in 2006 maar daarmee heb ik een 'ongelukje' waardoor hij niet meer fijn klinkt. Voor twee euro heb ik een fraaie upgrade.

* Cliff Richard- Don't Talk To Him (NL, Columbia, 1963)
Héél lang geleden in een land niet zo ver hier vandaan... Tja, het lijkt anno 2023 een sprookje maar er is een tijd dat singles van Cliff Richard en The Shadows topbedragen opbrengen. Het is de periode rond 1989-90 als de yuppen de jukebox hebben herontdekt en deze moet worden gevuld met rock'n'roll en andere muziek uit die tijd. Mijn hart gaat altijd even sneller bonzen als ik een oud fotohoesje tref van Cliff. Gewoon een euro in Meppel! Is het daarmee een succesverhaal? Nee want de single is kromgetrokken. Het maakt mij niet uit want ik heb een vlak exemplaar in een EMI-hoesje. Gewoon even omwisselen dus.

* John Rowles- Hush... Not A Word To Mary (België, Stateside, 1968)
Ook die heb ik al in verschillende uitdossingen maar nog niet als Belg mét fotohoes.

* Brenda Russell- Piano In The Dark (Duitsland, A&M, 1988)
Een voorbode van de singles die ik vrijdag ga halen. Ze komen uit de 'soul' zoals de verkoper het heeft bepaald. Buiten een enkele oude Motown om is het meest jaren tachtig. Ik ga Brenda niet rekenen tot de soul maar heb het dankzij een radio-collega wel leren waarderen. Hij mag dus in de jaren tachtig-bak. Ongetwijfeld evenals menig single van komende vrijdag. 'Soul' is een betrekkelijk begrip in de betreffende winkel.