Op donderdag sla ik vaak een bericht over in verband met de Floorfillers-uitzending in de nacht. Gisteren is daarop geen uitzondering geweest. Terwijl ik me woensdag weer op en top voelde na de lamlendige dinsdag, had ik gisteren beduidend meer moeite om uit bed te komen. Ik ben niet de enige. Dat heb ik gisteren via een collega-presentator gemerkt die ook nog aan het bijkomen is van slaapgebrek gedurende het afgelopen weekeinde. En nu zijn we alweer toe aan het volgende weekend. Tjonge, het gaat weer snel. Voor je het weet is het jaar weer om. Om daar even op in te haken... het gaan een paar 'drukke' weken worden, want plotseling doemen enkele kleine kansjes op dat ik mijn huidige dagbesteding kan behouden. Niet op de 'gewone' manier, eergisteren is een ontmoeting geweest tussen werknemers (minus mij, want ik was van tevoren al sceptisch over de uitkomst), vakbonden en de gemeente en de wethouders blijven de poot stijf houden. Ik hou jullie op de hoogte, maar ergens heb ik een sprankje hoop. Ik heb een actuele artiest op het oog, als ik daar enige informatie over kan vinden, gaat die straks in 'Van hit naar her', maar ik begin vandaag met de eerste plaat uit de negende serie Raddraaien. Nog altijd de kappers uit de Gouden Gids regio Zwolle van 2012/13 en de volgende 39 platen brengen ons van 'Kap' naar 'Kar': Kapsalon De Kapper in Elburg naar Karin's Knipperij in het landelijk gelegen Veeningen. Voorlopig heb ik nog geen behoefte bij een nieuwe Gouden Gids! De Raddraaier is 'Rock'N Me' van Steve Miller Band (1976).
Meteen met de deur in huis vallen: De spelling van de titel. De eigenlijke Raddraaier is de Amerikaanse persing op Capitol. Deze heeft helaas ook niet 'Serenade' als b-kant. Deze single vermeldt 'Rock'N Me' als titel. In hoofdletters, dus misschien is 'Rock'n Me' nog beter. Het 'Rock'N'Me' is volgens mij een Europese aanpassing, maar klopt in de context niet helemaal. De Europese spelling doet vermoeden dat Steve zijn band met de rockmuziek beschrijft, maar goed beschouwd is de titel een ingekorte 'Rocking Me'. Ik hou me dus in eerste instantie aan de Amerikaanse persing met een klein beetje Europese eigenzinnigheid. Bij mij is de titel bekend als 'Rock'N Me'.
The Steve Miller Band is zo'n band die geregeld pauzes heeft ingelast, maar in werkelijkheid nooit uit elkaar is gegaan. Sterker nog: De groep treedt tot op de dag van heden op. Vanzelfsprekend heeft het haar publiek gevonden in bezoekers van 'nostalgische' rock-festivals, maar desondanks brengt de groep nog altijd nieuw werk uit. Op dit moment toert het de wereld rond met een andere schreeuw uit het verleden: Journey. Het verhaal begint als Steve Miller in 1965 met toetsenist Barry Goldberg naar Chicago trekt om de blues te spelen. The Goldberg-Miller Blues Band treedt veel op in lokale clubs en krijgt een contract bij Epic. Dan stapt Miller plotseling op om naar San Francisco te verhuizen. Met name in de wijk Haight-Ashbury vindt op dat moment de geboorte van de acid-rock plaats en dit trekt Miller. Hij verzamelt gitarist James Cooke, bassist Lonnie Turner, drummer Tim Davis en Hammond-organist Jim Peterman om zich heen en het noemt zich The Steve Miller Blues Band. De groep begeleidt Chuck Berry tijdens diens' optreden in de Fillmore West en dit komt als dusdanig uit op elpee. Kort daarna tekent manager Harvey Kornspan een mega-contract met Capitol. Een totaalbedrag van 860.000 dollar voor vijf jaar en als bonus 25.000 dollar om naar eigen inzicht te besteden aan promotie. De band toert door Engeland en neemt in de Londense Olympic-studio onder leiding van Glyn Johns haar debuutalbum op. 'Children Of The Future' is een juweel, maar helaas geen verkoopsucces. Zonder te verzanden in idioot gepriegel is 'Children' een album waarop solide rock en psychedelica op een fraaie manier samen komen. 'Sailor' is iets succesvoller, mede dankzij de eerste hit van Steve Miller Band: 'Living In The USA' (1969). Op 'Brave New World' staat 'My Darkest Hour' dat Miller schrijft met ene Paul Ramon. Ramon is niemand minder dan Paul McCartney en deze verzorgt achtergrondzang en bespeelt eveneens de meeste instrumenten op het nummer.
Door een verkeersongeval breekt Miller zijn nek en is de groep even een tijdje uit de 'running'. Capitol brengt intussen 'Rock Love' uit, een slordige verzameling jamsessies. In 1973 is Miller geheel hersteld en komt met 'The Joker'. Dat is een drastische ommezwaai in de muziek van de groep. De psychedelica behoort tot het verleden en de groep maakt oer-solide rockmuziek welke na veertig jaar nog steeds fier overeind staat. ,,Ik zou alle albums die ik voor 'Fly Like An Eagle' heb gemaakt zo snel mogelijk willen vergeten", zegt Miller in de vroege jaren tachtig in een interview. Tja, we kunnen de gevoelens van een muzikant voor zijn producten nimmer veranderen, maar Miller hoeft zich absoluut niet te schamen voor zijn vroege werk. Waar Moby Grape stuk ging op foute marketing, daar is Steve Miller Band het voorbeeld van de 'perfecte' psychedelische rockband die buiten het podium de kop erbij hield. Toch blijft het een zaak van appels en peren, want hoe anders ook dan 'Sailor' en 'Brave New World', 'Fly Like An Eagle' (1976) en 'Book Of Dreams' (1977) zijn juwelen in hun genre. 'Rock'N Me' stoot in Amerika 'If You Leave Me Now' van Chicago van de troon. Zes jaar later doet Miller het opnieuw als 'Hard To Say I'm Sorry' van de toppositie wordt gekegeld door 'Abracadabra'. In Nederland zijn de singles-successen van Steve Miller Band iets bescheidener. 'The Joker' zal pas in 1990 in ons land op nummer 1 komen en is dan tevens de eerste top tien-hit. 'Rock'N Me' is in Nederland een middenmoter. Het album 'Greatest Hits 1974-78' gaat maar liefst dertien miljoen keer over de toonbank.
De albums 'Circle Of Love' en 'Abracadabra' zijn de laatste platen die nog iets doen in Nederland. 'The Joker' zal, zo gezegd, in 1990 dankzij een reclamespot opnieuw in de hitparade komen. Zelf ben ik erg gelukkig met de betreffende single. Enkele maanden ervoor heb ik niet alleen Sunrise Records in Sneek gevonden, maar ook de handel in Heerenveen: Sunshine Records. Bij die laatste hangt 'The Joker' in de etalage voor de vraagprijs van een gulden. Op de dag dat Steve Miller naar nummer 1 stijgt, koop ik deze single in Heerenveen. 'Rock'N Me' koop ik van een handelaar op de vlooienmarkt in Sneek welke tussen 1992 en 1996 loopt te leuren met een gigantische partij Amerikaanse 'new old stock'. De 'golden oldies' heb ik in 1992 er al uitgepikt, onder die categorie valt 'Rock'N Me' in 1995 nog niet echt. Ik betaal een gulden voor deze Amerikaanse Capitol. 'Fly Like An Eagle' en 'The Joker' zijn bij mij eveneens beide op Capitol, 'Jet Airliner' heb ik op de Engelse Mercury en 'Swingtown', 'Abracadabra' en 'Macho City' zijn de gewone Nederlandse persingen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten