Als ik nog heel veel trek heb na dit bericht moest ik eigenlijk nog eentje publiceren, want ik lig eentje achter. Bovendien heb ik al aangekondigd dat ik volgend weekend niet ga schrijven, dus dan valt wel een enorm groot gat. Jullie zouden ergens recht hebben op een Singles round-up, maar ik wacht nog immer op de Discogs-aankoop. Ik heb begin deze week contact gehad met de handelaar en deze verklaart dat hij de plaat in de vorige week op de post heeft gedaan. Het is omdat deze plaat niet heel vaak beschikbaar komt, maar anders? Zijn feedback-score oogt in percentage niet slecht, 99,5 procent over 2000 transacties, maar de twintig negatieve feedback-opmerkingen zijn niet voor de poes. Dit zijn geen onervaren Discogs-leden die bij een 'VG' een hagelnieuwe plaat verwachten, evenmin zijn het de notoire azijnpissers. Hij heeft enkele 'grote jongens' genoopt hem van negatieve feedback te voorzien. Gelukkig kan ik het geld terug krijgen via Paypal, maar ik wil gewoon de plaat hebben. Ik wacht nog even tot dinsdag of woensdag met de Singles round-up. De eerste Raddraaer van vandaag komt uit de jaren zestig-bak van The Marquees tot Roy Orbison en dat levert het fraaie 'I Can Hear The Grass Grow' op van The Move (1967).
Een ontzettend boeiend verhaal, anders kan ik het niet zeggen. Ik weet wel enkele feiten van The Move uit mijn hoofd en ik denk dat er wel meer zijn, maar toch... is de controverse altijd vrije wil geweest? Trevor Burton, Ace Kefford en Roy Wood staan in december 1965 aan de wieg van The Move. Alle drie hebben ze hun sporen ruimschoots verdiend in de muziek-scene van Birmingham, maar zijn toe aan een volgende stap. Een volgende 'move' en dat is ook waar de naam vandaan komt. Het trio wil dé ultieme band van Birmingham formeren met enkel de beste muzikanten en de beste zangers. Aanvankelijk speelt de band covers, rock'n'roll en Motown staat op het repertoire. In haar rhythm & blues-benadering heeft het de kunst afgekeken van The Who, maar ook de invloed van The Byrds is aanwezig. Vervolgens komt Carl Wayne de groep versterken als extra zanger. The Move heeft in haar beste dagen maar liefst vier adequate leadzangers en via een onderling ruilhandeltje wordt de leadzang tijdens optredens verdeeld. In 1966 komt Tony Secunda in beeld. Hij is manager van een andere Brumbeat-band, The Moody Blues, en hij houdt er zijn eigen ideeën op na.
Secunda's contacten brengt hen wel in de Marquee in Londen, waar de groep een residentie krijgt. Ook stuurt hij erop aan om Wood nummers te laten schrijven, koppelt hij de band aan de onafhankelijke producer Denny Cordell en zet de groep haar krabbels op een contract bij Deram. Secunda heeft ook hier een media-circus van gemaakt, het papier ligt op de rug van het naaktmodel Liz Wilson. Eind 1966 verschijnt de eerste single van The Move, 'Night Of Fear', dat niet alleen een tweede plek in Engeland bereikt, maar tevens het eerste werk van Wood en de groep is dat andere componisten citeert. 'Night Of Fear' heeft het arrangement van Tchaikovsky 'geleend'. De opvolger is onze Raddraaier en is goed voor een tweede hit. In Nederland bereikt 'Night Of Fear' een negentiende plek en strandt 'I Can Hear The Grass Grow' op 22. Tot overmaat van ramp worden de banden voor de eerste Move-elpee gestolen uit Secunda's auto, maar ze worden teruggevonden in een container. De banden zijn zwaar beschadigd en het album kan als verloren worden beschouwd. Het debuutalbum, noodgedwongen opnieuw opgenomen, verschijnt pas in de eerste weken van 1968. Voor die tijd heeft The Move een héle grote hit met 'Flowers In The Rain'. Het staat tevens te boek als de eerste plaat op de Engelse Radio One, maar het is eigenlijk de derde na een stuk van George Martin en Tony Blackburn's herkenningsmelodie. 'Flowers In The Rain' ademt de 'flower power' en op het eerste gezicht is er geen vuiltje aan de lucht.
Secunda heeft zonder medeweten van de groepsleden een publiciteitsstunt bedacht: Hij bewerkt een foto van minister-president Harold Wilson in bed met zijn secretaresse Marcia Williams. Wilson wint de rechtszaak en de royalties van de plaat gaan naar goede doelen van Wilson's keuze. Tot Wood's ergernis verandert dit niet na 1995, het jaar waarin Wilson komt te overlijden. De geplande opvolger is 'Cherry Blossom Clinic', maar dat is plots té controversieel en The Move heeft genoeg gezien van de rechtbank. The Move ontslaat Secunda en gaat in zee met Don Arden, die juist door The Small Faces is gewipt. 'Fire Brigade', met Wood op leadzang, is de nieuwe single. Eind 1968 komt de enige Engelse nummer 1-hit van The Move op de markt: 'Blackberry Way'. Dan raakt de groep in verval. Kefford en Burton verlaten het schip om de hardrock in te gaan. Het eerste contact met Jeff Lynne is een feit, maar deze kiest vooralsnog voor zijn eigen bandje: The Idle Race. Richard Tandy is in 1969 even tijdelijk toetsenist en bassist.
De geruchten dat Hank Marvin van The Shadows zal toetreden tot The Move is een grapje van Don Arden, maar Marvin speelt het tot ieders verwarring mee. In oktober 1969 maakt de groep haar debuut op Amerikaanse grond als voorprogramma van The Stooges. Omdat ze niet wordt gesteund door een platenmaatschappij, smeert de groep bij wijze van spreken nog zelf haar boterhammen. Na de concerten met The Stooges gaat The Move terug naar Engeland. Er volgen nog drie albums: 'Shazam!' en 'Looking On' in 1970. 'Message From The Country' wordt tegelijk opgenomen met het debuutalbum van Electric Light Orchestra, waarin het restant van The Move zal overgaan. Roy Wood gaat in 1973 solo met de elpee 'Boulders' en formeert de groep Wizzard. Tot zijn grote ongenoegen onderhouden Bevan en Burton vanaf 2004 een 'revival'-bandje met de naam The Move, maar op 2 mei 2014 wordt bekend dat ook hieraan een einde is gekomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten