Singles round-up: augustus 3

Bij nader inzien weet ik ook niet of ik vanavond wel tot vier berichten ga komen. Tijdens de vakantie is het normaal gesproken al bedtijd voor mij en ik voel mijn ogen al zwaarder worden. Morgen zal het slecht weer worden en dan kan ik immers ook mooi de schade in halen? Nu dan eerst de derde en laatste 'Singles round-up' van deze maand. Zeven singles die ik donderdagmiddag heb uitgezocht bij Mijn Kraam in Emmen. De spelregels zijn hetzelfde als bij De Tafel. Tóch is Mijn Kraam meer nieuw spul en zijn er nogal wat professionele handelaren. Qua singles valt het aanbod twee jaar geleden verschrikkelijk tegen. Op dit moment staan er enkele duizenden van deze schijfjes. Twee verkopers zijn zendpiraten en een snelle graai levert veel Hollands- en Duitstalig repertoire op. Dan is er voor mij één verkoper met leuk spul. De singles missen allemaal het 'hartje' waardoor het lijkt dat het een jukebox-eigenaar is geweest. Hoe dan ook: Bij deze man zoek ik zeven singles uit voor een euro per stuk. Sommige zijn duurder, maar ik hou het bewust bij de aanbiedingen van een euro. Dat levert de volgende platen op die ik weer 'live' ga beluisteren.

* Barry Biggs- Side Show (NL, Pink Elephant, 1977)
Radio-collega Lee heeft nog altijd een Engelse persing voor me liggen, maar ik kan niet langer meer wachten. Die Engelse is immers altijd welkom! Hier heb ik de Nederlandse persing met fotohoes. Hij ligt tweemaal bij deze verkoper en in het tweede geval moet die twee euro kosten. Waarom? Ik denk dat hij deze van een euro 'vergeten' is. Zoals 'Teardrops' van Womack & Womack een beetje de 'soundtrack' van de vakantie van 2015 is geworden, is dit het geval met Barry Biggs en de afgelopen vakantie. Ik weet niet of de single origineel is geleverd met dit accessoire, maar mijn exemplaar heeft een hele aardige 'adaptor' in het middengat. Een paar gebruikerssporen die de plaat alleen maar meer charme geven, maar verder in een uitstekende staat. Kanshebber voor de 'Eindstreep' van donderdag!

* Liz Damon's Orient Express- You're Falling In Love (US, White Whale, 1970)
Die heb ik al en zit sinds een paar jaar in de reserve-Blauwe Bak. Het probleem wil echter dat deze tegen het einde blijft hangen. De 'nieuwe' ziet eruit alsof het praktisch nieuw is, dus hopelijk heb ik een 'upgrade'. Als dat het geval is, moest ik dit plaatje wellicht toch nog eens tot Week Spot bombarderen? Bingo! Geen vuiltje aan de lucht. Overigens is het officieel de b-kant van '1900 Yesterday', maar die kant is absoluut niet interessant. En, ja, je komt de plaat zeer geregeld tegen op rommelmarkten en bij kringloopwinkels, maar ik 'vergat' steeds om een 'upgrade' te kopen.

* Lucifer's Friend- Ride The Sky (Duitsland, Philips, 1971)
Ik sta altijd wat sceptisch tegenover vroege hardrock uit Duitsland, maar waarom nou eigenlijk? Dit 'Ride The Sky' heeft een geluidseffect dat doet denken aan Robert Plant's zang in 'Immigrant Song' van Led Zeppelin, maar voor de rest 'rockt' dit als geen ander. Het zou ook zomaar 'mainstream' hardrock uit de midden jaren zeventig kunnen zijn met deze zompige 'groove'. Nee, ik val andermaal in de verbazing. Een erg leuk plaatje en misschien ook wel een kanshebber voor de 'Eindstreep'!

* Giorgio- Moody Trudy (NL, Pink Elephant, 1970)
Ik doe de singles wederom in alfabetische volgorde van de artiesten. Waarom komt Giorgio dan ná Lucifer's Friend? Giorgio is niemand minder dan Giorgio Moroder, de latere producent van Donna Summer. Ik heb ook Giorgio's versie van 'Son Of My Father' en deze staat ook onder de 'M' van Moroder. 'Moody Trudy' is van die 'sunshine pop' dat erg populair is in Duitsland met een speels tinkelende elektronische piano. De b-kant heet 'Stop' en dat heb ik in een Italiaanse versie van ene Armando Savini. Giorgio maakt er een spannend psychedelisch geheel van met zelfs wat moderne elektronica voor die tijd. Alleen al om die synthesizers een geweldige 'novelty' hoewel 'Stop' zelf een beetje een flauw nummer is. Ook jammer van de tik aan het einde. Toch een eigenaardig leuk plaatje!

* Gary Puckett And The Union Gap- This Girl Is A Woman Now (US, Columbia, 1969)
De titel klinkt als een perfecte opvolger van 'Young Girl' en 'Lady Willpower', maar klinkt tot mijn verrassing behoorlijk anders dan de twee grote hits van Union Gap. Jerry Fuller heeft niet langer de productionele leiding en arrangeur Ernie Freeman en nieuwe producent Dick Glasser weten niet het recept voor een magisch refrein en zo is een ietwat vervelende aangelegenheid. De verwachtingen zijn al niet erg hoog als ik hem uit de bakken haal, het is vooral door 'logica' van de Union Gap-titels dat deze voor een euro mee mag. De plaat blijkt goed te zijn genoten door de vroegere eigenaar(s), want het styreen knettert een beetje.

* The Troggs- Hip Hip Hooray (Duitsland, Hansa, 1968)
Alleen Barry Biggs heeft het fotohoesje intact, de rest wordt geleverd met neutrale hoesjes. The Troggs heeft dus niet de fotohoes van de hierboven afgebeelde Nederlandse Page One en evenmin het fraaie Duitse fotohoesje. Hoewel de vroege singles in Nederland op Fontana verschijnen en ook Page One via Phonogram op de markt worden gebracht, zijn de singles van The Troggs in Duitsland allemaal uitgebracht op Hansa. In Nederland leren we dat label pas kennen middels Boney M. In Nederland heeft de groep alleen in 1966 en 1967 hit-successen, maar in Duitsland loopt het nog een tijdje door. Ook dit 'Hip Hip Hooray' uit oktober 1968 wordt een grote hit bij de oosterburen. 'Hip Hip Hooray' is een compositie van de heren Carter en Stephens en doet evenmin goeds voor het duo als voor The Troggs. Het is een suf stampertje zonder de rauwe energie van eerdere Troggs-opnames. Laten we het dan maar eens omdraaien. Dat bevat een nummer van de hand van Chris Britton: 'Say Darlin'. Ja, dat is meer het bekende Troggs-geluid en voor mij de meest interessante kant. In zo'n nummer kun je tevens horen waarom R.E.M. de groep aanwijst als voorname inspiratiebron.

* Timi Yuro- Hurt (NL, Liberty, 1962)
Nu zeg ik tegenwoordig geen 'nee' meer tegen een Timi Yuro-single, maar op de terugweg begin ik te twijfelen. Heb ik 'Hurt' niet op de Nederlandse London? Ja, dat blijkt wel zo te zijn, maar nogmaals... een Timi Yuro-single kan ik moelijk laten liggen. Deze Liberty is dus een jaar na de London-versie uitgebracht. Op de b-kant staat 'Smile' en dat is al net zo genieten als de a-kant. De vakantie heeft een muzikale noot gekregen dankzij deze singles en in dat opzicht ben ik een gelukkig mens!