Enkele dagen geleden heb ik mezelf afgevraagd hoe ik in 1997 een ambulance heb geregeld voor iemand. Hoewel het nog maar vijfentwintig jaar is geleden kun je je nu al niet meer een leven zonder mobiele telefoon voorstellen. Heeft het ontbreken van de technologie ook zijn charmes? Jazeker! Als het aankomt op het bezoeken van concerten van min of meer onbekende groepen of artiesten bijvoorbeeld. Je 'kent' nu al een artiest dankzij een album op Spotify en je kan desgewenst ook voorbije concerten terug zien op Youtube. Iedere zichzelf respecterende band heeft wel een Wikipedia-pagina en anders kun je de informatie vinden op sociale media of Bandcamp. In de jaren negentig is de enige leidraad het verhaaltje dat de vrijwilliger in Het Bolwerk heeft geschreven in het krantje. Dat wordt een-op-een overgenomen voor de persberichten en daarmee moet je je dan maar redden. Als recensent kun je een hele wilde vergelijking maken welke ten tijde van publicatie kant noch wal lijkt te raken, maar hee... er is niemand die het kan controleren mits je zelf bij het optreden bent geweest! Ik weet niet helemaal meer precies wanneer dit concert heeft plaats gevonden. Iets zegt me dat het in 1995 moet zijn geweest, maar het kan een jaar eerder of later zijn. Het Bolwerk heeft dan vrijwel nooit concerten op een zondagmiddag en ik weet niet de reden waarom dit concert dan plaats heeft. Heeft de band wellicht 's avonds nog een concert? Ik doel dan op het zeer verrassende concert van de Canadese band Grimskunk.
Twee radio-collega's zijn vrienden voor het leven en al jaren samen bezig met podcasts. Ze zijn prachtig op elkaar ingespeeld en kunnen beide oeverloos in de ruimte lullen over van alles en nog niks. Ze hebben een half jaar lang hun podcast op de radio gedaan. Hooguit twee tot drie platen en de rest van de twee uren deze twee mannen die plezier maken in de studio. Sinds een paar jaar doen ze eveneens 'Theme Time Radio' op de woensdagavond. Een show met platen met een thema in de titel is op zichzelf niet uniek. Het wordt anders als de twee een soort van 'gevecht' gaan houden met platen. De mensen in de chatroom mogen stemmen voor de favorieten. Natuurlijk zijn er altijd een of twee die weinig te maken hebben met het onderwerp en wij, als luisteraars en chatroom-bezoekers, laten dan onze onvrede kennen. Een van de twee mannen heeft afgelopen weekend een optreden op een festival en heeft woensdagavond zijn studio al afgebroken. De andere nodigt mij opnieuw uit nadat we eind vorig jaar ook al eens samen een 'Theme Time Radio' hebben gedaan. Hij stelt voor om 'computeronderdelen' als thema te nemen. Alles wat je binnen de kast van een computer aantreft en uiteraard mag het woord een dubbele betekenis hebben. Hij is computerprogrammeur en heeft het aanzienlijk gemakkelijker dan mij. Ik heb de 'bits' over het hoofd gezien. Omdat ik ook een discutabele titel wil hebben, kies ik voor een 'bug'. Het hóórt niet in een computer te zitten, maar het kan immers wel gebeuren. Maar dan... een geschikte titel met 'bug'. Dan denk ik opeens aan 'Bugs In Billy Bob's Bed' van Grimskunk. Een album dat ik al twintig jaar niet meer heb gehoord en waar ik opeens heel veel zin in heb!
Het bericht in het programmaboekje van Het Bolwerk is kort en bondig. Het wekt de nieuwsgierigheid zonder dat er al teveel wordt gesproken over muziekstijl, genre of gelijke bands. Anno 2022 leer ik dat de band het zelf 'world punk' noemt en dat vind ik een fraaie omschrijving. De band speelt in de grote zaal maar niet op het podium. De muzikanten spelen op de plaats waar normaal gesproken de mosh pit is voor metal- en hardcorebands. De organist neemt een hoofdrol in en muzikaal drijft het van lome reggae en snelle ska naar Pink Floyd uit de Syd Barrett-periode. Ik kan me herinneren dat ook een cover van Uriah Heep voorbij komt. Er hangt een zoete geur van wiet in de zaal want zoals de bandnaam al doet vermoeden, houden de Canadezen ook wel van een jointje. Ik ben dolenthousiast. Er is met name één nummer dat ik erg mooi heb gevonden en bij navraag blijkt dit op het eerste album te staan. Deze koop ik ter plekke op cassette. Het is 'Nursery Rhyme' dat in de rustige momenten erg vroege Pink Floyd is met meer punky stukjes tussendoor.
Anno 2022 heeft de band zelfs een uitgebreide Wikipedia-pagina. Hieruit blijkt dat de vroege ska- en reggae-elementen meer op de achtergrond zijn geraakt en Grimskunk in de laatste jaren meer metal en punk is geworden. Beetje jammer. De groep is na ruim dertig jaar onverminderd actief. Ik heb afgelopen weekend een paar meer recente albums geproefd, maar nee... Het haalt hem niet bij de diversiteit van 'Exotic Blend' dat oorspronkelijk in 1992 is uitgebracht. Wanneer heb ik het album voor het laatst gehoord? Best wel een gedenkwaardig moment! We zijn in augustus 1999 met een hippie-karavaan onderweg naar Kaiserslautern om de zonsverduistering mee te maken. Het is dinsdag en de dag vóór de eclips dat we naar Trier zijn geweest en waar mijn opgewekte humeur ervoor zorgt dat de groep niet ter plekke uit elkaar valt. De ambulance mist de deurrubbers maar is verder helemaal 'hard'. Het effect is dus dat er een badje ontstaat op de vloer na een hevige regenbui. We hebben alle drie muziek bij ons: Des, de vrouwelijke bijrijder en ikzelf. Dat wisselt voortdurend. We hebben al een paar uur naar Doe Maar geluisterd als ik het bandje van Grimskunk tevoorschijn haal. Ook nu speelt 'Nursery Rhyme' weer een belangrijke rol in het verhaal. Daarna raak ik het bandje kwijt. Het afgelopen weekend heb ik daarentegen lekker herinneringen opgehaald bij het album, nu ik het weer in digitale vorm heb gevonden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten