Sinds de publicatie van gisteren is nog één laatste single toegevoegd aan het voorlopige lijstje voor de 'Singles round-up'. Daarvan zijn twee vandaag gearriveerd. Acht zijn onderweg en bij twee is de betaling geslaagd maar moet de handelaar ze nog als 'shipped' aangeven bij Discogs. Soms doen ze dat ook niet. Ik heb de indruk dat deze handelaar wel betrouwbaar en snel is aan zijn feedback te zien. Het zou me dus niks verbazen dat de status pas wordt veranderd als de singles in Uffelte liggen. Eentje daarvan kan ik prijs geven: Ik heb een goedkoop exemplaar van 'Downtown' van Mrs. Miller gevonden. Het zal desondanks even duren voordat de nieuwe aanwinsten zijn te horen op Wolfman Radio. Komende zaterdagavond zet ik de aanwinsten uit 2014 in de schijnwerpers. Daar hoort eveneens een 'Classic Week Spot' bij. In eerste instantie is deze plaat een kandidaat voor 'Week Spot', maar ik heb een beetje een kater als het in Nijeveen arriveert. Die kater is bijna drie jaar later wel opgelost en dus kan ik het nu alsnog tot Week Spot uitroepen: 'This Is The Thanks I Get' van Barbara Lynn (1967).
Ik ken het nummer van de 'Northern Soul Jukebox' hoewel het niet echt als Northern Soul wordt beschouwd. Het tempo is té laag voor de dansers en er zit weinig variatie in het ritme voor acrobatische danspasjes. Het wordt voornamelijk in de hoek van de crossover gedrukt, ook omdat het bij een groot platenlabel is verschenen en een (bescheiden) hit is geweest. Bovendien is Barbara Lynn verantwoordelijk voor een wereldhit en dat geeft vaak ook weinig kans van slagen in de 'lastige' Northern Soul-scene. Het is de pure 'soul' van Barbara en de intense droefheid dat maakt dat ik als een blok voor het nummer val. Ik leer al snel dat het merendeel van de singles verstierd is door styreen-'distortion'. Ik probeer een single te vinden voor een aantrekkelijke prijs met een geluidsclip. De meeste geluidsclips laten een dramatisch geluid horen in de hardere stukken. Dan zie ik deze op Discogs en het is vooral de prijs die uitstekend lijkt. Helaas heeft de verkoper de plaat alleen maar optisch beoordeeld en komt zelfs nog met een waardeloze optie als een cd-schoonmaak-apparaat op de proppen als ik hem aanspreek op de conditie van de plaat. Ik mág hem terug sturen, maar besluit hem te houden. De kater is dermate groot dat de single geen Week Spot wordt en dat ik hem nauwelijks draai. Hoe dramatisch is het gesteld met de plaat? Lichte distortion in de stevigere stukken, maar in vergelijking tot sommige exemplaren op Youtube nog steeds erg goed. Ik twijfel in december 2014 nog bij een smetteloos exemplaar voor dertig dollar, maar besluit het dan toch te houden bij deze. Ik had beter moeten weten voor die prijs?
Barbara Lynn Ozen is haar volledige naam. Zo wordt ze geboren op 16 januari 1942 in het Texaanse Beaumont. De kerk blijft achterwege in dit verhaal. Als kind speelt ze piano. Met de opkomst van de rhythm & blues en de rock & roll schakelt ze over naar de elektrische gitaar. Guitar Slim en Jimmy Reed, maar ook Elvis en Brenda Lee, zijn voornaamste inspiratiebronnen voor Ozen die eind jaren vijftig een band opricht welke geheel uit dames bestaat. Op zichzelf stikt het dan van de meidengroepen, maar in geval van Bobbie Lynn And Her Idols speelt iedere dame ook nog een muziekinstrument. De idolen komen niet toe aan een plaatopname en Lynn komt in 1961 onder contract bij Jamie. Uiteraard heeft ze niets van doen met de Bobbie Lynn die in 1968 zal scoren met 'Earthquake'. Zanger Joe Barry ziet haar optreden in een club in Texas en stelt haar voor aan de legendarische producent Huey P. Meaux in New Orleans. Samen met Meaux schrijft ze haar eerste single, 'You'll Lose A Good Thing', en dat is meteen een schot in de roos. Ze heeft dan slechts één geflopte single op haar naam staan. 'Give Me A Break' is in 1961 verschenen op Eric, maar 'You'll Lose A Good Thing' doet goede zaken voor Jamie Records. De single bereikt in 1962 een eerste plek op de Rhythm & Blues en nummer acht in de Billboard Hot 100. Het is een 'evergreen' dat door menig artiest is opgenomen en dat nog altijd veelvuldig wordt gebruikt voor verzamelalbums die betrekking hebben tot de vroege jaren zestig.
In de popmuziek van de late jaren vijftig en vroege jaren zestig zijn vrouwen vaak solisten. In de meeste gevallen zingen ze alleen maar en worden begeleid door een groepje heren. De liedjes zijn vaak voor hen geschreven. Barbara is een uitzondering hierop. Ze schrijft zelf haar liedjes, speelt de elektrische gitaar en verzorgt de zang. Toch heeft ze moeite om na 'You'll Lose A Good Thing' aan de top te blijven. De opvolger heet 'Second Fiddle Girl' en deze bereikt slechts een 63e plek op de Hot 100. In die lijst zal ze later nooit meer voorbij een 65e plek komen. Haar derde single voor Jamie, 'You're Gonna Need Me', zal het nog tot een dertiende plek brengen in de R&B en op deze hitparade is ze tot en met 1971 geregeld te vinden. Het succes van haar eerste singles leidt ertoe dat ze met een bonte stoet soul- en blues-artiesten op tournee gaat. In 1965 neemt The Rolling Stones een cover op van haar 'Oh Baby'. In 1966 heeft Meaux een eigen platenmaatschappij gerealiseerd, Tribe Records, en in dat jaar stapt Lynn over van Jamie naar Tribe. Uit deze periode stamt het nummer 'You Left The Water Running' dat door onder andere Otis Redding zal worden vertolkt. In 1967 komt ze onder contract bij Atlantic en dat brengt in eerste instantie de Week Spot van deze week. Het ligt in november 1967 in de winkels en piekt pas in 1968 op de hitparades. Het is met een bescheiden 65e plek de laatste single van Lynn op de Hot 100, in de R&B schopt de single het tot plek 39. 'Here Is Barbara Lynn' is de titel van haar derde elpee, nadat ze in 1963 en 1964 twee voor Jamie heeft gemaakt. 'You're Losing Me' uit 1968 staat eveneens hoog aangeschreven in de soul-verzamelaarswereld, maar dat plaatje haalt niet eens meer de hitparade.
In 1970 trouwt ze voor de eerste maal en heeft in 1971 een laatste R&B-hit met 'I'll Suffer'. Kort daarop is het gedaan met haar contract met Atlantic. Lynn baalt enorm van de slechte promotie die ze heeft gekregen van Atlantic en besluit daarop de showbiz grotendeels te verlaten. Wel blijft ze geregeld optreden in clubs en maakt in de jaren zeventig een aantal platen voor het kleine Jetstream-label. In 1984 onderneemt ze een tournee door Japan en dat levert een live-album op: 'You Don't Have To Go'. Het krijgt pas in 1988 een Amerikaanse release, twintig jaar na haar laatste, bij het legendarische blues-label Ichiban. Als haar echtgenoot is overleden, pikt Lynn haar muzikale carrière weer op en toert veel door Europa in de vroege jaren negentig en maakt vanaf 1993 enkele nieuwe albums voor kleine labels. Het album 'Blues & Soul Situation' uit 2004 is haar meest recente. In 2015 is ze te zien in de film 'I Am The Blues'.
Tot slot heeft ons vanavond het nieuws bereikt dat Glen Campbell is overleden. Ik heb hem op 15 februari 2016 in 'Raddraaien' gehad en heb hem toen een flink bericht gegeven. Het zou onzinnig zijn om dat te herhalen in de 'Dodenrit'. Ik denk dat morgen dus een aflevering van 'Raddraaien' gaat worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten