Het slapen is momenteel weer even hopeloos. Ofwel... het bed ligt té lekker om te ontwaken bij een schreeuwende wekkerradio. Ik zou gisteren in Ruinerwold het restant van de mailing weg werken. Dan word ik voor het eerst wakker om half drie 's middags. Omdat ik nog hulp zou krijgen van een andere collega vind ik het wel zo netjes om hem op de hoogte te brengen. Het moet maandag maar... Aan de andere kant: Het is knap weer en als ik in twee uren nog wat weg kan krijgen? Ik ben om half vier in Ruinerwold en drie uren later zijn alle poststukken bezorgd. Morgen maar even kijken in Steenwijk. Ik heb gisteravond in 'Do The 45' ook het restant soulplaten gedraaid uit de partij van afgelopen vrijdag en dus is het opnieuw weer erg gemakkelijk om te publiceren. Hierbij de volgende tien singles van vrijdag.
* Roberta Kelly- Zodiacs (Frankrijk, Atlantic, 1977)
Niet alles dat Giorgio Moroder en Pete Belotte aanraken verandert automatisch in goud. Okay, het is een flinke hit geweest in Engeland en ongetwijfeld ook in Frankrijk, maar Nederland is nooit gezwicht voor Roberta Kelly. Het is, zoals je zou verwachten, een beetje een doorsnee disco-nummer dat duidelijk is geënt op het populaire repertoire van Donna Summer. Hij gaat dan ook gewoon in de jaren zeventig bak en eigenlijk had ik ook niet anders verwacht.
* Major Lance- Crying In The Rain (NL, Epic, 1963, re: 1976)
Een héle aangename verrassing! Een Nederlandse single van Major Lance mét fotohoes. Toch roept de plaat meteen vragen op want omstreeks 1976 heeft Major een contract met Pye. Nu blijkt dat het een regelrechte heruitgave is van een single uit 1963. Het door Curtis Mayfield geschreven 'Hey Little Girl' is de eigenlijke a-kant maar 'Crying' past helemaal in de Belgische Popcorn en dat zal de reden van heruitgave zijn geweest. De Blauwe Bak is ook niet vies van een snufje Popcorn en dus mag deze plaats nemen naast de Northern Soul.
* Lemming- Queen Jacula (NL, Polydor, 1974)
Opnieuw een 'griezelige' plaat van de glamrockers. Wat als je een liedje wilt maken over Dracula en je zoekt een rijmwoord. 'Tafel staan' past niet in een Engelse tekst en dus creëer je zelf maar een personage. Dat is dus Queen Jacula geworden. Beduidend minder goed dan 'Father John' maar de plaat is gekocht voor het archief.
* John Lennon/Plastic Ono Band- Woman Is The Nigger Of The World (NL, Apple, 1972)
In 1972 mag je jezelf als witte man nog 'blank' noemen en mag je ook het N-woord in de mond nemen. Er zijn nog een aantal voorbeelden uit de jaren zeventig waar dit is gedoogd. Denk bijvoorbeeld aan 'Oliver's Army' van Elvis Costello. Inmiddels is het een zwaar beladen woord, ook al zie ik het probleem niet zo. Het gaat vaak om de context waarin het wordt gebruikt. Op zijn minst erkent John Lennon dat de donkere medemens wordt achtergesteld. De opinie van Lennon, ons wordt niets gevraagd. Ik ben net net een uurtje wakker en zit aan mijn ontbijt en wil dit vredig ervaren. Vandaar dat ik de b-kant van Yoko Ono even heb uitgesteld.
* Manfred Mann's Earth Band- California (NL, Bronze, 1977)
Deze ontbreekt ook nog in de collectie en dus ben ik er erg blij mee! De plaat zélf moet ik nog even aan wennen want ik ken dit eigenlijk nog niet.
* Mental As Anything- Live It Up (UK, Epic, 1984)
Met Wolfman Radio dragen we The Specialized Project een warm hart toe. Een paar jaar geleden heeft het een evenknie gekregen in Australië en ook de leden van Mental As Anything zijn daarbij betrokken. De organisator van het Engelse Specialized en zijn band The Skapones nemen vervolgens een uitvoering op van 'Live It Up'. Gek als het klinkt, maar dat is de volgorde voor mij. Ik ken het origineel niet echt en raak dus eerst onder de indruk van de snelle ska-versie. Als ik het origineel hoor, ben ik al van mening dat The Skapones eigenlijk beter is. Dat is de afgelopen jaren niet veranderd hoewel ik erg blij ben dat ik de single toch eens heb gevonden.
* Marius Monkau- Without Her (NL, RCA Victor, 1969)
Niet iedere man met een donkere huidskleur betekent dat het 'soul' moet zijn. Ik tref Marius aan onder de soul maar weet inmiddels wel beter. 'Without Her (Father Paul)' is een sfeervol nummer met een sterk zingende Marius maar het is nergens interessant voor de Blauwe Bak. De plaat is echter wel in een bijzonder mooie staat mét fotohoes en dus is de jaren zestig-bak erg blij om het plaatje onderdak te bieden.
* Dorothy Moore- Funny How Time Slips Away (US, RCA Victor, 1976)
Het zijn dj's en recensenten die eventueel labels plakken op liedjes. In de zuidelijke staten van Amerika wordt niet heel bewust een soul- of country-plaat gemaakt. Ten eerste wordt een fraai liedje uitgezocht en daarna is het maar net welke muzikanten rondhangen bij de studio. 'Funny' is een liedje van Willie Nelson maar Dorothy heeft het geluk dat de man met de pedalsteel een dagje vrij heeft genomen waardoor het een fraaie soulvolle ballade kan worden. Op de b-kant is het swingende Southern Soul in de vorm van 'Ain't That A Mother's Luck'. Een hele echte 'double-sider'.
* Nazareth- Bad Bad Boy (Duitsland, Philips, 1973)
Ik heb de plaat sinds de zomer van 2021 als een Engelse Old Gold maar deze Duitse is mooi voor in de collectie. Hij heeft de tijd in de disco goed overleefd!
* Robert Palmer- Can We Still Be Friends (UK, Island, 1979)
Deze heb ik, geloof ik, al in een Europese persing maar ik kan geen nee zeggen tegen de Engelse persing. Iedere gek zijn gebrek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten