Ik loop inmiddels fors achter op schema maar heb nog altijd het gevoel alsof alles onder controle is. Als ik echt zin heb, zou ik vandaag bijvoorbeeld drie berichten kunnen publiceren, maar ook met de 'Eretitel' als extraatje loop ik weer een bericht in. In 'Het zilveren goud' blik ik terug op de singles die ik vijfentwintig jaar geleden heb gekocht en welke nog altijd in de bakken staan. Daarbij heb ik me lange tijd bediend van de kaartenbak, maar deze eindigt in de zomer van 1994 abrupt. Sindsdien is het een beetje gissen aan de hand van de platencollectie die ik op zolder heb staan. Het is het oorspronkelijke idee om de platen van een maand binnen een maand te houden maar augustus 1994 heeft ons een tijdje zoet gehouden. In oktober 2019 beginnen we pas aan september 1994 hoewel in twee weken het eerste deel 'Het zilveren goud' van oktober 1994 plaats heeft. We zijn afgelopen week gebleven bij de boeken- en platenverkoop voor het ontzettend goede doel in Nijezijl, vlak buiten IJlst. Ik heb daarbij eerst de collectie demo's, promo's en acetaten behandeld en daarvan vandaag het tweede deel plus de eerste twee uit de 'goedkope' hoek, hoewel Joanne & The Streamliners van afgelopen week waarschijnlijk eveneens goedkoper is geweest.
Omdat dit toch wel wat meer bijzondere singles zijn, doe ik het ietsje anders dan normaal en behandel ik liever de platen per stuk.
1977 My Love Loves Me-Valerie Anne Lawrence (UK, Decca, 1965)
Over een paar weken is er gebak en groot feest! Of toch niet? De enige solo-single van Valerie Anne Lawrence is uitgebracht op 29 oktober 1965 en hier zal bij stil worden gestaan in iedere radio- en televisieshow? Als het lot gelukkiger was uitgevallen voor Lawrence dan waarschijnlijk wel. 'My Love Loves Me' is gebaseerd op de Franse volksmelodie 'Plaisir D'Amour' en dat brengt meteen het grootste obstakel met zich mee. Rond deze tijd brengt The Rolling Stones bijvoorbeeld het opzwepende 'Get Off Of My Cloud' uit en staat Ken Dodd hoog in de Engelse hitlijsten met 'Tears'. Een weinig spannende bewerking van een folksong uit de achttiende eeuw is niet waar het publiek niet op zit te wachten. Als je het doet zoals The Animals het heeft aangepakt met 'The House Of The Rising Sun' of The Byrds en andere folkrockers, dan zou er een hit in hebben gezeten. De b-kant is in de stijl van Marianne Faithfull en dat is niet verbazingwekkend. Het orkest wordt namelijk geleid door Mike Leander die even daarvoor ook de hits van Faithfull heeft gearrangeerd. Op 45cat meldt iemand dat Lawrence in de midden jaren zeventig Cindy Kent heeft vervangen in de folkgroep The Settlers en dat ze anno 2017 nog steeds actief is als Valeryan.
1978 A Man Without Love-Kenneth McKellar (UK, Decca, 1966)
In 1965 heeft de jury bepaald dat, dankzij France Gall, het Eurovisie Songfestival van 1966 in Luxemburg gaat plaats vinden. In het Verenigd Koninkrijk laten ze er geen gras over groeien en zet men een 'zwaargewicht' uit Schotland in: Kenneth McKellar. Hij is de meest populaire zanger van Schotland op dat moment en deze single wordt reeds in februari gepresenteerd. Dat lijkt vroeg als je het vergelijkt met nu. Als ik nogmaals naar de afleveringen kijk in de jaren zestig dan blijkt dat het Songfestival eerder in maart werd gegeven. Toch maakt McKellar met het bombastische 'A Man Without Love' geen schijn van kans tegenover Udo Jürgens die er in 1966 met de hoofdprijs vandoor gaat.
1979 Tchaikvosky One-Second City Sound (UK, Decca, 1965)
Terwijl een gedeelte van de muziekbusiness op zoek blijft naar de stap vooruit in de muziekgeschiedenis, zitten bij Decca enkele mensen die graag terug naar toen willen. Second City Sound wordt in de markt gezet als 'terug naar het pre-Beatles tijdperk'. Verfijnde instrumentale muziek door vier jongemannen waar het opeens niet meer gaat om sex-appeal maar om de muziek. Second City Sound is een kwartet dat oorspronkelijk uit Birmingham komt en het is min of meer het stokpaardje van Ken Freeman die als Decca wordt beschreven als een 'elektronisch genie'. De platenspeler moet even aan want de b-kant staat niet op Youtube. 'Shadows' is een compositie van Rod Argent en ik heb zojuist geleerd dat Second City Sound een héle leuke gezongen opvolger heeft gehad ('Love's Not Funny'). Ook dat is instrumentaal maar wel interessanter dan de riedel van Tchaikovsky.
