Belofte maakt schuld? Ja, vooruit, voordat ik het vergeet. Bovendien heeft Soul-xotica en de 'Eretitel' van gisteren de hele dag in mijn hoofd gespeeld en heb ik mezelf het verhaal al min of meer verteld. 'Waiting For The Sun', 'I'd Run Away' en 'Blue' zijn de drie 'hits' in de jukebox die in mijn hoofd speelt terwijl ik post bezorg in Meppel. Ik heb wel eens meer vervelende oorwurmen gehad. Tijdens het verhaal naar mezelf toe verbaas ik me bijna hardop hoe ik mezelf ooit een 'die hard'-Jayhawks-fan heb kunnen noemen want de band heeft een eigenschap die ik niet kan waarderen bij andere bands. Het begint, zoals ik gisteren schreef, tijdens mijn derde praktijkstage voor het KMBO. Hiermee zijn mijn laatste dagen op school geteld. Ik kan tegenwoordig uitstekend zelfstandig werken en doe eigenlijk niets liever. Als zeventienjarige is het allemaal teveel gevraagd. Ik heb juist de stok achter de deur nodig van een docent die bepaald wanneer een proefwerk moet worden gemaakt. Ik heb vanaf de eerste dag op het KMBO alle administratieve vakken 'uitgesteld' en ben eerst begonnen aan Nederlands en Engels. Bijna een anderhalf jaar later is nog niet veel verandering gekomen in die zaak en ik begin achterop te raken. Ik stap voor het eerst 'De Karre' binnen als mijn ouders, doodongerust, aan tafel gaan zitten bij mijn coördinator op school. Dat heeft dan bericht gehad van de stageplek dat ik na een conflict ben weg gegaan. Later die avond halen ze me op en wordt me gemeld dat ik morgen bij dezelfde coördinator moet verschijnen. De deal is als volgt: Journalistiek aan de kant, niet meer op stap en binnen drie maanden het voorgaande jaar in halen of... van school gaan. Ik kies uiteraard voor dat laatste. 'Take Me With You' van The Jayhawks is één van de liedjes die dan regelmatig op de radio wordt gedraaid.
Ik moet dan nog mijn eerste cd-speler kopen en het duurt tot eind 1994 eer ik nieuwe cd-singles en -albums ga kopen. Tot die tijd is het veelal uit de uitverkoop van V&D. Hiermee vergeet ik The Jayhawks weer even snel als dat de kennismaking is geweest. Vanaf eind 1993 kom ik dan regelmatig in 'De Draai'. Het staat te boek als een 'koffiebar' maar het heeft ook een groot assortiment speciaalbieren welke ik flink ga proeven in de volgende twee jaar. Het publiek is een tikkeltje kunstzinnig en alternatief en ik gedij goed in dat gezelschap. Ik ben vaak alleen als ik 's middags de kroeg binnen stap. Eigenlijk is het daar meestal rustig buiten de zaterdagavond om. Op zaterdag is het afgeladen. Door de houten vloer heeft het etablissement een bijzondere echo. Een lepeltje in het porseleinen kopje kan oorverdovend zijn op zo'n middag. Er worden cd-albums gedraaid en ook een beetje alternatief zonder dat het ruig wordt. 'Hollywood Town Hall' van The Jayhawks is één van de favorieten van het huis en zo leer ik dus ook 'Waiting For The Sun' kennen en hoor ik 'Take Me With You' opnieuw. Een paar maanden later ben ik 'om' en haal bij de lokale platenboer het album dat net in de bak met 'mid price' is gezet. In 1994 zit ik nog tot mijn oren in de 'sixties'. Er is een beetje ruimte voor folk en andere 'alternatieve' muziek die ik leer kennen middels het recenseren van concerten. The Jayhawks scharrelt daar een beetje tussendoor. Ik noem mezelf pas 'fan' als ik meer dan één album heb van een artiest of band. Ik heb heel veel 'eenlingen' in de verzameling. Een album dat ik ontzettend goed vind en waar een tweede album automatisch een tegenvaller moet zijn. Dat is bij The Jayhawks anders. Sterker nog: Ik geef zelfs de voorkeur aan de tweede aanwinst van de band.
In de vroege maanden van 1995 verschijnt 'Tomorrow The Green Grass'. Omrop Fryslân heeft dan een radiospelletje waar ik één van de residenten ben en geregeld een prijs win. Als het album net is verschenen, geven ze de cd weg bij dit spelletje en zo kost me het tweede album geen stuiver. Als ik niet had gewonnen, had ik het alsnog gekocht. 'Blue' is de eerste single van het album. Er is een vrouwelijke toetsenist bij de groep gekomen en dat maakt, wat mij betreft, het grote verschil met 'Hollywood Town Hall'. Is het jullie al opgevallen dat ik het nog nooit over Coldplay heb gehad? Over 'eenlingen' gesproken: Het album 'Parachutes' heb ik goed kunnen waarderen maar de volgende is me teveel van hetzelfde en daarna verslapt de interesse voor Coldplay per album. Ik vind Coldplay net als U2 eentonig en slaapverwekkend saai. De liedjes klinken in mijn oren allemaal hetzelfde terwijl ik variatie kan waarderen. Des te vreemder dat ik ooit vijfentwintig gulden heb gepompt in 'Hollywood Town Hall' van The Jayhawks. Feitelijk bevat het album drie liedjes en elk in vier of vijf varianten. Toch kan ik dit Jayhawks-geluid dermate goed waarderen dat ik door een heel album kan zitten luisteren. 'Tomorrow The Green Grass' is meer afwisselend hoewel er niets aan het oude geluid wordt ingeboet. De band maakt nog altijd gebruik van ouderwetse fuzz-pedalen en de harmonieën gaan me nooit vervelen. Dan zie ik dat de band in maart 1995 in Leeuwarden zal spelen. Ik regel via Het Bolwerk in Sneek vrijkaartjes en ga op een dinsdagavond naar Leeuwarden.
Het optreden is klein maar fijn en ik weet na afloop zelfs nog in de kleedkamer te komen en een paar woorden te wisselen met gitarist Gary Louris. De laatste trein naar Sneek is al vertrokken en op dinsdagavond zijn de meeste kroegen al dicht. Ik ga rondhangen totdat de eerste trein weer rijdt. 'Tomorrow The Green Grass' ligt in de maanden daarna nog regelmatig in de cd-lade maar verder melden zich weer nieuwe bands en interesses. Als ik in 1997 pas ben begonnen bij de Popkelder zet ik 'Hollywood Town Hall' op in de oefenruimte. Mijn collega Jan wandelt binnen en ik vergeet nooit zijn opmerking: ,,Deze lui klinken alsof ze al dertig jaar onder de zoden hadden moeten liggen". De Popkelder introduceert me veel andere en nieuwe muziek en plots is The Jayhawks wel erg gezapig. In de zomer van 1997 verschijnt het album 'Sound Of Lies' maar ik raak niet opgewonden van de eerste recensies. De groep speelt kort daarop in Leeuwarden en, ja, ik heb best zin om er naartoe te gaan. Het is tevens mijn kennismaking met de Friese band Travis dat als voorprogramma speelt. Het optreden van The Jayhawks staat uiteraard weer als een huis en toch kan ik op het podium horen waarom ik de cd waarschijnlijk minder ga vinden dan de voorgangers. Ik loop na afloop te dubben en besluit dan het t-shirt te kopen.
Omstreeks 2002 verneem ik opnieuw van The Jayhawks maar dan ben ik al lang het stadium voorbij dat ik cd's koop van de band. Ik zie bovendien dat de band in trek is geraakt bij een publiek waar ik niet graag bij wil horen. Het zijn de Mart Smeets-types. De elite in de popmuziek die lyrisch zijn over iedere scheet die Bob Dylan laat en neerbuigend doet over muziek die op de radio wordt gedraaid. Ik geloof best dat 'Music For A Rainy Day' mooie momenten kent maar mijn interesse is helemaal verslapt.
Dan is het opeens 2008. Bij de Dyka hebben we de keuze tussen een hansop of een pak van een broek en een jasje. Ik heb het laatste. In de zomermaanden en zeker bij het felsen is een jasje veel té warm en wordt het voor mij belangrijk om een 'statement' uit te dragen met de t-shirts. Stonehenge-shirts met griezelige illustraties en opruiende bandnamen worden niet getolereerd. Ik beleef veel plezier aan de parodieën uit de 'Hondenkoekjesfabriek' in Nieuwleusen. Ik heb bijvoorbeeld een geel 'Kill The Whales'-shirt van Greenpiss en een oranje 'Holland'-shirt met een iets alternatieve leeuw. In dit beeld past ook het appelgroene 'Sound Of Lies'-shirt van The Jayhawks. Het shirt is ondanks de leeftijd nog in een puike conditie als er iets gebeurt waardoor mijn kleren meteen van het lijf moeten. Medische hulpverleners kijken dan niet of je een Action-shirt aan hebt of een oud bandshirt uit 1997 en de schaar gaat erin. Niet alleen wordt het katoen verknipt maar ook mijn band met The Jayhawks. Het schijnt dat de band nog altijd actief is, 32 jaar na het debuutalbum, en het zou me niets verbazen dat het nog altijd hetzelfde deuntje in het kwadraat is. Ik heb totaal geen aanstalten om nieuwe albums te zoeken op het internet en te beluisteren. Ik geloof het wel!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten