Raddraaien: War

Ik heb op het punt gestaan om 'De Video Draait' af te stoffen want ik heb gisteravond de daad bij het woord gevoegd. Toch is het slechts één film en kan ik me herinneren dat meerdere films altijd het beste heeft gewerkt. Hoewel... de eerste afleveringen van 'De Video Draait' schrijf ik nog op Nokia, maar dat is eveneens de tijd dat de berichten korter zijn. Ik heb gisteravond 'The Virgin Suicides' gezien en kan daar zelfs niet geheel positief over zijn. Negativiteit wil ik vermijden op de dag van de wereldvrede (en mijn persoonlijke nieuwjaarsdag sinds 2009). Teleurstelled? Nee hoor, 'The Virgin Suicides' is best een aardige film, het toonbeeld van de 'wilde' jaren zeventig met een fraaie soundtrack. De Lisbon-zusters zijn bloedmooi, maar wereldvreemd. Het wordt verteld vanuit het oog van vier vrienden die hebben geprobeerd de dames te 'bevrijden'. Het begint als de jongste van dertien een mislukte zelfmoordpoging onderneemt. Even later lukt het haar toch nog om haarzelf van het leven te beroven. Waarom? Geen idee, maar dat ze in de war is blijkt wel uit haar dagboek. De overige vier gaan tegen het einde van de film en de vier vrienden moeten concluderen dat niemand er ooit zal achterkomen wat de dames heeft bezield. Dat de nietsvermoedende kijker dit misschien juist wél erg interessant had gevonden, wordt vergeten. We zien dus een parade van wereldvreemde tienermeisjes, door hormonen gejaagde tienerjongens en een moraal van het verhaal ontbreekt. Beetje jammer! Wel een goede soundtrack door de heren van Air. Tot zover ook de terugkeer van 'De Video Draait'. Nu over naar het 'Raddraaien' want dit heb ik ook sinds 15 augustus niet meer gedaan. Vandaag de 78e single uit de 18e jaren zeventig-bak: 'The Cisco Kid' van War (1973).

Waar en wanneer. Ik heb vorige week woensdag opnieuw gedacht aan het 'waar'. Ik kom tot de conclusie dat ik een advertentie heb zien hangen bij de supermarkt en zo bij deze vrouw over de vloer ben gekomen. Het lijkt me stug dat ze zoiets weten bij de VVV. Het is de vrijdag van het Dicky Woodstock Popfestival in 1997. De voorgaande avond heb ik genoten van The Byrds, de vrijdag wordt traditioneel gevierd met een tochtje op de Solex. Echter, het is 1997 en dit is het jaar dat ik de beschikking heb over de Vespa PK50. De reis gaat naar Diever en zal daar ook eindigen. Ook omdat de sproeier weer eens verstopt raakt en deze in Dieverbrug voor de laatste keer wordt vervangen. De Vespa is jaren daarvoor met brandstof in de tank weggezet en dat levert veel vuil op in de leidingen. In Dieverbrug wordt het filter voor de derde keer in een week vervangen en dan is de tank 'schoon'. Ik denk dat ik even daarvoor al bij de vrouw ben geweest. Er staat me iets van bij dat het in de buurt is van de molen, maar ach... ik ga het toch niet wéér opzoeken. Het is wel goed zo. Feit is dat deze oudere vrouw een slaapkamer heeft ingericht als 'winkel' ten behoeve van een goed doel. Ook dat doel ben ik vergeten. Ze heeft een mooi bakje jaren zeventig-singles welke ik bijna compleet meeneem. Daartussen zit ook deze 'The Cisco Kid' van War. In 2000 vind ik in die plaats in het midden des lands de elpee 'The World Is A Ghetto' met ook 'The Cisco Kid' en 'Beetles In The Bog', maar de eer valt te beurt aan Arrow Classic Rock dat 'The Cisco Kid' geregeld in de weekenden draait. Bij de draai-avonden in De Karre, vlak voor de 'Monstertocht' van 2001, is 'The Cisco Kid' een vast onderdeel van de set geworden.

Kan het toepasselijker? Deze dag is 'World Peace Day' en hoewel het niet is gevierd met een 'staakt-het-vuren' in de oorlogsgebieden en de kans op vrede nog even ver weg is als drie jaar geleden, mag ik het vandaag vieren met... oorlog! 'What's in a name?'. De band War staat voor het tegenovergestelde: De groep spreekt zich uit tegen racisme en verkondigt broederschap ongeacht huidkleur of ras. De geschiedenis van War gaat terug naar 1962. Dat is het jaar dat The Creators wordt opgericht in Longbeach. Howard E. Scott en Harold Brown zijn de mannen van het eerste uur. In de daaropvolgende zes jaar wordt de band uitgebreid met Charles Miller, Morris Dickerson (alias B.B. Dickerson), Lonnie Jordan, Papa Dee Allen en Lee Oskar. De laatste is de eerste blanke muzikant in de line-up van War. Lee Oskar Levitin wordt in 1948 geboren in Kopenhagen en krijgt als kind zijn eerste mondharmonica. In 1965 trekt hij de stoute schoenen aan en vertrekt met niet meer dan een mondharmonica op zak op de boot naar Amerika. Daar speelt hij in eerste instantie veel op straat en wordt opgemerkt door Eric Burdon. Burdon heeft dan net zijn laatste Animals ontbonden en is op zoek naar een nieuwe band. Dan ziet hij de groep spelen die zal reïncarneren tot War en Burdon voegt Oskar toe aan de bezetting. Met de saxofonist mag Oskar het blazersgedeelte vertolken. Het eerste resultaat is 'Eric Burdon Declares War' en het is pas tijdens de opnames van de plaat dat de band besluit ook zelfstandig verder te gaan als War. 'Spill The Wine' is een wereldhit in 1970 en 'onze' hit 'Paint It Black' haalt het niet in Engeland en Amerika. In 1970 heeft Jimi Hendrix zijn laatste optreden op het podium bij Eric Burdon & War, de volgende dag wordt hij dood gevonden. In 1971 geeft Burdon tijdens een tournee de brui eraan. War komt zelfstandig de gemaakte afspraken voor optredens na en gaat daarmee een volgend hoofdstuk in. In 1971 verschijnt ook het titelloze album van War maar dat slaat niet aan.

Een jaar later gaat het War een stuk beter af. De albums 'All Day Music' en 'The World Is A Ghetto' doen een uitstekende verkoop en levert de band een fiks aantal singles op. 'The Cisco Kid' strandt in Amerika op een tweede plek in de Billboard en doet een vijfde plaats op de R&B. War doet in 1973 nog niet mee op de Engelse hitparade, maar Nederland komt langzaam in beweging. De single bereikt een 22e plek in onze Top 40 en is na vijf weken alweer verdwenen. 'The World Is A Ghetto' is echter de bestverkochte elpee van 1973 in Amerika. In 1975 verschijnt het album 'Why Can't We Be Friends'. In Nederland doet alleen de titeltrack weinig op single, de opvolger is zowaar goed voor een eerste Engelse hit: 'Lowrider'. 'Lowrider' zal echter twintig jaar later klassieke soundtrack-muziek worden dankzij 'The Big Lebowski'. Met 'Galazy' (1977) keert de groep terug in de schijnwerpers in Nederland, ook al zal War nergens héél groot worden in Nederland. Tegen die tijd hebben de eerste personeelswisselingen zich in rap tempo gevolgd. In 1979 staat de band zelfs even op het punt de naam te veranderen in The Music Band, maar zal die naam uitsluitend voor een trilogie gebruiken in de vroege jaren tachtig. Als Papa Dee Allen in 1988 op het podium overlijdt aan een hartaanval komt War even op slot.

In 1992 verschijnt de compilatie 'Rap Declares War' met uitsluitend hiphop-artiesten die samples hebben gebruikt uit het werk van War. In 1993 komt een delegatie van War bijeen maar krijgt het kort daarop aan de stok met Jerry Goldstein. Deze man staat in 1969 met Burdon aan de wieg van War en heeft patent gelegd op de naam en het logo. De muzikanten zien zichzelf genoodzaakt de naam The Lowrider Band aan te nemen. Op 21 april 2008 is een eenmalig reünie-concert van Eric Burdon & War in de Royal Albert Hall. Toch is het alleen Lonnie Jordan die een uitnodiging heeft gekregen en de enige van War die op het podium plaats neemt. Jordan komt in 2008 tot een schikking met Goldstein en mag de naam War voortzetten. In 2014 brengt hij het album 'Evolutionary' uit dat officiëel de naam van de legendarische band mag dragen. In het live-circuit is The Lowrider Band eveneens actief maar deze groep komt niet aan studio-opnames toe.