1980 Don't Go 'Way Little Girl-The Shame (UK, MGM, 1967)
Deze single is al eens heel vroeg voorbij gekomen op Soul-xotica. Blader hiervoor terug naar 19 april 2010: 'Het schandalige debuut van Greg Lake'. Als ik in 2019 de single weer eens bekijk, lijkt het wel alsof ik steeds meer begin te ontdekken aan de plaat. Zo heb ik al eens de naam van Martin Kayne opgezocht. Dan hebben we het namelijk over een veteraan uit de Engelse offshore radio. Hij wordt geboren op 27 oktober 1943 in Gravesend in het graafschap Kent en maakt zijn radiodebuut voor Radio Essex. Ten tijde van het verschijnen van deze single van The Shame maakt Kayne deel uit van Caroline North, een voortzetting van het Engelse Caroline nadat de overheid de schepen van zee heeft gehaald. De plaat is geproduceerd door Dru Harvey. Op de keerzijde van de Goldmine-heruitgave van Venicia WIlson's 'This Time I'm Loving You' staat 'Soul Sound' door Harvey & The Jokers. De plaat is in werkelijkheid van een obscure Amerikaanse band genaamd The Jokers, de naam lijkt geinspireerd door Dru Harvey & The Jokers, een populaire live-band in het noorden van Engeland in de jaren zestig. Janis Ian heeft 'Don't Go 'Way Little Girl' geschreven voor haar solo-debuut (met een iets andere titel) en Greg Lake mag voor het eerst in een studio zingen. Het resultaat is een freakbeat-nummer dat zijn weerga niet kent en een plaatje dat ik koester in mijn verzameling.
1981 Flowerman-The Syn (UK, Deram, 1967)
'Flowerman' zou de meeste hitpotentie hebben gehad maar inmiddels mogen we de single omkeren voor het werkelijke prijsnummer: '14 Hour Technicolour Dream'. Aan de ene kant is het best wel jammer. Ik had best de halve wereld 'Fa-la-la-la-lower Man' willen horen zingen. De single is in 2004 door Acme opnieuw uitgebracht en nu met '14 Hour Technicolour Dream' als terechte a-kant. De single en de groep dankt een deel van haar bekendheid aan één bescheiden lid: Chris Squire zal een paar jaar later een belangrijk onderdeel worden van de band Yes.
1982 Let It Be Me-Mick Tinsley (UK, Decca, 1967)
Een plaat die voor erg veel verwarring heeft gezorgd bij mij. Op het label wordt het toegeschreven aan M. Tinsley en ik leg meteen een link met Mike Tingley die eveneens singles heeft gemaakt op Decca. Het is pas met behulp van het Avro-forum als ik zie dat de naam Tinsley is in plaats van Tingley. Mick Tinsley is daarvoor lid geweest van Hedgehoppers Anonymous ('It's Good News Week') en doet hier een erg matige versie van 'Let It Be Me'. 'Version 3' staat op het label van de acetaat maar volgens mij is het gewoon de reguliere single-versie. Ook al zou het een outtake zijn geweest, dan zou nog niemand interesse hebben. Blijft alleen de vraag: Wie was die Mike Tingley? Het valt me op dat zijn singles alleen in Nederland zijn uitgebracht en geproduceerd zijn door Tony Vos...
1983 Walk Away Renee-The Truth (UK, Decca, 1967)
Ik geloof dat deze single ook al eens aan bod is gekomen. Het nummer wordt in 1968 pas echt beroemd dankzij The Four Tops maar is oorspronkelijk een hit voor Left Banke in Amerika. Volgens mijn herinnering komt The Truth uit Hull. Het herinnert me opeens aan het gegeven dat in deze partij ook een single van The Game zat maar deze staat andermaal niet op zijn plek in de bakken en moet ik dus vergeten. The Truth doet 'Walk Away Renee' precies zoals je het mag verwachten van een Brits folkrock-bandje. Keurig binnen de marges en dat levert evenwel een zeer fijn plaatje op. Tot slot twee 'gewone' en goedkope singles en daarmee besluit ik 'Het zilveren goud' van vandaag.
1984 The Sun Always Shines On TV-A Ha (Duitsland, Warner Bros., 1985)
1985 Island In The Sun-Harry Belafonte (Duitsland, RCA, 1956)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten