Ze zijn niet op een punt in het verleden gestopt met het maken van goede muziek en commerciële reut is van alle tijden. Het is pas sinds een paar jaar dat autotune wordt erkend in de producties maar feitelijk is het al jaren 'gereedschap' en krijgen officiële live-albums een post-productie in de studio. Zolang de muziek bestaat zal de radio je blijven teisteren met oorwurmen en loont het eveneens de moeite om op zoek te gaan naar mooie nieuwe muziek. Er is genoeg te koop en ik vul mijn radioshows graag met voorbeelden van nieuwe muziek uit alle windstreken en in alle genres. Toch is het maar zelden dat ik een plaat hoor waarbij ik alles laat vallen dat ik in de handen heb en waarbij ik de volledige speelduur van het nummer gekluisterd zit aan de luidsprekers. Freya Ridings heeft dit ooit voor elkaar gekregen met 'Lost Without You' maar het gaat op voor meerdere artiesten en groepen die voorbij zijn gekomen in 'Hier en nu' of 'Van hit naar her'. Dinsdag had ik weer zo'n moment toen ik een beetje sceptisch zou gaan luisteren naar de nieuwste EP van The Cinematic Orchestra en, ja, dit is weer zo'n moment dat ik met wijd opengevallen mond zit te luisteren. Ik snak bijna naar adem. Ik kan zó intens genieten van dingen dat ik bijkans vergeet om te ademen. De boosdoener is 'Wait For Now' van The Cinematic Orchestra.
Waarom zou ik sceptisch moeten luisteren naar The Cinematic Orchestra. Welnu, het is niet een compleet nieuwe naam. De band heeft twintig jaar geleden al haar debuut gemaakt en tussen het vorige studio-album en de nieuwste plaat zit ruim tien jaar. Het riekt naar een comeback zoals zoveel bands uit de jaren tachtig en negentig momenteel een comeback proberen te maken. Ik hoorde een week geleden bijvoorbeeld het nieuwe album van Red Box. U weet wel, dat bandje van 'For America'. De nieuwste plaat klinkt precies alsof het in 1985 zou zijn opgenomen en hoewel de band nog een hele leuke Engelse hit heeft gehad, is de versheidsdatum inmiddels decennia verstreken. In eerste instantie krijg ik hetzelfde gevoel bij het lezen van de naam van The Cinematic Orchestra, alleen moet ik nu vaststellen dat hun album een nieuw hoofdstuk is in het verhaal van de groep.
Jason Swinscoe is de leider van het project. In 1990 maakt hij reeds een single met zijn band Crabladder welke hij in eigen beheer uitbrengt. In 1994 wordt hij dj bij de Zuid-Londense divisie van Heart FM. Vijf jaar later brengt hij met The Cinematic Orchestra het debuutalbum 'Motion' uit. Het 'orkest' is in werkelijkheid een live-band met 'turntablists' en veel synthesizers. In 2001 wordt The Cinematic Orchestra gevraagd om de soundtrack te componeren voor een stomme film uit 1929: 'Man With A Movie Camera'. Het is in eerste instantie een eenmalig project maar in 2002 rolt het album met dezelfde titel van de band. Het gebruik van de elektronische samples is vernuftig maar is nooit echt aan mij besteed. Bovendien zit de groep nogal in de jazzy hoek van de elektronica en dat maakt dat ik anno 2019 niet een hoge pet op heb van The Cinematic Orchestra. Dat de band in maart na twaalf jaar een nieuw album heeft uitgebracht, is me niet helemaal ontgaan maar ik heb weinig aandacht besteed. Er zijn tussen oktober 2016 en de release van het album drie singles uitgebracht en 'A Caged Bird/Imitations Of Live' met Roots Manuva heeft het zelfs tot een 12"-formaat geschopt.
Voordat het Radio 5 Nostalgia wordt, kun je luisteren naar 747AM. Het trekt een cult-publiek en ik ben met name het laatste jaar een trouwe luisteraar. Vooral de VPRO maakt er 's avonds en 's nachts de dienst uit en daarmee hoef je geen mainstream-pop te verwachten? Op een zeker ogenblik doet de VPRO een nachtuitzending waar de radiomakers op zoek gaan naar 'stilstaande muziek'. Ik heb genoten van deze nacht! Dan komt een suggestie van een luisteraar en de VPRO willigt het verzoek in: De eerste twee of drie delen van 'Shine On You Crazy Diamond' van Pink Floyd. 'Expect the unexpected'. Sindsdien ben ik eveneens op zoek naar 'stilstaande' of 'trage' muziek en 'Wait For Now' past in dat straatje. Vergeet de jazz en de elektronica: Dit is een zeer fraai strijkersarrangement met her en der een paar gekke elektronische verbuigingen. De betoverende zang komt van Beverley Akua Mansa Tawiah, beter bekend als Tawiah. Ze wordt geboren in een Ghanees gezin Londen en werkt sinds 2006 als alt-soul, neo-soul en jazz zangeres en singer-songwriter. Uitgerekend vandaag heeft ze haar debuutalbum uitgebracht: 'Starts Again'. Wellicht dat we meer gaan horen van deze Tawiah? Voorlopig laat ik nog geregeld even de tijd stil staan met het adembenemende 'Wait For Now'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten