Voordat ik verder ga met de Week Spot... 'If it ain't broke, don't fix it', is een Engels spreekwoord dat ik op vele manieren toepas. Nu is me opgevallen dat Blogger me weer iets probeert aan te smeren. 'Ontdek het nieuwe Blogger'. Het soort van bericht dat ik altijd negeer omdat er, mijns inziens, niets mis is met het oude format. Toch heb ik gisteren even verder geklikt en, okay, het gaat om de opzet voor mobiele telefoons. Zoals jullie zullen weten heb ik een Samsung uit 2011 met een agenda en een wekker en ik doe al mijn internet op een niet bepaald bescheiden beeldscherm. Ik ben dus niet heel enthousiast om aan de nieuwe reis naar de toekomst te beginnen met Blogger en de kans dat iets verandert aan Soul-xotica is zeer klein. Ik hou van dit 'template' ook al heb ik eens iemand horen klagen over de gekleurde letters op de donkere achtergrond. Als jullie tóch veelal de mobiele telefoon hanteren om Soul-xotica te bezoeken en je ondervindt hinder van een of ander, laat het me dan alstjeblieft weten. Dan ga ik nu verder met de aankondiging van de nieuwe Week Spot. Ik heb eentje op het oog en hoewel er summiere informatie bestaat over de zangeres, kies ik uiteindelijk toch voor een plaatje dat heeft moeten 'groeien' bij mij. De vonk is reeds een paar maanden geleden over geslagen maar dat is nog niet vertaald in een Week Spot. Bij deze: 'Who's Sad' van Smokey Robinson is de kersverse Week Spot.
De 'Saturday Soul Packs' zijn alweer van de baan bij Mark. Slotconclusie: Een aantal zijn verkocht binnen tien seconden na publicatie. Moelijke 'soul packs' blijven dagen lang staan zonder dat iemand interesse toont. Het wordt al gauw 'lastig' als een 'soul pack' jaren tachtig of later bevat of bijna alleen maar ballads. Ook Mark's publiek lijkt een voorkeur te geven aan de meer upbeat soul. In juni biedt hij een pakketje aan met 'legendarische namen' maar dan beduidend minder opvallend werk. Het is nog altijd één van de leukste 'packs' die ik heb gekocht en onze Week Spot maakt eveneens deel uit van het pakket. 'Food For Thought' is in 1981 een opvolger van Smokey's grote solo-hit 'Being With You' en dat is een beetje een halfslachtige reggae-affaire. De keerzijde toont Smokey op zijn allerbest: Een mooie overtuigende ballade. De Week Spot is inmiddels ruim 7,5 jaar oud en het is bijna niet voor te stellen dat er nog steeds hele grote namen zijn die nog geen Week Spot hebben gehad. Smokey is daar eentje van en ik durf zelf te betwijfelen of hij ooit een eigen bericht heeft gehad op Soul-xotica. En deze praatpaal bestaat al bijna tien jaar.
Het is nu dan het juiste moment om hem deze eer te gunnen. William Robinson Jr. is zeventig jaar ouder dan Soul-xotica. Hij wordt geboren op 19 februari 1940 in Detroit in Michigan. Frankrijk zit ergens in de voorgeschiedenis van zijn familie en dit zou de opvallende goudgroene ogen verklaren bij William. Zijn favoriete oom heet Claude en dat is op zichzelf ook al erg Frans. Met oom Claude kijkt William als kind naar cowboyfilms en het is deze oom die voorstelt om hem een cowboynaam te geven. Het wordt Smokey Joe. Als William de volgende tien jaar van zijn jeugd naar zijn naam wordt gevraagd, antwoordt deze steevast met Smokey Joe. Als hij ouder wordt, laat hij 'Joe' varen en blijft tot op de dag van vandaag zichzelf Smokey noemen. Als kind is Smokey praktisch buren met het domineesgezin Franklin en kent Aretha vanaf het moment dat ze drie jaar oud zijn. Smokey blinkt uit op de 'high school'. Naast academische kennis is hij bovendien een getalenteerd atleet. Hij formeert zijn eerste doowop-groep The Five Chimes. Dat is in 1956 en een jaar later verandert de groep de naam in The Matadors om nog een jaar later door te gaan als The Miracles. Robinson is lange tijd getrouwd met Claudette Rogers van The Miracles en Rogers is 'the first lady' bij Motown. In de midden jaren vijftig heeft Robinson al een bewondering voor zanger Barrett Strong en dit kan een reden zijn geweest dat Robinson met zijn Miracles al heel vroeg betrokken raakt bij het nieuwe Tamla-label van Berry Gordy. Als Esther Gordy Edwards in 1965 haar werk neer legt bij Motown wordt Smokey aangesteld als vice-president. Hij weet dit in eerste instantie nog goed te combineren met The Miracles en pas in de jaren zeventig wordt zijn functie bij Motown belangrijker dan het maken van succesvol repertoire.
Het is al in 1969 als Robinson het eigenlijk rustig aan wil gaan doen. The Miracles heeft gedurende de jaren zestig een lange stoet hits afgeleverd en even lijkt een kentering in het succes te komen. Robinson wil meer op de achtergrond werken voor Motown en tegelijk aanwezig zijn voor zijn kindereb Berry (naar Berry Gordy) en dochter Tamla (Grappig detail: Berry Gordy wil zijn label Tammy noemen naar de gelijknamige grote hit uit 1957 maar ontdekt dan dat er reeds een label bestaat met die naam. Hij besluit dan een combinatie te gebruiken die niemand ooit zal gebruiken? Dan noemt de vice-president van Motown zijn dochter Tamla). Het is 'Tears Of A Clown' dat roet in het eten gooit en Robinson is weer twee jaar van huis. In 1972 hakt hij de knoop door en verlaat hij The Miracles. Dat zal zelfstandig doorgaan en in eerste instantie ook nog bij Motown. Billy Griffin zal in 1976 het stokje overnemen van Smokey en even later komt The Miracles uit voor Columbia.
Robinson maakt desondanks enkele solo-albums in de jaren zeventig en met name de elpee 'A Quiet Storm' kan nog rekenen op een redelijke verkoop. Toch valt het in het niets bij Marvin Gaye, Stevie Wonder en Eddie Kendricks. Allemaal mensen die veel te danken hebben aan Robinson. Smokey blijft tot het eerste einde in 1988 verbonden aan Motown. Dat is het moment dat de maatschappij voor de eerste maal van eigenaar verwisselt en dat zal later nog een paar maal gebeuren. Feitelijk bestaat Motown nog steeds maar Detroit heeft totaal geen invloed meer op wat er op het label verschijnt. In 1981 zal hij nog eenmaal een grote hit hebben met 'Being With You' en 'Food For Thought' is één van de opvolgers van deze ballade. 'Who's Sad' is een flink eindje verwijderd van de jaren zestig-sound van Motown en toch kan ik me het nummer voorstellen met een dergelijk arrangement. Het is Smokey op zijn meest markante wijze. Ik kan me een kleine wandeling door Uffelte herinneren terwijl dit nummer voorbij komt op de mp3-speler. Het is zojuist gaan regenen en het draagt bij aan de sombere sfeer van het nummer. Ik krijg bijna een brok in de keel maar weet me te beheersen. Als een plaat zoiets met me kan doen dan moet het gewoon de Week Spot worden en dat is wat er deze week aan de hand is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten