Op Soul-xotica gaat het vaak over godvergeten muziek uit lang vervlogen tijden. Als deze praatpaal mijn muzikale beleving zou weerspiegelen dan zou je bijna geloven dat ik uitsluitend naar soul en jaren zesitig- en zeventig-pop luister. Dat is ver naast de waarheid. Voor mijn doordeweekse shows probeer ik op de hoogte te blijven van de actuele gebeurtenissen in de popmuziek, maar dan op mijn eigenwijze manier. Ik hoef niet zo nodig achter de meute aan te lopen. Ik ga eigenhandig door releaselijsten heen van nieuwe albums en singles en kies zelf uit wat ik in de shows ten gehore wil brengen. In de tijd van 'Floorfillers' noem ik deze onregelmatige serie 'Van hit naar her' en richt ik me voornamelijk op singles. Tegenwoordig trek ik het breed. Ik heb het liefste wel een release van een plaat achter de hand want anders wordt het heel erg abstract. Ik heb de afgelopen weken al lopen spelen met het idee om een 'Hier en nu' te doen, maar kan geen keuze maken. Omdat ik nog altijd een paar berichten achterop schema lig, heb ik besloten eerst maar eens drie te bundelen tot één bericht. Eentje daarvan kende ik tot vanmiddag nog niet. Een andere artieste heeft al eens in deze rubriek gestaan maar haar nieuwste album verdient een vermelding. Tot slot is er de groep waarover ik in eerste instantie wil schrijven. In dit bericht een korte kennismaking met de nieuwste plaat van Angel Olsen, de debuut-EP van Scout Gillett en het debuutalbum van de Engelse groep Peaness.
Ik heb onlangs een 'Hier en nu' gewijd aan de nieuwste plaat van Sharon Van Etten. Heb ik Angel Olsen aan haar te danken? Niet helemaal want het vorige album van Olsen is me al opgevallen, maar ik denk dat ik het wel had geloofd als ik intussen niet haar samenwerking met Sharon had gehoord. De combinatie van beide zangeres is een lust voor de oren. De stemmen zijn perfect op elkaar afgesteld en ze zijn beide lekker eigenzinnig. Dat maakt dat hun gezamenlijke single 'Like I Used To' enerzijds 'perfect' klinkt, maar aan de andere kant ook weer ongrijpbaar. Ik kan er geen vinger op leggen wie het grootste aandeel in de 'weirdness' heeft. Ik denk dat Sharon wint op dat vlak. 'Big Time' is Angel Olsen's zesde studio-album De vorige keer dat ze in 'Hier en nu' te gast is geweest is ten tijde van 'Whole New Mess' uit 2020 dat feitelijk een opnieuw gearrangeerde en opgenomen versie is van haar album 'All Mirrors'. Ik volg de dames privé niet zo ik denk dat hun persoonlijke ervaringen dieper gaan dan alleen niet kunnen optreden tijdens een periode van lockdowns. In geval van Angel is er nog wel iets nieuws bij gekomen... In april 2021 maakt ze openbaar dat ze zich meer aangetrokken voelt tot vrouwen dan mannen. Ik weet niet of deze ervaring heeft bijgedragen in de sfeer van 'Big Time'?
Wat me reeds is opgevallen bij 'Whole New Mess' komt ook weer tot uitdrukking op 'Big Time'. Sommige van haar liedjes zijn als een bloem. Het begint met een zaadje en kale steel waar nog weinig schoonheid aan te ontdekken valt. Pas naar verloop van tijd komen de knoppen uit en ontaardt het in een bloemenpracht. Ik heb dat gevoel heel sterk bij 'Waving Smiling' van haar vorige album en ook op 'Big Time' staan deze momenten. Wat op 'Big Time' ook sterker tot uitdrukking komt dan op vorige albums is dat Angel een prachtige country-snik in haar stem heeft. In een paar ballades zou je de ogen kunnen sluiten en een jonge Patsy Cline, of een andere zangeres uit dat segment, kunnen voorstellen. Angel heeft haar roots in de punk en blijft daarmee ongrijpbaar. Al met al is 'Big Time' een prachtig album geworden dat alle lof verdient dat haar is toegezwaaid door de collega-schrijvers.
Ik hoef niet eens te zoeken op Soul-xotica want ik weet helemaal zeker dat ik ooit heb geschreven over Scout Niblett. Vermoedelijk in de zomer van 2013 als ik op de radio mijn 'experimentele' show 'Subspace' heb gedaan. 'Subspace' is namelijk voor een goed deel gebouwd rondom de muziek op de Nokia N95 en 'Kiss' van Scout Niblett zit dus ook in de show. Maar goed, we hebben het vandaag niet over Scout Niblett maar over Scout Gillett. Het is wel hoe de naam me opvalt. Ik luister vluchtig naar twee nummers op haar debuut-EP en besluit dan dat ik 'Come On Let's Go' ga draaien in de show. Het is het tweede nummer op de EP. Tijdens de uitzending ontdek ik dat dit feitelijk een cover is van de Engelse band Broadcast. En zo ga je even doorklikken. Ik heb zojuist het origineel even gedraaid en oef... dat klinkt ook lekker! Broadcast is na ruim twintig jaar nog altijd actief en dus wordt het tijd om de rest van het repertoire eens uit te diepen. Scout maakt het allemaal nog net ietsje meer 'noisy' in haar versie. De lead track van de EP heet 'One To Ten' en dat is een eigen nummer van de artieste uit Kansas, tegenwoordig opererend vanuit Brooklyn. Haar vocale cover van 'Midnight Cowboy' (oorspronkelijk is het instrumentale thema van de film in 1969 van tekst voorzien door Jack Gold en Johnny Mathis staat te boek als de originele artiest) is ook zeer verrassend waarbij de muziek ergens op de achtergrond lijkt te spelen. 'One To Ten' klinkt ook veelbelovend! Scout heeft een zijdezachte stem die ze voor verschillende doeleinden weet in te zetten en steeds weer met dat ongrijpbare als terugkerend motief. Iemand om in de gaten te houden?
Tot slot zet ik vanavond de schijnwerpers op het Engelse trio Peaness. Het is in 2013 opgericht in Chester en de naam is aanvankelijk een mopje. Als ze geen betere of minder smaakvolle naam kunnen bedenken, besluiten de dames Peaness aan te houden. 'Wij vinden het nog altijd grappig', laten de dames weten. 'Dat sommige mensen het niet grappig vinden, maakt voor ons weer dat het grappig is'. Peaness bestaat uit Carleia Balbenta, Jess Branney en Rach Williams. Het geluid van de band uit Chester brengt me een heel eind terug in de tijd. In de eerste weken en maanden van 2000 woon ik in De Bilt en bezoek geregeld een concert. Het is de tijd waarin Krezip en Racoon goede zaken doen op de kleinere podia. Ik heb Krezip zeker twee keer gezien en dat is beide keren feest. Totdat het nummer een ballad in zet en wij massaal naar bar en wc kunnen lopen om na dit intermezzo weer los te gaan op de dansvloer. Tijdens Pinkpop vertelt Jacqueline van Krezip uitgebreid over een 'persoonlijk' nummer en voert het vervolgens uit op piano. De rest is geschiedenis. 'I Would Stay' is dus de bier- en plasplaat tijdens de eerste optredens. Buiten dat nummer om heb ik altijd een leuke associatie gehad met Krezip.
Nu heb ik hier de dames van Peaness voor me en dat heeft hetzelfde jeugdige energieke geluid zonder dat het overdadig punk of rock is. Door gitaar, bas en drums heb je wel een heerlijk uitgekleed geluid zonder poespas. Ik ga vaak voor de eerste, derde of op-een-na-laatste track van een album (in 'Afterglow' heb ik enige tijd een rubriek genaamd 'On Trial' waar ik deze drie nummers van een willekeurig album draai). Het derde nummer op het album 'World Full Of Worry' is de uitverkorene in 'Afterglow' van een paar weken geleden. 'How I'm Feeling' is inmiddels mijn favoriet van het album. De groep is vooralsnog zonder contract en heeft het album in eigen beheer uitgebracht als cd en twee vinyl-uitgaven. Eentje is gelimiteerd op blauw vinyl, terwijl de zwarte de meer reguliere uitvoering is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten