Enkeltje eerste hulp

Volgens de baas de eerste vakantiedag maar omdat ik zaterdag ook vrij ben geweest, reken ik het inmiddels tot de derde vakantiedag. Het 'mixen' is niets meer geworden afgelopen nacht. In plaats daarvan heb ik overdag twee opgenomen en doe straks de vierde en laatste. Morgen moet ik nog een paar boodschapjes doen en dan de tas inpakken. Ik wil proberen om woensdag te vertrekken, maar hou een slag om de arm. Twee jaar geleden ging het ook niet helemaal naar wens als ik me goed herinner? Hoe dan ook: Donderdag gaat wellicht de mooiste dag van de week worden en ik zou die dag graag op de fiets willen doorbrengen in de omgeving van Emmen. Ik lig één bericht achterop schema en dat ga ik gebruiken voor het 'afscheid'. Morgen een verrassende 'Classic Week Spot'. Ik heb de plaat al weken in het vizier voor de Week Spot voor deze week en meen dat de artieste al eens de Week Spot heeft gehad. Nee! Ze komt vaak voor in berichten met betrekking tot de Week Spot en ik heb al eens in 2012 een bericht over haar gepubliceerd. Morgen dus het 'volledige' verhaal. Nu eerst een 'vakantieverhaal'. Volgende week dinsdag is het een kwart eeuw geleden dat ik voor het eerst over mijn enkel ben gegaan. Een blessure die me nog lang achtervolgt en dus een bericht heeft verdiend. Het begint allemaal op zaterdag 29 augustus 1992.

Het oog wil ook wat? Als muziekrecensent zie ik bij concerten graag wat actie op het podium. Kwalitatief begaafde muzikanten die stokstijf op een podium staan, voelen zich vaak niet begrepen door de criticus van het lokale sufferdje. Een beetje aankleding, een beetje humor, zelfspot en gewoon een knotsgekke show: Dat geeft gegarandeerd een positieve recensie in het Sneeker Nieuwsblad. Zelfs tientallen jaren later weet ik een aantal opzienbarende shows nog steeds te herinneren terwijl de 'serieuze' bands niet meer dan een 'naam' zijn gebleken. An Emotional Fish? Ja, die heb ik 'live' gezien en dat was, geloof ik, best goed. Dat werk... Een opvallende naam in het Friese muzieklandschap van 1992 is de band Wiegels Wjukkelmasine. 'Wjukkelmasine' is een zelden gebruikte vertaling voor een helicopter. Wiegel is ten tijde van de oprichting van de band de Commissaris van de Koningin in Friesland. De naam is een variatie op Jefferson Airplane. Hans Wiegel ziet de humor er wel van in en is zo te horen in het outro van de eerste cd van de groep. Ik tref hen voor de eerste maal tijdens hun 'Wettertoer', een tournee van een week langs enkele watersportplaatsen. De groep vervoert zichzelf middels een boot. Ik zie de band optreden in Woudsend en Sneek en ben 'fan voor het leven'. Net als met de Friese band Reboelje volg ik de Wjukkels op de voet en ben present bij ieder optreden in de regio van het Sneeker Nieuwsblad. Voor de Wjukkels variëren de optredens: Ze zijn te bezichtigen op 'serieuze' popfestivals, maar luisteren ook menig dorpsfeest op. Scharnegoutum is één van de dorpen dat Wiegels Wjukkelmasine op het programma heeft staan voor haar dorpsfeesten.

Ik tref volk uit het dorp die ik ken van 'woeste' concerten in Het Bolwerk. Omdat de bevolking van Scharnegoutum geen gebruik lijkt te maken van de dansgelegenheid besluiten wij maar intrek te nemen. De Wjukkelmasine is vooral een feestband en wij gedragen ons alsof er een hardcore-band op het podium staat. Compleet met 'stagedive' (mijn eerste en laatste ervaring in het zélf uitoefenen van dit fenomeen), 'pogoën' en bier-smijten. Het is in een sportzaal en dus met een vloer die alras erg glibberig wordt door het verspilde bier. Later op de avond komen de dorpelingen in actie. Voorzichtig wordt er iets geschuifeld want ook zij weten dat de vloer zo glad als een ijsbaan is. Wij blijven echter vooraan bij het podium. Op een zeker ogenblik maak ik een rare sprong en voel mijn voet weg glijden. Op de zijkant nog wel en dat doet pijn. Onnodig om te zeggen dat ik plat op mijn kont ga. Het doet pijn aan mijn voet, maar ik klauter op. Tegelijk krijg ik een duw vanuit de 'schuifelaars'. Ik kijk om naar de dader en zie deze blonde dame die 'not amused' lijkt. Het maakt dat ik met een plof op mijn pijnlijke voet terecht kom. Pijn is voor de volgende dag en dus spring ik met een verbeten gezicht verder totdat het concert is afgelopen. Dan moet ik nog tien kilometer op de fiets en hoewel het zwaar trappen is, doe ik dat ook gewoon. Ik ga slapen en word de volgende dag met een schok wakker. Mijn voet is niet een klein beetje opgezet...

Meteen naar de eerste hulp van het Sneker ziekenhuis. De assistente van de dokter komt nogal stoïcijns over. ,,Hoe is het gebeurd?", vraagt de dokter. ,,Ik was in Scharnegoutum bij een band en toen...". ,,Ah", zegt de dokter. ,,Dan heb je mijn assistente misschien ook wel gezien". Ja hoor! Zij heeft me de duw gegeven. Een ingescheurde enkelband is het gevolg. Niet dat ik háár de schuld geef hier van! Het is ook een zekere zin van onwetendheid. Geblesseerde enkel? Meteen met de voet in het water! En zeker niet door gaan met hossen en nog eens tien kilometer naar huis fietsen. Nee, ik heb dit helemaal aan mezelf te danken! Het enkel maakt dat mijn vakantie met twee weken wordt uitgebreid. Twee weken stil zitten. Mijn familie weet niet van mijn beginnende rookverslaving af en dus is het extra doorbijten in deze weken. Van de fysio moet ik het zeker nog een paar maanden 'rustig aan' doen tijdens 'rock-uitvoeringen', maar ik sta in oktober alweer te dansen op de muziek van Reboelje.

In de zomer van 1993 ben ik op de dorpsfeesten in Heeg waar, volgens mij, Rowwen Hèze speelt. Ook hier wordt weer gesprongen dat het een lieve lust is en opnieuw is de vloer glad, hoewel mijn herinnering zegt dat ik bij een vloerdeel ben afgegleden voor de bar. Nu weet ik wat ik moet doen! Ik strompel naar de sloot, trek mijn schoenen en sokken uit en ga met de voet in het water. ,,Je moet naar de dokter", zegt iemand. Zo breng ik midden in de nacht een bezoekje aan de huisarts die me prijst voor mijn adequate optreden. Snel naar huis en maar weer in een teil water. Dat loopt met een sisser af. In de eerste weken van 1995 stap ik verkeerd op een trottoirband. Gelukkig ben ik dicht bij huis en ga meteen weer met de voet in een teil water. 's Avonds ga ik even naar de dorpskroeg en vertel de kroegbaas wat er is gebeurd. ,,Daar krijg je vanavond flink pijn van", zegt hij. ,,Ik weet wel een medicijn, maar dan moet je binnen vijf minuten weg zijn". Hij schenkt me een Unterberg in, maar een kwartier later sta ik nog steeds in het café. Waarom ik zo vroeg weg moet? Op de fiets terug ga ik dat merken. Ik ben halverwege als mijn ogen bijna dicht vallen. Ik mis zelfs de afslag naar huis en fiets dwars door een tuinhek. De gedupeerden hebben later een anonieme envelop met inhoud gevonden, want zo ben ik dan ook wel weer. Niks geen last gehad van het enkel buiten een kater van de combinatie bier en Unterberg.

Verdere 'ongelukjes' uit de jaren negentig kan ik me niet herinneren, maar het zal steeds zijn opgelost met een teiltje water en een verstoorde nachtrust. Dan is het januari 2003. Ik heb sinds drie dagen de sleutels van mijn huisje aan de Rembrandtstraat in Steenwijk. Ik begin maandagmorgen ambitieus met behang scheuren. Mijn ouders brengen later een koffiezetapparaat en nog wat spulletjes langs. Rond het middaguur ben ik het scheuren even zat en loop de stad in. Bij de kringloopwinkel zie ik een fraaie stoel en die moet meteen mee! Het ding is zó groot dat mijn uitzicht wordt geblokkeerd en dan glij ik uit op een marmeren trottoirband. Krak, zegt het enkel. De stoel is duur betaald en bovendien zou het 'dumpen van afval' zijn als ik de stoel liet staan. Ach, het is al gebeurd. Ik hink met de stoel naar huis en ga plezier krijgen van het meubelstuk. Ik mag er drie weken in wonen! Een half jaar later is het opnieuw bingo. Buiten de supermarkt is de kermis aan de gang en ik wil het evenement mijden door achter de attracties langs te lopen. Ik stap per ongeluk op een 'tunneltje' dat over de kabels is heen gelegd. Dat wankelt en ik plof wéér met de voet naar beneden. Ditmaal is het een week in de stoel. Zullen we het afkloppen?

Op zichzelf is afkloppen overbodig. Ik drink al acht jaar niet meer en maak evenmin ongecontroleerde sprongen tijdens concerten. Ik let extra goed op bij het stappen van trottoirbanden. Nadat ik in 2009 nog twee keer in een jaar bij de eerste hulp ben geweest, heb ik me voorgenomen om dit de rest van mijn leven niet meer te doen. Deze belofte houdt dus eveneens acht jaar stand!