Niet vergeten! Het tiende bericht in de maand juli gaat het 4500e bericht worden. Het is natuurlijk geen 5000, maar een getal met 45 is altijd een mijlpaal voor een blog dat grotendeels over 45 toeren plaatjes gaat. Het zal, denk ik, de zesde aflevering worden van de Gele Bak Top 100. Ik ga de lijst waarschijnlijk vrijdagavond samenstellen en begin ook meteen in dit weekend met de aftelling. We krijgen het eveneens 'druk' met 'Het zilveren goud'. Hoewel? In verband met de Gele Bak Top 100 heb ik slechts vier woensdagen waarop ik de serie kan doen. Qua aantal singles breidt het tijdelijk even uit van zes naar vierentwintig. Augustus is het opnieuw feest want dan koop ik zelfs nóg meer singles. Ik had bijna geen foto gemaakt op zolder van de zes singles. Omdat een kledingstuk als een rode lijn door het bericht zal lopen, wil ik deze zoeken op het internet. Helaas... die heb ik niet meer kunnen vinden. Mijn eigen t-shirt is in 2009 tot een einde gekomen en daarover ga ik straks vertellen. Voor het berichtje ga ik terug naar zaterdag 22 juni 1997. Terwijl thuis een huis vol visite is om de 62e verjaardag van mijn vader te vieren, stap ik op de blauwe Vespa Si om een concert te bezoeken in Leeuwarden. Ik weet niet of ik eerder een bericht heb geschreven over de band, maar het lijkt me wel aardig om het persoonlijke Jayhawks-verhaal eens te doen.
Ik heb afgelopen maand de stageplek genoemd in Lemmer in eind 1992 welke het einde van mijn educatieve leven zal inluiden. Radio 3 is dan bijna een jaar horizontaal en het is de zender van keuze op kantoor van het bedrijf. Er zijn verschillende nummers uit deze periode die ik associeer met het doodsaaie kantoorwerk. 'Would I Lie To You' van Charles & Eddie is een plaatje dat de werkzaamheden iedere keer ietsje aangenamer maken. Dan is er deze plaat van The Jayhawks. De single wordt vooral gedraaid door Henk Westbroek en zijn Vara- en KRO-collega's. Als het even in de Top 40 terecht komt, wordt het spaarzaam gedraaid in de ontbijtshow. Een mooi melodieus nummer met een sterk refrein en een veelvoud aan gitaareffecten voor een psychedelisch geluid. Ik ben meteen helemaal 'fan' van het nummer. Dan heb ik het over 'Take Me With You (When You Go)' van The Jayhawks. Toch koop ik in deze tijd nog geen nieuwe cd-singles en ben ik puur afhankelijk van de paar keer dat ik op de radio hoor. Een jaar later stap ik na jaren weer eens De Draai binnen. Ik zit daar als veertienjarige geregeld met een paar guldens en kwartjes om naar b-kanten in de jukebox te luisteren. Met name in de jaren 1994 en 1995 zal De Draai een vaste hangplek worden voor mij. Daar hebben ze 'Hollywood Town Hall' destijds op cd gekocht en het is één van de meest gedraaide albums in de kroeg. In 1994 besluit ik dan zelf een paar tientjes te investeren in het album op cd. Een paar maanden later hoor ik opeens weer van The Jayhawks. Het heeft een nieuw album uitgebracht, 'Tomorrow The Green Grass', en gaat binnenkort optreden in Leeuwarden. Via Het Bolwerk regel ik een vrijkaartje voor het concert. 'Tomorrow' heeft iets meer 'kleur' dan het vrij eentonige 'Hollywood Town Hall', maar als je erg veel houdt van de drie deuntjes dan is 'Hollywood' een prachtig album. Goed beschouwd is een album van The Stones of AC/DC ook eentonig? Ook daar willen de fans niets weten van dergelijke argumenten!
Tussen 'Hollywood' en 'Tomorrow' is de groep uitgebreid met een vrouwelijke toetseniste en haar zangstem is een fijne afwisseling in de herensociëteit. De vrouw van Mark Olsen is ernstig ziek en deze besluit The Jayhawks (tijdelijk) te verlaten om voor zijn vrouw te zorgen. Intussen is het 1997 en brengt The Jayhawks een nieuw album op de markt: 'Sound Of Lies'. Ik luister te weinig radio om de muziek te horen maar wel lees ik de recensies. Die laten geen spaander heel van het album. Olsen is de man van de melodie geweest, Gary Louris daarentegen degene die de psychedelische effecten in bracht. 'Sound Of Lies' is dan ook een semi-psychedelische soep zonder de 'catchy hooks' van de vorige twee albums. Dan lees ik dat de band opnieuw optreedt in Leeuwarden en ik ben vlug bereid. Ik ga op de brommer naar Leeuwarden, stal het apparaat in de stalling bij het station en loop naar De Harmonie. Ik word vooral omver geblazen door het voorprogramma. Het is de band Travis. Nee, niet de Schotse formatie maar een bandje uit het Friese Bolsward. Het zal over een paar weken haar eerste cd presenteren en dat is nog altijd een 'all time favourite', hoewel ik mijn cd al jaren kwijt ben. Ik ken geen enkel nummer van de nieuwe Jayhawks-plaat en mag dus onbevangen het concert in gaan. Het is een tegenvaller! Niet dat het per definitie slecht is, maar het staat minder als een huis dan bij het vorige optreden mét Mark Olsen. De cd is niet aan mij besteed maar dan zie ik het t-shirt hangen. Een mooi shirt? Welnee, allesbehalve zelfs. Het heeft echter een prachtige groene kleur welke erg kek zal staan bij mijn oranje broek. Het is jaren zeventig-groen met een 'band' van zwaaiende handjes en de minimale tekst 'The Jayhawks' en 'Sound Of Lies'. Ik heb niet vaak reclame gemaakt voor een album waar ik niet achter sta, maar de groene kleur geeft de doorslag.
Ik heb een vermoeden dat het shirt in Nederland is gebleven toen ik naar Engeland ben gegaan. Anders zou het zijn gewassen met de oranje broek zoals mijn grijze en witte Woodstock-shirts. Ik denk dat het jaren lang in de kast heeft gelegen bij mijn ouders en dat ik het ergens eind 2008 of begin 2009 heb meegenomen naar Steenwijk. Het shirt heeft wel wat moeten inboeten voor wat betreft het 'groen zijn', maar het is bovenal een mooi nostalgisch shirt van inmiddels twaalf jaar oud. Op 1 april 2009 heb ik mijn vrije dag en is het prachtig weer buiten. Het mooie weer verdient een fleurig t-shirt en zo trek ik The Jayhawks aan. Ik heb het t-shirt ook nog steeds aan als ik de volgende dag in het ziekenhuis terecht kom. Daar maakt een schaar een einde aan het shirt. Hoezo symboliek? 'Sound Of Lies' op het moment van opname? Ik ga hier mijn gedachten niet uiteenzetten maar ik kan het op verschillende manieren toepassen op de situatie. Ik heb gezocht op Google maar ik kan alleen maar witte en zwarte shirts vinden met de afbeelding van de cd-hoes. Die had ik uiteraard niet gekocht in 1997. De oranje broek en het groene shirt was een geslaagde combi in 1997!
2813 She's Always A Woman - Billy Joel (NL, CBS, 1977)
2814 Delilah - Fred Jasper (NL, Dureco, 1968, re: 1980)
2815 Weak In The Presence Of Beauty - Alison Moyet (NL, CBS, 1987)
2816 Who's That Lady With My Man - Patricia Paay (NL, EMI, 1976)
2817 The Rise And Fall Of Flingle Bunt - The Shadows (NL, Columbia, 1964)
2818 I'm Your Man - Wham! (NL, Epic, 1985)
De laatste heb ik bij nader inzien pas in 2005 gekocht maar vooruit maar! Billy Joel zou ik verwachten in een heruitgave uit de jaren tachtig maar die blijkt onvindbaar. Fred Jasper doet een Nederlandse vertaling van het gelijknamige nummer van Tom Jones. Later dit jaar zal ik ook het origineel kopen op het Carpenter-label. Alison Moyet heb ik al een paar jaar daarvoor eens bij de kringloopwinkel in Sneek gekocht. In de volgende vier weken krijgen jullie maar liefst 95 singles in 'Het zilveren goud' en de maand erop nog eens ruim honderd waarna het even erg rustig wordt met 'Het zilveren goud'. Ik zal de serie hoe dan ook voortzetten, ook al is het maar vanwege de aanleiding voor de korte verhaaltjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten