Als ik wil, kan ik vandaag de achtste serie van Raddraaien besluiten. Ik zal hierna dan nog een bericht moeten publiceren. Hoewel ik eerder deze week wel zoiets had gepland, moet ik het na het publiceren van deze Raddraaier even opnieuw bekijken. Feit is namelijk dat ik vandaag druk had moeten zijn met het verzamelen van nummers voor het weekend, maar dat is er bij ingeschoten. Ik heb gisteravond al wel een paar liedjes uitgekozen, maar dat is bij lange na niet genoeg voor een halve show en dus zal ik vanavond en morgenavond ervoor moeten gaan zitten. De selectie van afgelopen nacht in ogenschouw, kan ik stellen dat het qua inspiratie reuze meevalt. Vooral in kringen van de Trojan-reggae is aan veel wel aardig te komen. Het enige nadeel is dat de verhaaltjes binnen drie minuten zijn verteld. Daarvan kun je tenminste nog veertig in een show kwijt, dat lukt bij Northern Soul al een stuk minder. De laatste Raddraaier komt uit de Blauwe Bak en de plaat die ik nu ga behandelen staat in de jaren zeventig-bak. Altijd een feestje om over The Cats te schrijven, ook al heeft 'Where Have I Been Wrong' mij nooit echt geboeid.
Bij menig schrijver zal aan het einde van het bericht geen spaander over zijn van The Cats. Ik kom er echter eerlijk voor uit dat ik een grote liefhebber van de band. Natuurlijk kun je afgeven op de onbeholpen teksten, iets dat hun doorbraak in Engelstalige landen in de weg heeft gestaan. Toch zijn er meer Nederlandse artiesten die hier last van hebben en deze worden over het algemeen niet met de grond gelijk gemaakt. The Cats heeft voor Nederlandse begrippen een uniek geluid. Zelfs een progressieve band als Supersister heeft goed gekeken naar de verrichtingen van The Soft Machine, maar The Cats kent in de muziekwereld nauwelijks iets vergelijkbaars. Eigenlijk is The Cats niet alleen het groepje jongemannen dat op de hoesjes staat afgebeeld, de producer en arrangeur hebben eveneens een belangrijk aandeel in het groepsgeluid. Er zijn immers ook talrijke geruchten dat de meeste opnames door studiomuzikanten zijn ingespeeld. In Nederland iets dat ongehoord is, maar dat in Amerika en Engeland al jaren wordt gedaan. The Cats is vanaf 1969 immers vooral een hitfabriek.
Het verhaal van The Cats begint in de vroege jaren zestig. Jan 'Spruitje' Buijs is de leider van Electric Johnny & The Skyriders. Cees en Piet Veerman, Jaap Schilder en Arnold Mühren maken allemaal deel uit van The Skyriders, maar beginnen vervolgens voor zichzelf. Het kwartet noemt zich The Mystic Four, ook al krijgt de groep versterking van een vijfde lid: drummer Cees 'Pluk' Mooijer. Cees Veerman is in eerste instantie de leadzanger en dankzij zijn bijnaam 'Poes' en de blauwe kostuums van de bandleden wordt de naam The Blue Cats. Jan 'Tuf' Buijs heeft de groep in beweging gezet met een lening, Buijs zal later de manager worden van The Cats. Het ontbreekt Mooijer aan ambitie en Buijs brengt Theo Klouwer over van The Skyriders. In april 1964 laat de band de kleur blauw vallen en op Koninginnedag 1964 maakt The Cats haar opwachting. In 1965 wint The Cats een talentenjacht en mag drie singles opnemen voor het Amsterdamse label Durlaphone. Op 11 januari 1966 speelt en zingt The Cats een cover van 'Tossing And Turning' van The Ivy League en sleept hiermee een contract bij Bovema in de wacht. Het lijkt Bovema een strak plan om de band in de studio te koppelen aan een groot orkest en 'What A Crazy Life' is het eerste resultaat. Dat de groep dan al niet serieus wordt genomen door de 'serieuze popliefhebbers' mag blijken uit het gênante optreden in 'Moef Ga Ga'. Cees Veerman komt even snel in beeld, maar verder ziet het publiek een kooi met een kat op het podium.
The Cats wordt aanvankelijk gedwongen om covers op te nemen, meestal uptempo liedjes. 'Sure He's A Cat' is een klapper van een hit. 'What's The World Coming To' heeft psychedelische geluidsgrapjes, maar klinkt veel te statig in vergelijking met 'Itchycoo Park' van The Small Faces. Dan verschijnt de single 'Turn Around And Start Again' waarbij arrangeur Wim Jongbloed voor het eerst mag uitpakken. Na deze single wordt onderling besloten om de leadzang over te dragen naar Piet. De platenmaatschappij is in eerste instantie fel tegen omdat ze weten dat Piet het beste uitkomt in de tragere nummers. 'Times Were When' is de eerste single waarop Piet als leadzanger is te horen. Dan krijgt The Cats eindelijk het vertrouwen van Bovema om eigen nummers uit te brengen. 'Lea' is daarvan de eerste. Lia Vertelman is een trouwe fan van de groep die onderweg naar een optreden betrokken raakt bij een verkeersongeval dat ze niet zal overleven. Arnold Mühren schrijft het indrukwekkende 'Lea' en The Cats heeft de eerste nummer 1-hit te pakken. 'Why' uit begin 1969 is meer van hetzelfde en wederom goed voor de toppositie. Alleen 'Scarlet Ribbons' en 'Magical Mystery Morning' bereiken niet de eerste plaats, verder heeft The Cats kaskrakers met 'Marian' en 'Where Have I Been Wrong'. 'Don't Waste Your Time' onderbreekt de rits van top tien-hits.
En daar stop ik eerst met het verhaal, want met zoveel singles van The Cats is de kans groot dat het nogmaals zal passeren in deze rubriek. Laten we tenslotte nog even naar het liedje kijken. Of is liedje een 'understatement'? Voor een single uit 1970 is vijf-minuut-negentien nog altijd een uitzondering, ook hebben The Nice, Richard Harris en Bob Dylan langere nummers op een single gehad. Het Top 40-verloop is ook opvallend. Het komt nieuw binnen op 12, dan twee weken op 3, twee weken op 2, twee weken op 1 en vervolgens drie weken op 2 waarna de single op zijn retour gaat. In de Daverende 30 staat het eveneens op 1 en in België bereikt de single een zesde plek. Hoewel 'One Way Wind' in 1971 één van hun bestverkochte singles zal worden, bereikt deze niet de nummer 1-positie. Dat zal pas in 1974 het geval zijn met 'Be My Day', maar deze single en de periode kunnen nog mooi eens in een volgend bericht. En de kogel is door de kerk, ik maak straks deze serie Raddraaien af.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten