,,Ik wil van iedere heer een handtekening bij zijn foto hebben. Jouw bladzijde zal leeg blijven". Kate weet wel de gevoelige snaar te raken, want even krijg ik een brok in mijn keel. ,,We zullen je dit weekend missen". Ik heb al maanden geleden openbaar gemaakt dat ik, ondanks eerdere plannen, dit jaar niet in levende lijve bij 'Specialized: The Big One' zou zijn. Financieel trek ik reis en verblijf niet en bovendien zou ik dat geld dan eerst in computers en studio-apparatuur moeten investeren. Nu het dichterbij kwam, hoopte ik op een wonder. Vorige week heb ik echter toegezegd dit weekend de 'thuisbasis' te bemannen: Mocht er onverhoopt iets mis gaan in de connectie, dan moet ik de 'stream' overnemen. Verder doe ik vrijdag, zaterdag en zondag om 11 uur 's ochtends een ontbijtshow en sluit een uur na de live-uitzending vanaf 'The Big One' de luiken op Wolfman Radio. Na deze Week Spot publiceer ik dan ook weer een Raddraaier, dit ter compensatie van vrijdag, zaterdag, zondag en maandag. De Classic Week Spot staat al maanden vast. Het is de single die onlosmakelijk is verbonden met het weekend in Engeland en de start van een nieuw Specialized-jaar waarvan 'The Big One' het slotstuk is. Het is 'Floy Joy' van The Supremes (1971).
Vorig jaar stelde ik na kerst een Schijf van 5 samen over gebeurtenissen in 2013. Datzelfde ben ik dit jaar weer van plan, dus kunnen jullie erop rekenen dat ik hier in het oude jaar nogmaals 'terug ga' naar het weekend in januari. Ondanks dat het pas het tweede weekend van het nieuwe jaar is, is het toch wel een kanshebber voor de eerste plaats. Ik kan me nog herinneren dat ik de dinsdag na het weekend door Meppel loop en me ineens zomaar kan voorstellen dat ik het heb gedroomd. Te mooi om waar te zijn. Een weekend om in een flesje te stoppen. Jim Croce blijft inspireren...
Ik kan bijna iedere minuut herinneren tot in de kleinste details inclusief het gevoel. De vermoeidheid van vrijdagavond, het genieten van de zon op een terrasje in Borehamwood op zaterdagmorgen, het vakantiegevoel mét gebak op zaterdagmiddag in Radlett. ,,It's for my birthday", zeg ik tegen haar. Ze moest eens weten dat ik pas drie maanden later jarig ben. De milde curry die me rood doet aanlopen. Radio luisteren in de bed & breakfast en daarna een verkwikkende wandeling. Ofwel: Ik raak wat lucht kwijt tijdens die activiteit. Op zondagmorgen het baal-gevoel als ik opnieuw met mijn kisten weg zak in de blubber. Kan het nou nooit eens normaal? Sub Focus met het toepasselijke 'Turn Back Time' op de Engelse radio terwijl ik me voorbereid op het optreden. Het feest in Watford en tenslotte het moment waar ik misschien nog het meeste naar had uitgekeken: Eindelijk één-op-één met vriend en collega Lee Madge. Het lange wachten op St.Pancras op maandagmorgen wil me doen realiseren dat het allemaal echt gebeurd is.
Hoe erg kun je je draaitafel missen? Ik ben gedurende de zaterdag zó nieuwsgierig naar deze single van The Supremes. Ik ken de titel namelijk wel, maar het liedje doet geen belletje rinkelen. Als Lee het ook niet meteen iets zegt, ben ik helemaal niet meer te houden. Het is de eerste single die ik in Watford op de draaitafel leg. Héérlijk nummer. En dat is het gebleven! Ik heb nog ergens een papieren reconstructie van mijn set in Watford, ik denk dat ik die binnenkort nog eens ga opnemen. Het is niet de enige single die synoniem staat aan dat optreden, maar wel de grootste verrassing. Dit is het uitgelezen moment om de single als Week Spot in de aanbieding te doen.
Na een bliksemstart in 1964 raakt Diana Ross & The Supremes na 1967 in verval. De groep is afnemer van Holland-Dozier-Holland-composities en krijgt een zware slag te verduren als dit trio Motown verlaat in onvrede over te weinig uitbetaalde royalties. In de zomer van 1968 staat 'Love Child' hoog op de hitparade, maar de platenkoper weet niet dat dit alleen Ross is met hulp van The Andantes. Cindy Birdsong en Mary Wilson zijn vaker niet dan wel met Ross in de studio te vinden. 'Someday We'll Be Together' is opgenomen door Ross en moet haar eerste solo-single worden. Toch wil Motown het tijdperk besluiten met een nummer 1 voor The Supremes en dus wordt die naam toegevoegd. Het vertrek van Ross hangt al tijden in de lucht en Berry Gordy heeft al rond gekeken voor een vervanger. Eerst is Syreeta Wright kandidaat, maar Gordy laat zijn keuze vallen op Jean Terrell. Hoewel... als Jean in januari 1970 wordt geïntroduceerd als de opvolgster wil Gordy haar meteen vervangen door Syreeta, maar daar steekt Mary Wilson een stokje voor. ,,Dan haal ik bij deze mijn handen af van The Supremes", verklaart Gordy en hij houdt voet bij stuk. Diana is immers altijd het lievelingetje geweest van Gordy.
Terrell, Wilson en Birdsong nemen een paar elpees en singles op met behulp van Frank Wilson. Hoewel het in Amerika niet overtuigt, blijft The Supremes onverminderd populair in Engeland. De late Supremes-singles zijn stuk-voor-stuk erg leuk, hoewel 'Nathan Jones' met zijn 'phasing' vier jaar te laat komt. Als puntje bij paaltje komt, vind ik 'Stoned Love' nog de beste van het stel. 'Floy Joy' is begin 1972 de laatste grote hit in Amerika, in Engeland bereikt het een negende plek. De opvolger heet 'Automatically Sunshine' en bereikt in Engeland nummer tien, maar doet in Amerika niet meer mee. Intussen ruimt Cindy Birdsong voor een jaar het veld en neemt het verloop van de carrière van The Supremes de vorm aan van een tragedie. De groep neemt in 1977 in Londen afscheid van het publiek.
Eerst Jim Croce, nu Ben Cramer? Ja, de herinnering blijft en zit verpakt in deze single van The Supremes. Het enige bewijs dat het geen droom is geweest...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten