Raddraaien: Genesis

De doos van 32 mini-negerzoenen (nee, zolang de jodenkoeken in de schappen blijven staan, ga ik niet aanpassen) zijn al verleden tijd als ik zondagavond aan de show begin. Dat is achteraf bezien het gebak geweest van de 1700e publicatie. Alsof er niets is gebeurd, gaan we vandaag verder en begin ik van vooraf aan in de start van de nieuwe week. De Raddraaier is geheel aangepast op dat laatste, want dat is een single van Genesis. Ik zou twee dingen kunnen doen met deze Raddraaier. Of ik ga het hele verhaal van deze rock-dinosaurus uit de doeken doen of ik ga eens kijken waar Genesis zich bevind in mijn leven. Eigenlijk lokt dat laatste ietsje meer, ook omdat ik de geschiedschrijving wellicht kan bewaren voor een volgende Raddraaier? Ik heb immers een bescheiden collectie singles van het trio. Of is Genesis op die vroegste single in mijn verzameling nog uitgebreider? Dat is iets dat ik graag uitstel tot een volgende keer. De Raddraaier van vandaag is een aangename jeugdherinnering: 'Land Of Confusion' van Genesis (1986).

Ik zou dit verhaal in 1993 kunnen beginnen, maar nee... Een bericht over Genesis hoort bij het eerste hoofdstuk te beginnen. Dat verander je niet zomaar. Ik denk dat Phil Collins' hartenkreet naar zijn 'moeke' de vroegste kennismaking is met het fenomeen Genesis. Phil Collins is dan al geen onbekende voor de jonge Louwsma. Ik heb nog tijden een hekel gehad aan 'In The Air Tonight' omdat ik liedje en videoclip als zesjarige als 'eng' beschouw. En ja... het is en blijft een raar nummer, maar ik kruip niet meer onder de tafel bij het horen van 'In The Air Tonight'. Ik verdenk mijn oudste broer ervan dat deze 'Mama' op single heeft gekocht, feit is wel dat de radio ietsje harder wordt gezet als het liedje voorbij komt. In 1986 komt Genesis vervolgens met 'Invisible Touch', het album waarvan 'Land Of Confusion' als eerste single wordt getrokken. Hoezeer ik op een bepaald moment een hekel heb aan jaren tachtig-muziek, 'Land Of Confusion' heeft het altijd goed gedaan. Ik heb geen directe herinnering bij de plaat, maar het gevoel is goed, hoewel ik toch niet heel erg graag terug kijk op de basisschool-tijd. Geen verkeerd woord over mijn familie, daar heeft het hem niet aan gelegen. Op de basisschool word ik als het buitenbeentje beschouwd, terwijl ik zo mijn best doe om aan te passen. Geen trauma's voor mij, het heeft me in zekere zin gevormd voor het latere leven. Een beetje meer acceptatie van klasgenoten in die tijd had best gemogen.

Moet ik een mening hebben over Phil Collins? Kijk, als je in 1975 bent geboren en opgroeit in de jaren tachtig, dan hoort Phil Collins bij dat decennium als die onoplosbare kleuren-kubus. Phil, al dan niet solo, is een constante factor op de radio en in de hitparade. Is het niet met Genesis of Philip Bailey, dan is het wel met soundtracks en 'But Seriously'. Met name die laatste is nooit mijn kop thee geweest, maar ik zit dan ook tot over mijn oren in de jaren zestig-muziek en zal kort daarop de grunge en andere alternatieve muziek gaan waarderen. In chronologische volgorde komt als eerste 'Follow You Follow Me' mijn verzameling binnen. Eén van de zeer weinige pop-singles op een rommelmarkt van de Doopsgezinde Kerk in Sneek. Een gulden samen met twee van André Van Duin en 'Midnight Magic Maniac' van New Adventures. Voor die prijs kan ik hem niet laten liggen, maar aanvankelijk ben ik niet heel kapot van het nummer. Dat zal in de loop der jaren alleen maar groeien, het is inmiddels een 'verwenmomentje'.

Eind 1991 verschijnt het laatste studio-album van Genesis met Collins in de gelederen: 'We Can't Dance'. Iets meer dan een jaar later word ik lid van Boek & Plaat, gelokt door de 5-voor-nog-wat-actie. 'Kramer's Nederlands Woordenboek' is één en ik denk dat ik binnenkort maar weer eens zo'n woordenboek ga aanschaffen. Google is niet altijd even betrouwbaar en die nare hersenschudding heeft mijn, ooit perfecte, Nederlands in de war gestuurd. Vervolgens kan ik drie cd's bedenken. Of is het drie-voor-een-tientje en een cd als volwaardige aankoop? Hoe dan ook: De cd's zijn het debuutalbum van The Doors, het titelloze album van Metallica en 'I Can't Dance' van Genesis. Nou en? Wel... ik heb nog geen cd-speler op dat moment, maar ben druk aan het sparen. Ook zijn dit de eerste volledige cd-albums die ik koop. Van de genoemde cd's heb ik Genesis het minste gedraaid, hoewel ik 'Jesus He Knows Me' en 'No Son Of Mine' pas later heb leren kennen (en die eerste ooit ook nog heb grijsgedraaid). Ik vang nog wel wat op van 'Calling All Stations', het album uit 1997 waarop Phil Collins is vervangen door ex-Stiltskin-zanger Ray Wilson, maar ik heb dan inmiddels een volgende stap gezet in het Genesis-universum: Het Peter Gabriel-tijdperk.

Op een rommelmarkt koop ik 'Trespass', wederom het enige pop-album op een rommelmarkt tussen de bananendozen geestelijk en klassiek. Met name 'White Mountain' trekt me meteen. In 1998 koop ik het in Engeland op cassette en groeit het album uit tot een persoonlijke favoriet. 'Selling England By The Pound' lust ik bij vlagen, maar 'Foxtrot' is me alweer een brug te ver. Dan ontdek ik het werk van vóór 'Trespass', de eerste opnames met Jonathan King op het Decca-label. Met name 'Where The Sour Turns To Sweet' is een favoriet geworden die ik zo nu en dan móet draaien in The Vinyl Countdown. Een eenduidig rapportcijfer geven is onmogelijk in geval van Genesis, daarvoor heeft de dinosaurus teveel levens gehad.