dinsdag 8 oktober 2019

Met genegenheid terugblikken



Na het publiceren van het vorige bericht ben ik op excursie geweest door de berichten van rond deze tijd in de afgelopen negen jaren. Ik zal eerst schrijven over wat ik allemaal in de loop der jaren heb gedaan op Soul-xotica maar blijf steeds steken bij 2010. Omdat 'Het zilveren goud' van 2010 pas over zestien jaar aan bod komt, besluit ik vanavond even terug te gaan naar deze maand. Er gebeuren deze maand namelijk best een paar opvallende zaken. Sommige blijven onderbelicht, anderen zijn wat al té uitdrukkelijk aanwezig en in sommige gevallen kan ik zelfs zwaar overdrijven. Het is negen jaar geleden dat ik na een lange tijd van ziektewet weer aan het werk ga en daarmee open ik onbewust een nieuw hoofdstuk. Als het verhaaltje niets wordt, hebben we in ieder geval nog een mooie prent van de Lindevallei bij Wolvega. Hoewel? Het is in de Lindevallei genomen maar kan ook wel eens richting Ossenzijl zijn.

Nee, ik wind er geen doekjes om. Ik heb mijn leven lang al een fascinatie gehad voor vrouwenkleding. Ik vind dat wij, mannen, er veel te karig afkomen als ik kijk naar de diversiteit van kledingstukken en de gebruikte materialen en kleurstellingen. Het begint allemaal vrij onschuldig tot zover ik me schuldig zou moeten voelen. In Mossley probeer ik de eerste dingen uit en weet ik enkele kledingstukken in mijn stijl te proppen. We zijn dan nog niet in de buurt van de rokken en jurken. We moeten dan denken aan wijdvallende broeken en bloesjes met de knooplijst aan 'de vrouwelijke zijde'. Met name dat laatste is zoiets 'gewoons' voor me geworden dat ik nog regelmatig mis grijp bij een mannelijk overhemd. Dan is het een jaar na de buiteling met de fiets. Nederland krijgt nog iets van een 'indian summer' en deze dag is het aangenaam warm. Ik wil '20092009' deze dag vieren en voel diep van binnen een enorm verlangen. Het begint bij de Action in Zwolle. Nota bene niet de gemakkelijkste winkel om te beginnen. Het hart klopt me in de keel als ik een legging afreken. Het zal vanzelf gaan wennen! Ik stop onderweg ook nog in Meppel en volgens mij heb ik al iets aangetrokken als ik stop in de kringloopwinkel. Het moet subtiel zijn geweest want anders zou ik het nog niet hebben gedurfd. Tenslotte ga ik naar de winkel in gothic-kleren en deze dame is uiterst enthousiast als ik haar vertel van mijn plannen. ,,Weer eens wat anders in het saaie straatbeeld", is haar mening en ik zal nog een paar maal terug komen om bij haar te verkleden. Ook koop ik hier de laatste kleding van de dag. Ze steekt niet onder stoelen of banken dat ze mijn stijl bewondert.

Het is al rond middernacht als ik naar de Woldberg loop. Een vreemd gevoel in de maag maar... we gaan het doen! Op het parkeerterrein vind ik een plekje dat schaars is verlicht. Ik wil immers ook niet volop in het schijnsel van de lantaarn staan hoewel ik helemaal niet bang hoef te zijn voor toeschouwers. Het bos is leeg. Het is een doordeweekse dag en iedereen ligt te slapen. Ik heb in het verleden wel eens sarongs gehad en weet hierdoor wat het gevoel is om in een rok te lopen. De eerste schreden over het bospad maken een onbeschrijflijk gevoel in me los. Ik wandel een heel eind door het bos en het is na drieën als ik, terug in spijkerbroek en t-shirt, weer in mijn huisje in Steenwijk zit.

Zo kom ik ook bij de foto van de Lindevallei uit. Het is de zondag voordat ik aan het werk ga op de afdeling bij wijze van 'proeftijd' voor het post bezorgen. Ik stap op zondagmorgen op de trein naar Wolvega. Ik draag een lange jas en trek de rok pas aan als ik in de natuur ben. Het wordt een lange wandeling van de Lindevallei over De Hoeve naar de Eese en de Woldberg maar ik geniet van iedere voetstap. (Ik heb intussen het bericht opgeslagen en ben gaan slapen waardoor het een dag later wordt gepubliceerd. Het eerdere 'vanavond' is dus nu 'gisteravond' etc.). Intussen heb ik ook kennis gemaakt met de psychologe die me de komende periode gaat helpen bij mijn vragen. Er is meteen een klik. Nee, geen verliefdheid, maar de vertrouwensklik die je nodig hebt bij een psychologe en welke ik niet altijd heb gevoeld bij vakbroeders en zusters. Het zal een intensief zelfonderzoek worden en doordat ik diep in mezelf graaf, kom ik wederom uit bij mijn verlangens en geheimen. Het is een paar uur voor onze tweede afspraak op een troosteloze woensdagmorgen. ,,Zullen we het doen?", blijf ik mezelf vragen. Er komt steeds een bevestiging vanuit mezelf en ik blijf het vragen omdat ik me niet kan voorstellen dat er nergens 'iets' is dat me het ontraadt. Ik neem diep adem als ik de voordeur open en spring in het diepe. Het is ongeveer twee kilometer vanaf mijn huis naar de instantie achter het station. Ik lijk op het moment vooral 'bang' om bekenden tegen te komen. Die tref ik niet, maar... krijg evenmin lelijke opmerkingen. De psychologe is verrast met mijn voorkomen en voor de duur van de sessies zal ik dit blijven volhouden. Ik heb inmiddels zoveel zelfvertrouwen gekregen dat ik het aandurf om via de stad naar huis te lopen. Tussen station en centrum wens ik dan toch even dat ik de grond kan in zakken. Ik loop haar tegemoet: Een heel lief jong meisje dat ik uit De Buze ken. Gewoon een eerlijk meisje. Wat zal ze denken? Nou, beste mensen, ze neemt me op en dan verschijnt een glimlach. Ik kan de gedachte 'wauw' lezen. ,,Hoi Gerrit". Liefste Tessa, jij hebt de bevestiging gegeven dat ik het mag doen en dat voelt goed.

Gaan we het nog over seksualiteit hebben? Wat mij betreft niet! Het heeft er namelijk helemaal niets mee te maken. Ik maak geen 'statement' anders dan dat ik wil bepalen wat ik wil aantrekken. De hele genderdiscussie kan me worden gestolen. Je hebt mannen en vrouwen. Een man die als vrouw door het leven wil gaan, is voor mij een vrouw en andersom. En... het is natuurlijk het oog die dat beoordeeld en het al dan niet behouden van je oorspronkelijke geslachtsdeel hoeft niets te veranderen aan de aanspreektitel. Ik zou mensen die hieraan twijfelen graag het psychologische zelfonderzoek willen aanprijzen. Het is niet belangrijk hoe mensen naar je kijken, het is essentieel dat je zelf in de spiegel durft te kijken. O ja, ik ben natuurlijk helemaal man, ook in vrouwenkleding. Ik draag geen make-up en ook al zou ik maat 48,5 hoge hakken kunnen krijgen dan gaat dat nog niet door vanwege mijn zwakke enkels. De weigering van het bedrijf om mijn contract aan te passen (waardoor het veel overheidssubsidie kwijt raakt), maakt dat het een lastige periode is, maar ik kom het fluitend door. Uit het werk kleed ik me om en voel me meteen weer goed. De negatieve reacties zijn van mensen waarvan ik nog nooit een positieve reactie heb gehoord. Vooral de reacties van de vrouwen zijn hartverwarmend. ,,Stoer dat je dit durft", is iets dat ik vaak hoor en op een gegeven ogenblik krijg ik ook tips over 'iets dat ze hebben zien hangen bij die winkel en dat echt iets voor mij is'. Je moet sterk in je schoenen staan en dat is eind 2010 en begin 2011 zeker het geval. Daarna loopt mijn zelfvertrouwen een deukje op waardoor het opeens weer moeilijk wordt. Het loopt samen met het einde van het onderzoek en opeens 'durf' ik niet meer. Ik doe nog een kleine poging in het najaar van 2011. Vlak daarna komt Nijeveen in zicht en dan is het helemaal van de baan.

Aan het begin van de herfst begint het nog wel eens te kriebelen en dat is momenteel ook het geval. Of ik het zou durven? Ja, inmiddels durf ik wel weer, alleen is het nadeel dat ik in een klein dorpje woon en dat weerhoudt me. Ook wil ik geen onderdeel worden van de gender-'hype' die momenteel speelt en dus ga ik braaf in broek naar buiten. Ik had ook meer over het werk willen schrijven maar dat is een beetje ondergeschikt geraakt in dit verhaal. Volgende keer maar eens 'Het dagboek van een postbode'. Het hele bewuste 'crossdressen' is wat mij betreft verleden tijd maar let vooral eens op de knopenlijst van een overhemd als ik dan aan heb...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten