Ik zal bijna weer op de 20 Blauwe Bak-aanwinsten zitten en dus ga ik binnenkort een achtste mix opnemen. De vorige zeven hebben me al erg veel plezier gegeven en ik heb een aantal plaatjes 'herontdekt' of beter leren kennen. Neem nou Rozetta Johnson. Best een beetje een impulsieve aankoop want ik wist dat er kapers op de kust waren. Bij binnenkomst ben ik niet héél enthousiast, het klinkt té Northern in mijn oren. De afgelopen weken is dat recht gezet. Ik ben ontzettend van deze plaat gaan houden! Zoveel dat ik hem een half jaar na aankoop evengoed als Week Spot bombardeer. Ik heb het dan over 'You Better Keep What You Got' van Rozetta Johnson, een niet eerder uitgebrachte opname uit de vroege jaren zeventig en in 2007 uitgebracht in Engeland.
Platen verzamelen is net een vismarkt. Hoe meer vraag naar een bepaalde plaat, hoe hoger de vraagprijs. Toch zegt zo'n vraagprijs niet veel. Het hoeft bijvoorbeeld geen 'exclusieve' plaat te zijn. Kijk maar naar 'Arnold Layne' van Pink Floyd dat in de Engelse top tien heeft gestaan en desondanks enkele tientjes moet opbrengen. Een hoge vraagprijs zegt ook niks over de muzikale kwaliteit van een plaat. Je zet niet één van de eerste John & Yoko-platen op om even gezellig naar mooie muziek te luisteren. In de soul-dj-wereld bestaat dat misverstand wél. Top-dj's halen de neus op voor platen die minder dan tachtig euro moeten kosten. Zolang een plaat maar uniek is, zelfs al is dat enige exemplaar uit het lood geslagen, kraakt die quadrofonisch en is het gewoon een erg matig liedje. Soms doe ik even met de 'grote jongens' mee, denk aan Terri Bryant, maar vaak keer ik deze scene de rug toe. Mark heeft een 'grote' naam in het circuit, maar als hij het voor vijftig cent kan krijgen in plaats van een euro? Sommige platen zijn voor een habbekrats te krijgen en hebben daardoor nog niet de aandacht gekregen in de 'serieuze' dj-scene. Mark is één van de 'schatgravers' op dat gebied. Met doorsnee-Northern Soul heeft hij weinig op en dus verbaast me deze aanbieding in eerste instantie. Toch is het ook weer niet helemaal de gebruikelijke Northern Soul en ik ben blij dat ik deze impulsieve beslissing heb genomen!
Hoewel de platen Rosetta of Rozetta noemen, heet deze mevrouw eigenlijk Roszetta Johnson. Ze wordt in 1942 geboren in Tuscaloosa in Alabama. Haar eerste optredens zijn in de kerk en ze vormt als tiener haar eerste gospelgroep: The Violet Harmonettes. Haar ouders scheiden van elkaar en dat brengt Johnson naar Birmingham en vervolgens in McIntosh in Alabama. Ze gaat geregeld optreden in de 401 Club in Birmingham en gaat op tournee met de revue van Bill Doggett. Even daarvoor heeft ze haar eerste single opgenomen: 'That Hurts'. Het verschijnt eerst in 1965 op het kleine Jessica-label, maar krijgt een jaar later een nationale distributie door Atlantic. Nadat ze is gestopt bij Doggett komt ze in contact met het lokale Clin-tone-label. 'A Woman's Way' is de eerste uit de nieuwe serie en wordt geproduceerd door Sam Dees. De plaat wordt een middelmatige hit. Het bereikt nummer 39 in de R&B en 94 in de Pop. Het zal haar grootste succes worden. 'Who Are You Gonna Love' verschijnt in februari 1971 en doet 45 op de R&B. Andere singles raken kant noch wal.
Sam Dees blijft aan haar zijde gedurende haar tijd voor Clin-tone. In deze jaren neemt Johnson veel op, maar niet alles verschijnt op plaat. Misschien dat het is bedoeld voor een elpee die eveneens nooit is gekomen? Hoe dan ook: Het is een Engelse dj en verzamelaar die 'You Better Keep What You Got' in handen krijgt in de nieuwe eeuw en besluit dat de soul-wereld hier van af moet weten. Hij perst de, legale, single op het Shotgun-label en het wordt omarmd door soul-liefhebbers en dj's. Tussen 1972 en 1975 valt even een gat, maar dan brengt Johnson 'Early Morning Love' uit dat zowel bij Clin-tone als bij Columbia verschijnt. Opvallend is ook dat dit de eerste plaat is waarbij haar officiële naam wordt gebruikt. Een onweerstaanbaar vroeg disco-dingetje dat nu al hoog op mijn wenslijst staat. De plaat doet niets en dan concludeert Johnson dat ze maar iets anders moet gaan doen.
Ze staat voor de klas in Ramsay High School in Birmingham en wordt in 1982 bijgezet in de Alabama Jazz Hall Of Fame. Dat resulteert erin dat Johnson weer gaat optreden, maar nu uitsluitend met repertoire dat is opgedragen aan haar schepper. Vanaf de jaren tachtig neemt ze enkele gospel-albums op en krijgt in 2007 nog een prijs voor haar zangkunsten. In 2011 komt ze te overlijden. Johnson's werk is zeker sinds de Shotgun-single enorm in opmars.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten