Ik realiseer me nu pas dat ik eigenlijk nog een dag te vroeg ben. Ik heb vanavond een speciale aflevering van Do The 45 gedaan en daarbij valt op dat één van de twee naalden nare bijgeluiden geeft. 'Bij dagelijks gebruik van circa 3 uur wordt aanbevelen de naalden om het half jaar te vervangen'. Tja, dan wordt het inderdaad wel eens tijd, want ik heb deze in juni gekocht. Toch lukte betaling van beide rekeningen niet en dat is niet vreemd, want de laatste dagen voor de twintigste is daar weinig te vinden. Hopelijk gaat het morgen nog lukken, want ik moest ze eigenlijk toch voor het weekend hebben. Met de aflevering van de maandelijkse rubriek 'Het zilveren goud' ben ik nu mooi op tijd. Ik probeer iedere maand rond de zeventiende te publiceren, dit is vorige maand anders gegaan vanwege de Nederlandse week. Het lijkt soms wel alsof de geschiedenis zich herhaalt, want ook in november 1989 zit ik niet dik in de singles-aankopen. De nummers 66 tot en met 70 heb ik, geloof ik, zelfs nog in het eerste weekend van december gekocht, maar ga ze nu toch behandelen. Er blijven voor die maand nog wel een aantal titels over. Vandaag de nummers 63 tot en met 70 uit mijn collectie singles.
63. Atlantis-Donovan
Als je zuinig bent, kun je altijd eens uitpakken? Dat moet ik bij mijn eerste single-aankoop van november heb gedacht. Hoewel? De plaat is dermate mishandeld dat die dubbel en dwars is betaald. Toch heb ik deze laatst nog eens op de radio gedraaid, compleet met alle kraakjes en tikjes. Zoals meerdere singles uit deze aflevering is deze gehavende 'Atlantis' voor mij de definitieve versie geworden. Ik heb hem onderhand wel beter kunnen bemachtigen, maar toch herbergt dit exemplaar het gevoel van november 1989. Niet alleen de val van de Berlijnse muur, maar ook een jongeheer Louwsma die zich steeds meer gaat vervelen op school en zich het liefste opsluit in zijn kamertje bij zijn platenspeler. Kwart eeuw later heb ik nog steeds wel van deze momenten.
64. Block Buster-The Sweet
Toch ben ik niet uitsluitend een melancholische romanticus als veertienjarige. Er mag soms ook herrie worden gemaakt. Ik heb middels het Goud Van Oud-spektakel op televisie kennis gemaakt met de heren van The Sweet en ik ervaar het als 'stoere' muziek. Twister heeft voor een grijpstuiver twee singles liggen zonder hoesjes. Hij heeft ook 'Love Is Like Oxygen' en dat zal in april voorlopig de laatste keer zijn dat ik bij hem in de winkel kom. Die laatste heeft wel een fotohoes en kost ietsje meer. 'Block Buster' is een aanslag op de naald, hoewel van dat Philips-ding al niet meer zoveel over is, maar draait desondanks probleemloos. En zo kan ik al stiekem eens een beetje oefenen. Voor we het weten is het 1992 en mogen we ons laven aan échte harde muziek. The Sweet, hoe onbenullig ook, is voor mij een opstapje daar naartoe.
65. Co Co-The Sweet
Je kan ook overdrijven... 'Co Co' is echt te zwaar afgedraaid dat het me bijna spijt van mijn kostbare gulden. En dat spijtgevoel zou ik nog steeds hebben, ware het niet dat ik 'Co Co' al tien keer beter heb. De vinylkwaliteit mag dan beter zijn, 'Co Co' zélf is dat in de loop der jaren niet geworden. Waarschijnlijk mijn minst favoriete Sweet-single, maar ja... ik wil de collectie compleet krijgen.
66. Apache-The Shadows
Deze is ook een gulden en dit is met alle recht een koopje! 'Apache' klinkt nog altijd even fris als altijd. In 1990 kom ik geregeld in een antiekwinkeltje in Joure. Daar hebben ze al vroeg besef van 'verzamelwaardige' hoesjes. Ze doen vooral in lege Favoriet Expres-hoezen, maar daar vind ik ook het prachtige 'Shadows'-hoesje dat sindsdien 'Apache' mag verpakken. De muziek van The Shadows zal ik altijd associëren met de ijsbaan en ik denk dat dit geldt voor menigeen die opgegroeid is in Jutrijp-Hommerts. Ze hebben slechts een handvol cassettebandjes op de ijsbaan en met name de schelle gitaarklanken van The Shadows klinken zo mooi over het ijs. Ik proef meteen de zoete warme chocolademelk, niet zelden met een vlies erop. Het schaatsen is verder nooit aan mij besteed geweest. Enerzijds is het gebrek aan doorzettingsvermogen hier debet aan, maar 'vertraagde motoriek' en balanceren op ijzertjes op een glad oppervlak gaan eveneens niet lekker samen. Daar komt ook nog eens bij dat ik zwakke enkels heb, dus ik ben na 1992 niet meer op de ijsvloer gesignaleerd. Nog één keer met The Shadows op knal-volume en met chocolademelk na afloop? Nee, ik hou het bij de singles...
67. I'm A Believer-The Monkees
Ik geloof dat ik deze single wel tien keer heb en negen keer beter dan het exemplaar dat ik op de vlooienmarkt in Sneek koop. Er staan een paar krassen overdwars die duidelijk van zich laten horen en in het laatst blijft het zelfs even hangen. Later vind ik nog een verfomfaaid fotohoesje erbij, de wit-met-zwarte. De blauwe fotohoes heb ik nog het meest. Inmiddels draai ik de plaat toch nog vaker om voor 'Steppin' Stone'. Die heb ik onlangs nog behandeld in Raddraaien, toen bij het verhaal van Sex Pistols.
68. A Whiter Shade Of Pale-Procol Harum
Nóg zo'n definitieve versie. Als ik deze op de radio hoor kan ik bijna iedere tik of kras verbeelden. Deze zijn we al eerder tegengekomen in deze serie. De nummer 46 is de maxi-single uit 1972, hier hebben we het over de originele Deram uit 1967. Ook deze heeft in de loop der tijd een fotohoesje gevonden en het is zo'n single die in een belabberde staat zó vol herinneringen zit, dat ik al vaak betere exemplaren heb afgeslagen. Hoewel? In Mossley heb ik op een bepaald ogenblik een hele fraaie Engelse persing, maar die ben ik kwijtgeraakt. Ook de b-kant, 'Lime Street Blues', vind ik helemaal te gek anno 1989.
69. Don Juan-Dave Dee, Dozy, Beaky, Mick & Tich
Als ik héél stevig ga nadenken, kan ik misschien haar naam nog herinneren. Maar ach... het doet er ook helemaal niet toe, dus bewaar ik de hersengymnastiek liever voor andere bezigheden. Ik heb op dat moment een kameraad uit Heeg en wij beide zijn een beetje 'de buitenbeentjes' van de klas. Om maar niet het woord 'pispaal' te gebruiken, want daar komt het wel een beetje op neer. Dan krijgen we te maken met een jonge lerares. Ik weet niet meer hoe het precies is gekomen, maar op een zekere middag zit ik met die vriend op de bank bij deze lerares thuis. Gewoon gezellig een glaasje cola drinken en praten. Het is dan mei of juni 1989 en ik ben net helemaal bevangen door het fenomeen 'jukebox'. ,,Dan moet je eens in De Draai kijken, daar staat een jukebox". Dat laat ik me geen tweede keer zeggen en ik ben al onderweg. Ik betwijfel of de mensen van De Draai haar dankbaar zijn geweest. De Würlitzer 1015 'One More Time' staat meer als decoratie en is gevuld met singles uit de late jaren zestig en vroege jaren zeventig. Plots komt er steeds op een doordeweekse middag een jong ventje met schooltas binnen. Hij koopt niks, loopt rechtstreeks naar de jukebox en kiest voor een gulden drie b-kanten. Stilletjes als die is binnengekomen, loopt hij er weer uit. Jaren later zal ik dagelijks in De Draai zitten en de jukebox is dan al lang onklaar gemaakt. De nummers 69 en 70 zijn twee titels die ik ken uit die jukebox en 'Don Juan' heb ik, geloof ik, daar ook nog wel eens opgezet. Ik moet nog erom lachen als ik daar aan denk.
70. The Fifth-Ekseption
Ta-ta-ta-taaa. Deze heb ik de afgelopen weken tweemaal gedraaid. Eerst in The Vinyl Countdown en daarna als afsluiter van 'Sound Of The Sixties'. Ik ben het plaatje jaren kwijt geweest, terwijl het hoesje altijd wel in de bak heeft gestaan. Ik ben hier sindskort weer van gaan houden en misschien heeft deze rubriek hier ook iets mee te maken? Welnu, de rubriek heeft nog een jaar in het vooruitzicht en is het balletje rond en sluit het aan op '20 Years Ago Today' van 2011. Ik twijfel, maar deze laatste singles zou ik op zaterdag 2 december gekocht kunnen hebben. Dinsdag krijg ik drie van Sinterklaas en ik weet al welke... Ik heb ze immers zelf uitgezocht bij Twister!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten