Negen van de elf singles mogen dan meetellen in de 'Eindstreep' van september, de singles zélf heb ik in augustus gekocht. Vandaar dat de volgende twee 'Singles round-ups' nog op het conto van de voorbije maand komen. Ik maak niet alleen de schade op bij Mark, maar koop eveneens drie van een bevriende dealer uit Oostenrijk op Discogs. Daarnaast zijn er twee die ik al geruime tijd in mijn bezit heb en die beide ook in de laatste 'Eindstreep' aan bod zijn gekomen. We treffen ze beide in de 'Round-up' welke voor morgen staat gepland.. Vandaag de eerste zes van de meest recente Blauwe Bak-aankopen. De vangst van De Tafel is namelijk enkel goed voor de Gele Bak.
* Barbara Acklin- Special Loving (UK, Capitol, 1975)
Het mag geen geheim zijn dat ik een zwak heb voor Barbara Acklin. Okay, op de radio speelt zich een 'strijd' af tussen Lee en mij over de favoriete Barbara's waarbij ik altijd kies voor Barbara Lewis, maar tegelijkertijd waardeer ik Acklin's kunsten evenzeer. Het is pas sinds een jaar dat ik kennis neem van haar latere Capitol-werk en hoewel het 'anders' is dan haar klassieke Brunswick-singles heeft alles tóch dat kwaliteitsstempel van Barbara Acklin. 'Special Loving' is gewoon lekkere vroege disco en niets bijzonders. Ik ga echter vooral voor de b-kant: 'You Give Him Everything But I Give Him Love'. Dit is een antwoord op Shirley Brown's 'tearjerker' 'Woman To Woman' waar Brown een telefoongesprek simuleert dat ze heeft met ene Barbara. Zonder té zwaar te leunen op Brown's origineel, neemt Barbara Acklin de telefoon aan en vertelt Shirley de waarheid. Brown heeft het vooral over de auto en de kleren van de man en Acklin legt uit waarom hij desondanks liever in de buurt is bij haar. Daarbij verlaat ze na het intro snel het 'deep soul'-pad en maakt er een uptempo-feestje van. Een leuke 'novelty' die niet veel hoefde te kosten en daarom bij 'Love Makes A Woman' en 'Just Ain't No Love' in de bak mag staan.
* Doris Duke- Congratulations Baby (US, RGG, 1971)
De kersverse nieuwe Week Spot welke ik gisteren aan jullie heb voorgesteld.
* Major Harris- After Loving You (US, Atlantic, 1974)
Deze en Barbara Acklin komen mee als 'bonus' bij een bestelling van een Oostenrijkse dealer op Discogs. Hij kan eigenlijk vier voor de prijs van één versturen, maar ditmaal hou ik de hand op de knip. De plaat waar het hoofdzakelijk om gaat, treffen we morgen in de 'Singles round-up'. De afgelopen weken heb ik veelvuldig geluisterd naar de aanwinsten uit de Blauwe Bak van 2016 tot dusver en ben daarbij tot een conclusie gekomen welke ik nog niet had gerealiseerd. Het is dit jaar 'sweet soul' en minder gangbare 'Modern Soul' dat de klok slaat en Major Harris bevestigt dat. 'After Loving You' is gewoon een lekker disco-nummer zonder dat het zielloos en commercieel wordt. Alles wordt keurig in balans gehouden. 'After Loving You' is echter de b-kant van 'Love Won't Let Me Wait', maar dat is een ballade waar ik niet zoveel mee heb.
* The Lintons- Lost Love (US, Erica, 1972)
Ik speel geregeld voor 'kruimeldief' op de Facebook-pagina van Mark. Vaak kijk ik eens in de twee dagen bij wat er nog over is. Soms heb ik dan bijzondere platen gemist, maar het kan ook zomaar zijn dat deze van The Lintons na een dag nog onaangeroerd op de pagina staat. Ik spring een gat in de lucht. In begin 2015 'red' ik 'What I Couldn't Know' als 'wees' in een veiling. Al snel leer ik van het bestaan af van 'Lost Love', maar die blijkt vrij lastig te zijn. 'Lost Love' is de eigenlijke b-kant en hoewel ook 'Don't You Ever Walk Away' er beslist mag zijn, gaat de voorkeur over het algemeen uit naar dit 'Lost Love'. Qua 'sweet soul' schaar ik dit in een zelfde hoek als The Star-Tells/The Chymes. Perfecte harmonieën en een zeer elastische leadzanger. Er moet nog een derde Lintons-single zijn maar dat gaat me vast tijd kosten om die nog op te speuren. Hopelijk is hij dan net zo goedkoop als de twee voorgenoemde titels.
* The Manhattans- That New Girl (US, Carnival, 1966)
* The Manhattans- Baby I'm Sorry (US, Carnival, 1967)
Een bevriende soul-verzamelaar uit Spanje is erg opgewonden over de vroege singles van The Manhattans op het Carnival-label, maar ik ben daar tot een paar weken geleden niet zo zeker over. Eerst is daar 'Baby I'm Sorry' dat opnieuw zeer 'sweet soul' is, maar dat een snaar raakt bij mij. Twee dagen later adverteert Mark met 'That New Girl' en dat is andere koek: Hier horen we The Manhattans in een upbeat nummer dat het goed zou kunnen doen in de meer conservatieve Northern Soul-hoek. Ik besluit ze beide te kopen maar inmiddels gaat de voorkeur steeds meer uit naar 'Baby I'm Sorry'. Gezien de ontwikkelingen van de afgelopen maanden mag dat geen verrassing zijn?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten