Om heel eerlijk te zijn, heb ik geen idee wat ik deze week als Week Spot wil hebben. Omdat ik mezelf heb opgelegd om elke zeven berichten een Week Spot te doen en ik achterop schema lig, gun ik mezelf wat extra tijd. Als ik dan vervolgens deze single van Ann Peebles uit de bak haal, staat het zo goed als vast. Dit moet de kersverse Week Spot worden. Ik heb zojuist de single nog eens helemaal gedraaid en, ja, ik ben overtuigd. Het is bovendien een artieste die ik nog niet eerder uitvoerig heb behandeld. Hoewel we onmogelijk van een onbekende naam kunnen spreken, had er wel meer in gezeten voor Peebles. Haar eerste 'mainstream'-bekendheid krijgt ze als John Lennon in een interview 'I'm Gonna Tear Your Playhouse Down' als zijn favoriete single van het jaar noemt. Ik leer het nummer uiteraard kennen dankzij Paul Young. De recensent van Blues & Soul-magazine merkt terecht op dat het geen liefde op het eerste gezicht zal zijn met deze plaat, maar naarmate je het gaat beluisteren hoe méér je hoort. 'I'm Gonna Tear Your Playhouse Down' van Ann Peebles uit 1973 mag deze week de Week Spot zijn.
Ann Lee Peebles is tegelijk jarig met onze koning en dus een dag vóór mijn verjaardag. Ze komt op 27 april 1947 ter wereld in St. Louis in de staat Missouri. Haar vader is dominee en de familie stelt de stembanden in dienst van de Here. The Peebles Choir is een veel gevraagd voorprogramma voor ondere The Soul Stirrers en Mahalia Jackson. Het zal geen verrassing zijn dat Ann hier haar eerste ervaring op doet. Intussen luistert ze eveneens naar 'seculiere' zangers als Muddy Waters, Mary Wells en Aretha Franklin. In de midden jaren zestig komt ze terecht in de revue van bandleider Oliver Sain. De revue treedt in 1968 op in een club in Memphis en daar maakt ze kennis met een lokale bandleider: Gene 'Bowlegs' Miller. Deze weekt haar los van Sain en neemt haar in de arm naar Willie Mitchell, uitbater van Hi Records. In 1969 neemt ze haar eerste plaat op: 'Walk Away'. Het debuteert met een 22e plek op de R&B. Na een tweede single is Mitchell overtuigd geraakt. Ann mag een album opnemen: 'This Is Ann Peebles' en er zullen velen volgen. Ze is feitelijk de enige zangeres op het Hi-label dat meerdere elpees mag opnemen. In 1971 gaat ze samenwerken met Don Bryant. Deze schrijft '90 Pounds' voor haar en dat is een openbare liefdesverklaring. De vonk slaat over en in 1974 stappen ze in het huwelijksbootje.
In de aanloop naar dé grote hit passeren we enkele leuke titels. 'Breaking Up Somebody Else's Home' staat eveneens in de Blauwe Bak en is in dezelfde stijl als 'Playhouse'. De platen hebben gemeen dat ze allemaal het Hi-stempel dragen. The Hi Rhythm Section en de Memphis Horns kennen we van onder andere de platen van Al Green en zijn ook alom present op Peebles' platen. Zelfs 'Playhouse' blijft steken in de 'bubbling under' van de Billboard, maar de volgende single is helemaal raak. 'I Can't Stand The Rain' is haar grootste hit, ook al brengt dit het niet verder dan 38 in de Billboard en 41 in Engeland. Het nummer zal daarna door velen worden opgenomen. In Europa is het in 1978 een hit dankzij Precious Wilson en haar Eruption. Peebles blijft Hi trouw tot het bittere einde in 1979, maar het grote succes is niet weggelegd voor Peebles. Mitchell herinnert zich later dat 'Peebles de zangeres is met de grootse stem die het beslist ver had kunnen schoppen, ware het niet dat ze totaal niet ambitieus was'. In 1978 brengt ze onder andere 'I Didn't Take Your Man' voort welke ik ook in de Blauwe Bak heb staan. De disco heeft dan haar intrede gedaan en Peebles kan zich daar moeilijk in schikken. In 1980 begint Mitchell het Waylo-label en Peebles gaat rustig door met platen maken voor dat label. Daarna zal ze een tijdje rust nemen en pas in de jaren negentig en de nieuwe eeuw zal ze weer werk uitbrengen, ,hetzij meer in de hoek van de blues.
In 2012 krijgt ze een beroerte en besluit ze niet meer op te treden. Sain is in 2003 overleden aan de gevolgen van kanker. Hij is dan 71 jaar. Paul Young maakt 'Playhouse' tot een hit in de jaren tachtig en dat is voor mij de kennismaking, hoewel ik nooit veel op heb gehad met Young's versie. Liever hoor ik de onderkoelde versie van Peebles met het typische Memphis-geluid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten