In welke slagorde? Welnu, de singles zijn meest van belang voor Soul-xotica en dus begin ik met deze update. Vandaag zijn drie singles uit Engeland gearriveerd en het is nu alleen nog wachten op de twee uit Denemarken eer ik een tweede 'Singles round-up' kan doen. Hopelijk zo snel mogelijk. Ik word deze morgen wakker van een binnenkomende sms. Het is afkomstig van Marianne en ze biedt haar portable minidisc-speler inclusief schijfjes aan 'ter ondersteuning van' Wolfman Radio. Dat laat ik me geen tweede keer zeggen! Ik heb het apparaat bij haar verhuizing in 2013 nog in handen gehad en meteen laten weten dat ik erg geïnteresseerd ben. Bijna vier jaar later wordt het gehonoreerd. Ik heb de speler vanavond opgehaald en... ik krijg als bonus ook nog haar 'grote' minidisc-speler. O ja, het zal vanzelf spreken dat beide apparaten ook geschikt zijn om op te nemen? Plus enkele tientallen gebruikte minidiscs, maar deze zijn eenvoudig te wissen en te hergebruiken. Dit, de uitzondering dat ik op een dinsdagmiddag moet sorteren en paniek om niks met een kredietlimiet op de bankrekening... dat is mijn dinsdag de vijftiende tot dusver. Dan zou ik bijna nog vergeten dat het lastig is geweest om tot een 'Classic Week Spot' te komen. De meest belangwekkende singles uit 2015 zijn al eens Week Spot geweest. De artiesten vaak ook, maar dan zie ik onze Dusty. 'What's It Gonna Be' van Dusty Springfield (1967) is deze week de 'Classic Week Spot'.
Natuurlijk kan ik het verhaal van Dusty Springfield uit de doeken doen. De tragische geschiedenis van een zangeres die haar eigen schoonheid niet wilde horen. Dusty is door de jaren heen al een paar keer aan bod gekomen op Soul-xotica en dat mag geen wonder heten. Toch is het laatste échte bericht over Dusty alweer een tijdje geleden en dus zou ik vandaag een verkapte versie van 'Een leven met Dusty' kunnen doen. Ofwel: Wélke impact heeft Dusty gehad op mijn leven? Hoe is de liefde ontstaan? De eerste kennismaking? Dat ga ik vanavond doen. Intussen is 'What's It Gonna Be' de nieuwe 'Classic Week Spot'. De single wordt via een Duitse grootgrutter aangeboden als ik in september 2015 'boodschappen' doe bij deze online-winkel. De conditie van de plaat is onduidelijk maar ik zie zo op het blote oog dat de Duitse fotohoes alleen al een kapitaal waard is. Achteraf gezien kan ik niet begrijpen waarom het vinyl zo laag wordt ingeschat. Ja, okay, je moet jezelf indekken voor kritische kopers. 'Hairlines' doen geen pijn en een paar stickers op de hoes brengen me evenmin van de wijs. Voor minder dan een tientje heb ik een vrijwel smetteloze Dusty-single in een gewilde vorm mét fotohoes. Eigenlijk is Dusty te 'mainstream' voor de Northern Soul. Ze heeft het geluk dat 'What's It Gonna Be' niet erg hoog scoort op de Top 40 waardoor dit enkele jaren later wordt beschouwd als een klassieker in de Northern Soul.
De kennismaking met Dusty heb ik helemaal te danken aan de heren Tennant en Lowe. Pet Shop Boys gaat in 1987 een samenwerking aan met een artieste waarvoor zij beide een diepe bewondering hebben. Pet Shop Boys en Dusty Springfield blijken een gouden combinatie. Niet alleen wordt 'What Have I Done To Deserve This' een grote hit in 1987, ook zorgen de heren voor enkele grote solo-hits van Dusty in de late jaren tachtig. 'Nothing Has Been Proved' en 'In Private' zijn nummers die Dusty en haar herkenbare stem passen als een maatkostuum. Dit is de eerste keer dat ik in aanraking kom met Dusty. De tweede keer gaat via niemand minder dan Bonnie St.Claire. Zij heeft in 1988 een populaire single op de melodie van, zo blijkt later, 'I Close My Eyes And Count To Ten'. Deze en 'The Summer Is Over' zijn de eerste jaren zestig-opnames die ik hoor van Dusty. 'I Close My Eyes And Count To Ten' komen we volgende maand tegen in 'Het zilveren goud' en zo begint de liefde voor Dusty. Eerst is het 'gewoon' een jaren zestig-zangeres. Niets meer en niets minder. Ik koop haar 'Greatest Hits' op elpee om eindelijk eens 'The Summer Is Over' op vinyl te hebben en koop rond dezelfde tijd 'Son Of A Preacher Man' op cd-single nadat dit is gebruikt in 'Pulp Fiction'. Desondanks blijft Dusty een soort van Sandie Shaw of Mary Hopkin of, desnoods, Lulu. Ze wil maar niet van een speciale waarde worden. Daarvoor zal ik eerst in Engeland moeten wonen.
Het is een dinsdagmorgen in 1999. Ik zit in 'mijn' winkeltje aan Manchester Road te wachten op klanten. De eerste komt pas na de lunch. Ik luister intussen naar BBC Radio 2. Dat heeft 's ochtends een aardig programma met een muziekquiz welke ik altijd hardop mee speel. Het programma eindigt als normaal en dan volgt om elf uur het nieuws. Er is één bericht: Dusty Springfield is overleden. Let wel: Het is 1999. Het is de tijd dat de BBC ook nog werkt met losse cd's in plaats van een digitale database zoals tegenwoordig. Er wordt hard gewerkt! De rest van de dag klinkt alleen maar muziek van Dusty Springfield op de radio. Niet alleen de grote hits, maar ook obscure album-tracks. Dusty is het gesprek van de dag. Iedere Engelsman blijkt zijn of haar verhaal te hebben. Voor mij is Dusty de zangeres die met Pet Shop Boys heeft gewerkt en in de jaren zestig een anderhalve hit heeft gehad. Voor veel Engelsen is Dusty net zo'n onderdeel van het huis als een beschuitbus. Of je nu tiener, twintiger, dertiger, veertiger of in de zeventig bent: Ergens in je leven heeft Dusty een rol gespeeld. Is het als lid van The Springfields, haar samenwerking met Pet Shop Boys of de 'Greatest Hits'-elpee van je vader? Iedereen die wordt aangesproken, is geschokt en weet een herinnering aan Dusty op te halen. Halverwege de middag hoor ik opeens een intro dat ik erg goed ken. Een nummer van Goffin en King dat ik dan geregeld draai in de uitvoering van The Byrds: 'Goin' Back'. Nu hoor ik Dusty zingen en de tranen wellen in mijn ogen. Er komt juist iemand de winkel binnen maar... er is opeens alle begrip. Ik huil om Dusty en besef me opeens wat een zangeres ze is geweest.
Vanaf dat moment is mijn liefde voor Dusty nooit meer hetzelfde geweest. Ze heeft me later nog eens naar de zakdoek doen grijpen. Dat is nogal een gênante vertoning. Ik ben te gast bij Marianne en de televisie staat aan 'op de achtergrond'. 'Gooise Vrouwen' speelt op dat moment en omdat de ogen worden aangetrokken tot het bewegende beeld, kijk ik per ongeluk een aflevering mee. Er zit een bruiloft in van één van de vrouwen en dan hoor ik opeens 'How Can I Be Sure' van Dusty. Natuurlijk is dit een emotionele gebeurtenis in de serie, maar ik wil niet gezien worden als 'fan' van de serie. Bovendien komt het niet dóór de serie, het is puur de ontroering door het horen van Dusty. Met trillende lip zeg ik dat ik even naar het toilet moet en heb daar vervolgens tien minuten zitten janken. En het lukt nog steeds met het nummer!
'What's It Gonna Be' is daarentegen een soul-feestje van jewelste. Het juiste tempo voor de Northern Soul-clubs en tegelijk zo'n typische Dusty Springfield-uitvoering met een fraai uitgebalanceerd orkest en achtergrondkoor. Het is niet zeldzaam en obscuur als het merendeel uit deze 'scene', maar toch moet ik de eerste nog ontmoeten die kwaad weg loopt van de dansvloer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten