Het besluit is nogal resoluut gevallen in de zomer van 1992. De kaartjes zijn bijna 'op' en ik wil de laatste kaartjes gebruiken voor de nieuw binnengekomen singles. Daar eindigt de administratie van de elpees. Net op tijd? In het najaar van 1993 zal ik enkele honderden elpees van iemand krijgen en dus zou vroeg of laat het klad erin zijn gekomen. Als ik denk aan de zomer van 1992 denk ik meteen aan deze elpee van The Defenders. Hoewel ik twee elpees heb genoteerd van de vakantie in Denemarken lijkt deze net buiten de boot te zijn gevallen. Ook weet ik nog dat ik na de vakantie een elpee heb gekocht in Dokkum. Dat maakt vier albums die ik morgen ga presenteren in 'Het zilveren goud op 33 toeren'. Van het kwartet wil ik het eerste titelloze album van The Defenders graag extra aandacht geven. Ik ga in eerste instantie erg spastisch doen met een biografie welke in het Deens is geschreven en ontdek, bij het zoeken naar de foto, dat hetzelfde verhaal keurig in het Engels is vertaald. Alle onzekerheden zijn weg genomen en dus mag ik jullie vandaag kennis laten maken met de Deense beatgroep The Defenders en hun eerste album uit 1965.
Tot zover ik weet heeft Nederland geen grappige namen voor tienermuziek, hoewel daar in de begin jaren zestig soms best denigrerend over wordt uitgelaten. The Beatles kunnen bij menigeen niet stuk, maar dan zien critici de overeenkomst tussen een champignon en een Beatles-kapsel. 'Pilsenkopf' is geboren en het wordt een geuzennaam onder de fans. Hoe en waarom 'prikkeldraad' is me niet bekend, maar in Denemarken wordt de beat uit de vroege jaren zestig weg gezet als 'PigtrÅd'. Het is nog immer een begrip onder fans van deze muziek. In Nederland zullen we in de jaren zestig slechts één keer te maken krijgen met Deens 'prikkeldraad' en dan meteen ook in de meest irritante vorm: 'Camp' van Sir Henry & The Butlers. Snel omdraaien dat plaatje en een anderhalve minuut wachten totdat de drums en de psychedelische gitaar in valt. Van The Defenders wordt een single uitgebracht in Nederland maar dat is geen succes. In Denemarken zélf is het de best verkopende beatgroep uit de jaren zestig.
Ik heb het even gecontroleerd, maar ik heb drie singles van The Defenders. Ik leer in 1991 de naam kennen als ik 'You'd Better Get Used To Missing Her' van The Symbols mee neem van de 'Køb og saelg' in het Deense Skarrild. Omdat het plaatje geen hoes heeft, neem ik een leeg hoesje mee. Dat behoort toe aan 'Der Es Lys I Lygten' van The Defenders uit 1966. Ik zie vier jongemannen met niet erg lang haar in keurige kledij gebogen over de leuning van een brug. Kort daarop vind ik de singles 'Mashed Potatoes' en 'That's My Baby', beide uit 1965 op het Sonet-label. Hoe ik aan 'Jeg Har Aldrig Fået Noet' ben gekomen, kan ik me niet meer herinneren. In de zomer van 1992 kom ik deze elpee tegen op een kofferbakverkoop niet ver van waar mijn broer woont. Ver genoeg om met een elpee aan het stuur vijftien kilometer te fietsen. En te lopen, want er zitten een paar gevaarlijke klimmen in de route. Een racefiets-stuur maakt het allemaal niet eenvoudiger maar de elpee gaat in één stuk mee naar Nederland.
The Defenders ontstaat ontstaat in 1961 in Kopenhagen. Het is daarmee één van de eerste rockbands in Denemarken. De eerste bezetting bestaat uit zanger-gitarist Flemming Knud Sørensen, Peder Jelsbak op leadgitaar, Jens Henrik Dahl op slaggitaar, Hans Klitgaard Larsen op bas en Ken Gudman op drums. Muzikaal tapt The Defenders uit het vaatje van Cliff Richard & The Shadows, hoewel Sørensen een voorkeur heeft voor het vertolken van Elvis-nummers. In 1963 bereikt de band echter de finale van een Cliff Richard-cover-competitie. Later dat jaar neemt de band haar eerste single op: 'Teenage Heaven' met 'Kisses Of Fire' op de keerzijde. Toch zal het ding in 1963 niet verschijnen en geldt het ruim een kwart eeuw als een 'great lost recording'. In 1990 wordt het plaatje alsnog uitgebracht in een oplage van honderd. Na de demo ruimt Klitgaard Larsen het veld en wordt vervangen door Rudolph Alexander Hanius Hansen. Niet alleen verschuift het geluid richting de Merseybeat, ook zal Hanius Hansen een paar nummers schrijven voor de eerste elpee. Jelsbak en Gudman verlaten de groep in december 1963. Na een kortstondig avontuur bij The Danish Sharks keert Gudman weer terug bij The Defenders en zal zijn maatjes nóg eens een tijdje in de steek laten. 'Don't Show Me Away' is in de zomer van 1964 de eerste single van The Defenders op het Sonet-label. De opvolger heet 'Mashed Potatoes' en is genoemd naar de dans-hype van die tijd. In de oorspronkelijke vorm doet The Defenders een imitatie van Cliff en Elvis, maar ook een persiflage van zichzelf. Dat laatste stukje wordt uit de plaat geknipt en zo verschijnt het in 1965 via Funckler in ons land. Als Funckler nu de originele b-kant intact had gehouden? Dat is 'Cadillac' en is op dat moment een hit voor verschillende uitvoerenden in ons land.
In december 1965 presenteert de groep haar eerste langspeler en het is een typische Defenders-plaat. De groep is niet alleen muzikaal erg capabel, het houdt eveneens een komische act in stand op het podium. Alle elementen komen samen in deze elpee. Fraaie soft-beat covers, het stemmige 'The Folk Singer' van Tommy Roe, maar ook een maniakale uitvoering van 'Road Runner' tot besluit. In februari 1967 staat de groep sinds twee jaar aan de top van de Deense popmuziek, maar dan zet de aftakeling in. Gudman verlaat nu voorgoed de groep. The Defenders gaat door een paar drummers voordat Niels Kjaer de stokjes overneemt. De psychedelische rock waait over van Engeland naar Denemarken en onder invloed van Jimi Hendrix en The Cream moet ook The Defenders mee gaan op deze golf. 'Looking At You', de tweede elpee uit het najaar van 1966, klinkt al snel gedateerd en The Defenders zal zich in 1967 enkel nog blijven manifesteren door middel van een paar psychedelische singles. De groep gaat in de zomer van 1967 door enkele personeelswisselingen en presenteert de 'nieuwe stijl' in november 1967. Een half jaar later ligt The Defenders echter helemaal op haar gat. In 1970 wordt geprobeerd The Defenders nieuw leven in te blazen maar buiten een optreden op een festival komt het niet. Kwart eeuw later, in 1995, komt de groep wel bijeen voor een paar festivals. Als Flemming Knud Sørensen en Jens Dahl kort daarop overlijden, betekent dat het definitieve einde van The Defenders.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten