Het weekend zit er weer op voor mij. Ditmaal een extra lang weekend doordat ik zaterdag ziek ben geweest. Vanmiddag ben ik even op de fiets naar Havelte geweest en ik voel in de verte een kriebel in de neus, maar geen loopneus evenmin een niet ophoudende proestbui. We gaan er morgen weer het beste van maken! Morgenmiddag ga ik ook een pakketje halen uit Steenwijk. Hoewel menigeen momenteel aan korte broek, zwemkleding of helemaal naakt denkt, ben ik alweer bezig met de komende winter. Zo heb ik zondag een winterjas besteld die ik hopelijk voor het weekend kan ophalen. Het kledingstuk van morgen is meer een tussenoplossing maar ook deze hoef ik voorlopig nog niet te gebruiken. Ook verwacht ik donderdag een nieuw setje naalden te ontvangen. Ik moet bekennen dat de naald van de 'nieuwe' Stanton nog niet eens echt beroerd klinkt op de Skytec maar desondanks is die een jaar oud. Ik bewaar deze als reserve maar de andere is goed voor de kliko. Nu dan de volgende negen singles uit de partij van René op Discogs. We gaan het een paar keer hebben over de Blauwe Bak en ook de nodige Engelse persingen!
* The Impressions- Don't Cry My Love (NL, Stateside, 1968)
The Impressions heb ik afgelopen zaterdag al gedraaid in 'Do The 45'. Voordat jullie doorklikken naar Mixcloud... Daar is de show niet te vinden. Omdat ik niet de tijd neem om de Skytec aan te sluiten en de wetenschap dat de naalden de beste tijd hebben gehad, besluit ik zaterdag de opname niet te starten en een 'listeners' exclusive' te doen. Hoewel het vreemd mag klinken, ben ik niet meteen 'fan' van alle werk van The Impressions. Bij 'Don't Cry My Love' ben ik echter vanaf het intro smoorverliefd. Pure klasse in mijn beleving! De b-kant heet 'Sometimes I Wonder' en dat is iets meer upbeat. Het zit muzikaal tussen Motown en 'Big City Sound' in. Ik hoef gelukkig geen keuze te maken tussen de kanten en mag dit gewoon een uitstekende 'double-sider' noemen.
* Jimmy James & The Vagabonds- I Can't Get Back Home To My Baby (NL, Pye, 1967)
Een pure gok. Ik denk dat ik hem niet eens heb beluisterd voordat ik tot aanschaf ben overgegaan. Het herinnert me aan een Jimmy James-single uit de jaren zestig die ik heb achtergelaten bij Minstrel. Ik denk dat ik over een paar maanden terug ga naar Zwolle en dan mag deze ook mee. Dit is de eerste Nederlandse release voor Jimmy James. Helaas zonder fotohoesje want dat vermeldt The VagEbonds. De nummers op deze single zijn afzonderlijk uitgebracht in Amerika. 'I Can't Get Back Home To Me Baby' is de meest rustige van het stel. Het is een zacht wiegend bluesy nummer met een structuur zoals we dat van The Moody Blues kennen in 'Go Now'. Hoewel ik meteen voor de b-kant ben gegaan in 'Do The 45' zie ik voor dit kantje veel meer potentie in 'Do The 45'. Jammer dat het plaatje een beetje is afgedraaid. 'Ain't Love Good Ain't Love Proud' is meer het stampwerk waar de Mods dol op zijn maar waar ik iets minder mee heb. Dit is overigens al in de zomer van 1966 uitgebracht in Amerika. Voor de a-kant mag die in de Blauwe Bak.
* Tommy James & The Shondells- Mony Mony (UK, Major Minor, 1968)
Een plaatje dat op het laatste moment mee mag in de bestelling. Aanvankelijk sla ik hem over want 'je kan niet alles hebben'. Bovendien heb ik het nummer al in een EP als een Engelse persing. Als blijkt dat niet alle bestellingen voorradig zijn en ik een tientje heb te besteden, mag deze alsnog mee.
* Jefferson Airplane- If You Feel Like China Breaking (Duitsland, RCA Victor, 1968)
Een paar maanden geleden heb ik 'She Has Funny Cars' gekocht bij René. Ik geloof dat 'China' dan ook al in het assortiment is maar ik hik dan tegen de prijs op. Iets waar ik vorige week zondag geen minuut over hoefde te twijfelen. Om dit prachtige nummer met de fotohoes voor minder te vinden, wordt steeds meer een illusie. Een lekker psychedelisch Westcoast-geluid van de vliegmachine.
* Kenny- Our Love Doesn't Need Any Words (NL, Ariola, 1968)
Een erg nieuwsgierige single. Er zijn verschillende artiesten met de naam Kenny. Het is niet de Engelse Kenny die in de midden jaren zeventig een paar hits heeft. Nee, deze Kenny staat genoteerd op Discogs als zijnde een Duitse artiest, maar vermoedelijk zit het verhaal ietsje anders. Het lijkt erop dat Kenny een Schot is: Kenny MacCaskill. Hij speelt omstreeks 1966 in de band The Fleets dat het buiten een release op Ariola in Duitsland ook schopt tot een paar releases op Stax in Amerika. De connectie tussen de verschillende platen is een medeschrijver met de naam 'Mihm'. 'Our Love' is een beetje in een crooner-stijl met het verschil dat Kenny te 'poppy' klinkt in vergelijking met bijvoorbeeld Engelbert of Tom Jones. Wél een lekker dramatisch nummer! De b-kant heet 'I Don't Miss You' en dat heeft vooral veel van Los Bravos als je het mij vraagt. Een stamper met een garage-achtig geluid. Eigenlijk de meest interessante zijde van de single!
* Carole King- It Might As Well Rain Until September (UK, London, 1962)
Ik heb deze single als ik in Mossley woon maar als ik in oktober 1999 terug ga naar Nederland heb ik niet meer dan een rolkoffer en moet ik flink wat platen achterlaten. In mijn herinnering klonk die een stukje beter dan deze, maar ja... het is dan ook zestig jaar oud. Het blijft voor altijd een geweldig nummer in mijn oren en wellicht vind ik nog eens een fraaie upgrade. Tot die tijd kan deze plaat me nog vaak van een glimlach voorzien.
* Kathy Kirby- Dance On (UK, Decca, 1963)
De kip of het ei? Ja, wat was er als eerste? De gezongen versie van Kathy of de instrumentale van The Shadows? Help me uit de brand, Google! Ah, de instrumentale is er als eerste zoals nu blijkt. The Shadows neemt het in 1962 op en een jaar later Kathy. Valerie en Elaine Murtagh en Ray Adams zijn de componisten van de instrumentale versie en zij zijn leden van The Avons. Bij Kathy is daar ene Stellman aan toegevoegd en deze zal dan de tekst hebben geschreven? Petula Clark heeft grote hits in Frankrijk en Italië met respectievelijk een Franse en een Italiaanse vertaling/hertaling. Ik mag erg over het de instrumentale versie maar ook de vocale uitvoering mag er zijn. Leuk plaatje!
* Love Affair- One Road (UK, CBS, 1969)
Tot slot twee singles die ik al in de Europese uitdossing heb. In 1969 is Philip Goodhand-Tait bevorderd tot de belangrijkste songschrijver voor The Love Affair. Dat levert niet altijd een winnaar op. Hoewel 'One Road' het niet onaardig doet op de hitparade heeft dit niets meer te maken met het enthousiaste 'Everlasting Love'. Maar... de groep heeft iets gemeen met labelgenoten The Tremeloes en The Marmalade. De b-kanten zijn vaak net even interessanter. In geval van 'One Road' is dat 'Let Me Know' en er staat me iets van bij dat ik die al eens eerder heb geprobeerd. Het is een lekker Westcoast-achtig geluid met een interessant gitaarloopje tussen de zangpartijen in. De gitaarsolo kun je met enige fantasie ook nog als psychedelisch beschrijven. In de Mod-scene noemen ze dit 'freakbeat' en het is stukken interessanter dan het ietwat duffe 'One Road'.
* The Mamas & The Papas- Creeque Alley (UK, RCA Victor, 1967)
Tja, je kan niet alles hebben... In Zwolle hou ik 'Twelve Thirty' in mijn handen maar die heb ik inmiddels al twee keer. Eenmaal in de Amerikaanse persing (op styreen) en inmiddels in de Duitse met de fotohoes. 'Creeque Alley' heb ik ook al in de Duitse persing met fotohoes, een souvenir uit De Bilt. Zo'n Engelse persing is nooit weg ook al heeft deze last van wat steenslag gehad. Ik denk dat ik straks wellicht nog een verhaaltje schrijf over de Week Spot en vervolg morgen de 'Singles round-up'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten