'Vertrouwensvol Marianneke'. Ik kan het moment dat ik de titel bedenk nog levendig herinneren. Die middag trouwens ook. Het is een gure en regenachtige zaterdag in november 2010. Jullie mogen het nakijken, dat hoef ik niet te doen. Even met de trein naar Meppel, naar de Action en Petticoat, en daarna voor een paar frisse drankjes naar LaPorte, tegenover het station van Meppel. Daar raak ik aan de praat met een dame die voortdurend 'iets van Marianne Faithfull' aanvraagt. Ze heeft diep in het glaasje gekeken, maar we hebben gespreksstof! Ze vertelt me dat ze in de midden jaren zestig plakboeken vol had met knipsels en foto's van Marianne Faithfull. Als klap op de vuurpijl had ze zelfs een handtekening van Marianne. Ze is de plakboeken met uniek materiaal op een bepaald ogenblik vergeten en jaren later bij een opruiming heeft ze ze weggegooid. Dat moest ik die dag wel laten volgen met een berichtje over Marianne. Vandaag is ze terug als Raddraaier met de Franse EP 'Yesterday' (1965).
Ik ben het niet heel vaak eens over muziek met Willemijn, maar de fascinatie voor Marianne Faithfull is wederzijds. Laatst, bij onze strandwandeling, kwam Marianne nog even ter sprake. Ze had Marianne op televisie gezien en natúúrlijk was het weer een boeiend optreden. Een doorleefde kapotte stem van een dame die naar de hel is geweest en is teruggekomen. Een schril contrast met de olijke blondine op het hoesje dat bij deze EP hoort. Helaas heb ik zelf het hoesje niet, de EP komt uit een hele grote partij singles zonder hoezen. Ik koop deze van Faithfull pas met de rest in juni 1993, feitelijk is dit de bak waar ik anno 1989 wekelijks in blader. Ik kom de partij als eerste tegen als de gulden-bak bij Twister. Ik heb dan nog te weinig kaas gegeten van Marianne Faithfull om de EP mee te grissen.
Marianne Evelyn Faithfull. Ze mag tegenwoordig dik in de zeventig lijken, toch is ze nog maar 67 lentes jong. Hoewel haar jeugd uiterst armoedig is, is vader Robert Glynn legerofficier en professor in de Italiaanse literatuur. Haar moeder is van adel: Eva Von Sacher-Masoch, Barones Erisso. De Weense familie Von Sacher-Masoch had op haar eigen manier het Nazi-regime bevochten en hierdoor kwam Robert Eva op het spoor. Een verre oom van Marianne is Leopold Von Sacher-Masoch, de schrijver van het erotische werk 'Venus In Furs' en uitvinder van het masochisme. Als ze zes jaar oud is, scheiden haar ouders en trekt ze met haar moeder van Lancashire naar Surrey. Het is bittere armoede en als achttienjarige vlucht ze naar Londen om in de koffiehuizen te beginnen als folk-zangeres.
Met kunstenaar (en toekomstig echtgenoot) John Dunbar bezoekt ze een feestje van The Rolling Stones waar ze wordt ontdekt door Andrew Loog Oldham. Mick Jagger en Keith Richards schrijven 'As Tears Go By' voor haar en ze heeft een dikke hit te pakken. Later in 1965 trouwt ze met Dunbar, bevalt kort daarop van zoon Nicholas, en scheidt dan van hem om haar roemruchte relatie met Mick Jagger te starten. Ze trekt in bij Brian Jones en Anita Pallenberg, wordt dikke vrienden met de laatste en rookt haar eerste jointje. Dan volgen de ontwikkelingen elkaar snel en tegen het einde van 1966 vindt de inval plaats in het landhuis van Jagger, waarbij Faithfull slechts gehuld is in een tapijt. Marianne is tot die tijd voor het publieke oog de lieflijke blonde folkzangeres geweest, maar dit haalt het onschuldige imago helemaal naar beneden. ,,Als een mannelijke artiest drugs gebruikt, wordt dat als stoer bekeken", zegt Faithfull decennia later. ,,Als vrouwelijke drugsgebruiker ben je een slet. Die inval heeft mijn imago geruïneerd". Opeens is daar geen weg meer terug voor Marianne en alle remmen gaan los. Binnen een jaar is ze volledig overgegeven aan de macht van de cocaïne. De hits raken al na een jaar opgedroogd, maar een 'comeback' ligt om de hoek tot de bewuste inval. Haar contract met Decca eindigt in 1967.
In 1970 loopt haar relatie met Jagger definitief op de klippen en verliest ze het ouderschap over Nicholas. Twee jaar ervoor heeft ze een miskraam gehad, mede te wijten aan het drugsgebruik. Ze onderneemt in 1970 een zelfmoordpoging. Haar gezondheid is immer broos geweest, als kind heeft Marianne tbc, de drugs en het wilde leven vreten haar op. In 1971 vindt producer Mike Leander haar in een erbarmelijke toestand en lokt haar mee de studio in. Die opnames, 'Rich Kid Blues', komen pas in 1984 beschikbaar. Pogingen om af te kicken zijn voortdurend, maar geen van allen succesvol. Ze begint een relatie met Ben Brierly, lid van punkband The Vibrators, en woont in de late jaren zeventig in een kraakpand zonder water en electriciteit. Onder deze omstandigheden neemt ze in 1979 de elpee 'Broken English' op. Het is even schrikken voor wie haar na 1966 is kwijtgeraakt. Haar stem is een paar octaven gezakt en het is niet meer de aantrekkelijke jongedame van weleer. 'Broken English' is op zijn zachtst gezegd een merkwaardig album: Invloeden van punk, hardrock en rap, maar ook haar prachtige vertolking van 'The Ballad Of Lucy Jordan'. Haar stem is ijzingwekkend, maar heeft een zekere schoonheid.
Vooral in de late jaren tachtig wordt ze openhartiger over de begintijd. Ze noemt 'As Tears Go By' 'de oorzaak van alle ellende', maar neemt desondanks in 1987 een nieuwe versie op. Op het moment lijkt Marianne zich op te maken voor een wereldwijde tournee om haar vijftigjarig jubileum te vieren. Ook heeft ze pas een nieuw album uitgebracht.
Op deze EP staan, zoals gebruikelijk, vier liedjes. 'Yesterday' is haar vertolking van het Beatles-nummer en vormt met haar eigen 'Oh Look Around You' de topkant. De andere kant herbergt de Carter-Lewis-compositie 'Can't You Hear My Heartbeat' en 'Paris Bells'. Onder productionele leiding van Tony Calder en met het orkest van Mike Leander, dezelfde die haar in zes jaar later zal verleiden tot opnames. De plaat is zwaar gehavend en ik durf het mijn lieve naaldje niet aan te doen, dus ik moet bekennen dat ik de EP nog nooit in zijn geheel heb beluisterd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten