Schijf van 5: hout

Ik heb nog niet over een onderwerp nagedacht voor volgend jaar, maar er zijn nog zoveel die we niet hebben gehad. Die eerste Schijf van 5 van 2015 viert namelijk ook meteen de vierde verjaardag. Ik heb het vier jaar geleden rond deze tijd eens bedacht toen ik op een ochtend naar het werk liep. Ik deed in de laatste weken van 2010 aan 'kleur bekennen', een top drie met een specifieke kleur in de titel. Het kleurenpalet raakte toen aardig op en ik moest iets nieuws bedenken. Een jaar eerder had mijn zus mij herinnerd aan de schijf van vijf. Zie daar: Een nieuwe rubriek op Soul-xotica. Vandaag ga ik 2014 besluiten met een houten Schijf van 5, hoewel ik verwacht na de kerstdagen een Schijf over 2014 te kunnen samenstellen.

Hout. Geen bomen en het moet écht hout zijn. Natuurlijk kan ik 'Woodstock' toelaten, maar bewaar deze liever nog eens voor een latere aflevering van de Schijf van 5. Peter heeft me weer een fijn lijstje gestuurd en ik neem een paar mee in deze Schijf. Een paar jaar geleden trakteerde dezelfde Peter me op 'Wooden Heart' van Elvis Presley in het fotohoesje. De single zélf heb ik wel, die komen we volgend jaar juli tegen in Het zilveren goud. Het is hierdoor dat ik eind 2012 geregeld 'Wooden Heart' hoor. Hij zit in een Soul-x-rated en volgens mij degene die ik ben kwijtgeraakt. Ach, ik ben al over het meeste verdriet van die podcasts heen. Elvis mag in Amerika vele records hebben gebroken, de koning staat in Nederland slechts tweemaal bovenaan. Eerst met 'Wooden Heart' in 1961 en vervolgens 'Devil In Disguise' in 1963. In 1977 dreigt 'Wooden Heart' nogmaals naar nummer 1 te gaan, maar blijft dan steken op 2. In de Schijf van 5 is zoiets te hoog gegrepen, de laagste tree is het maximaal haalbare voor Elvis.

Net zoals met The Beatles trouwens, want die treffen we aan op nummer vier. Ik word her en der nog wel eens afgeschilderd als een Beatles-hater, maar dat is niet waar. Er is in het Beatles-tijdperk zoveel andere leuke en goede muziek gemaakt die nog wel eens ondergesneeuwd raakt doordat alle aandacht gaat naar het kwartet uit Liverpool, maar ik ben niet tegen The Beatles of tegen hun opnames. Als ik de keuze moet maken tussen The Beatles of The Rolling Stones, dan wint die eerste, ook al zal ik eerst nog The Who noemen. Toch is plek vier de juiste plek voor het kwartet en het mag de positie innemen met 'Norwegian Wood' (1966).

In augustus 1992 kom ik terecht in 'T Pantoffeltje, een kroegje in Sneek. Woody & The Sidemen is zo'n bandje dat dermate veel optredens doet, dat iedereen ze wel eens moet hebben gezien in die tijd. Omdat ik als recensent werk voor het Sneeker Nieuwsblad kom ik daar en maak kennis met de 'geluidsoverlast-politie' die in de steeg staan te meten. Het concert moet half worden afgekapt en natúúrlijk ben ik het roerend met de kroegbaas eens dat het zo niet kan. Dezelfde kroegbaas geeft mij een paar maanden later een stel elpees en daartussen zit ook mijn kennismaking met Jethro Tull. Okay, ik heb 'The Witch's Promise' en 'Living In The Past' op single, maar 'Songs From The Wood' is de echte introductie tot de groep. Het titelnummer mag op drie. Als ik nog eens eentje over 'fluiten' doe, staat 'The Whistler' misschien wel op 1. Dat is mijn echte favoriet van het album.

Op nummer twee zet ik de 'Modfather'. Paul Weller is altijd 'in' voor een fijne quote of drie en bij vlagen vind ik hem wel eens té erg de 'angry young man' uithangen. Laten we ons dan beperken tot de muziek en dat zit wel snor bij Weller. Eerst met The Jam en vervolgens The Style Council. Zijn solo-platen mogen er ook zijn. In 2007 en 2008 raak ik ontzettend gehecht aan mans' album 'As Is Now'. 'Wild Wood' is het nummer uit die bierreclame, althans zo heb ik het altijd beschouwd. Het liedje is toendertijd een beetje langs mij heen gegaan, maar 'Wild Wood' mag vandaag lekker wel op twee!

Ik mag inderdaad wel afkloppen of ik op zondag 4 januari 2015 met een nieuw onderwerp van de Schijf van 5 zal komen. Dat afkloppen doe ik maar op een beproefd stukje hout. Geen namaak, maar rechtstreeks van de boom geschraapt. 'Knock On Wood' is zeker niet onverdienstelijk gebracht door Otis Redding & Carla Thomas. Ik heb goede herinneringen aan de cover van Kaz Lux (maar geen idee of hij het op de plaat heeft gezet) en zelfs de disco-versie van Amii Stewart smaakt naar meer. Ik blijf bij de wortels van het hout en zet de oerversie van Eddie Floyd op nummer 1.

De volgende vier weken krijgen jullie hier de Blauwe Bak Top 100, de eerste zondag van januari ben ik terug met de Schijf van 5. Ik zal ter plekke even heel hard nadenken en dan staat hier het thema van die Schijf: stemmen. Vijf titels met het woord 'stem', 'voice' in het Engels. Met dank aan de Moody Blues die om het hoekje staat.