Week Spot: Gloria Scott

Een nieuwe naam als Week Spot. Eigenlijk is Gloria goed bekeken 'tweede keus', want datgene dat al zo vaak is voorgekomen, gebeurt deze week ook bij The Caprells. Niks over te vinden! Ja, wel de discografie en ook dat de groep uit Pittsburgh komt (evenals The Electrons van vorige week). Ook weten we dat MisterChandler bij de groep heeft gespeeld, maar dan opnieuw... dat is in de jaren zeventig en tachtig een bezige bij en herinnert zich The Caprells niet als iets bijzonders. Inmiddels zingt MisterChandler overigens in dienst van de Heer. Over de Heer gesproken, bij thuiskomst ligt er een briefje op de mat: Vanaf morgenmiddag kan ik het pakket uit Chicago ophalen bij het postagentschap. Dat brengt ons de 'Singles round-up' met de start van een nieuwe hobby: In eigen beheer uitgebrachte zwarte gospel. Gloria Scott heb ik vorige week met een Twinight-heruitgave gekocht bij HHV in Duitsland dat nu opeens wel 'normale' verzendkosten in rekening kan brengen (daar waar de samenwerking in september stuk liep, ik heb toen Little Jewel uit Amerika laten komen). Die ga ik pas noemen in de Singles round-up bij het vrachtje van Rarenorthernsoul en hopelijk twee die maandag vanuit Detroit zijn verzonden. Deze week staat 'Too Much Love Makin' van Gloria Scott (1974) een week lang in de schijnwerpers als de nieuwe Week Spot.

Richard Searling is op een leeftijd dat hij het iets rustiger aan mag doen. Wat dat betreft is Go Ahead Records net zo'n handeltje voor de Northern Soul-legende. Graven in zijn omvangrijke collectie platen en eens in de zoveel tijd een single uitbrengen met twee 'exclusieve' tracks en met een informatieve tekst achterop het fotohoesje. Toch moet ik concluderen dat Go Ahead even helemaal stil ligt op het gebied van de singles. Hij heeft tussen 2010 en 2012 zo'n twaalf op de markt gebracht en dat is de voorlopige score. Ik heb anders Epitome Of Sound, Bettye Swann en Dana Valery van hetzelfde label. De uitgave van Gloria Scott heeft veel gemeen met Swann en Valery. Elpees zijn voor veel soul-dj's 'not done', maar daardoor mis je soms wel een parel. 'I Want Sunday Back Again' van Bettye Swann is een onuitgebrachte opname die via Go Ahead voor het eerst in een goede kwaliteit op vinyl uitkomt. De titels op de single van Dana Valery zijn in 1972 enkel op elpee uitgebracht. In het geval van Gloria Scott is 'Too Much Love Makin' alleen in Australië als een promo-single uitgebracht, maar het vinden van het kleinood is een illusie.

Gloria Scott is afkomstig uit een muzikale familie. Op 26 februari mag ze kaarsjes uitblazen, want dan is het 72 jaar geleden dat Scott in Port Arthur, Texas, wordt geboren. Ze is de tweede uit een kinderschaar van negen. Haar moeder zingt bij Sam Cooke en haar tante is lid van een gospelgroep. Ze brengt haar jeugd door in Houston en vertrekt dan naar het noorden van Californië om de highschool te doen. Ze doet eigenlijk niets met haar stem totdat ze op een bepaald moment een repetitie bijwoont van de gospelgroep van haar tante. De zangers en zangeressen worden begeleid door The Mojo Men en Scott maakt kennis met Sylvester Stewart. Een vriendin van Gloria zegt tegen hem dat Gloria beslist kan zingen en dan is Stewart's nieuwsgierigheid geprikkeld. Op een dansavond vertolkt Scott haar versie van 'Gee Whiz' van Carla Thomas en Stewart weet dat Gloria's vriendin niet heeft gelogen. Stewart neemt Gloria onder zijn vleugels en eind 1963 neemt Gloria vier nummers op voor Warner Bros. In de eerste maanden van 1964 verschijnt de single 'I Taught Him' als Gloria Scott & The Tonettes, maar van een succes is geen sprake. Het brengt Scott wel onder de aandacht van Ike & Tina Turner. Ze is gedurende enige tijd een 'toerende' Ikette en ze kan het erg goed vinden met Tina. Toch mist ze op een avond de bus en krijgt daarvoor een boete van Ike. Dat zint Scott niet en ze stapt uit de groep. Eerdergenoemde Sylvester Stewart zullen we vanaf 1968 beter kennen als Sly Stone.

De daaropvolgende jaren zingt Gloria bij een veelvoud aan rock- en soul-bands, de grote doorbraak wil maar niet van de grond komen. Samen met haar vriend en manager Blanchard Montgomery gaat ze in de vroege jaren zeventig zelf liedjes schrijven. Een jongeman met de naam Sunny Chaney komt in contact met Montgomery en dan gaat het opeens heel snel. Vanaf Chaney zijn de lijntjes kort naar Barry White, die net sinds een paar jaar in transformatie is tot een superster. Barry tekent Scott voor zijn productiemaatschappij en dit heeft tot gevolg dat de platen van Scott op Casablanca worden uitgebracht. Hoewel, White is een eigenwijze kwast, hij is best onder de indruk van de liedjes van Montgomery en Scott, maar er komt geen enkele van op haar debuutalbum 'What Am I Gonna Do?'. Daar is de eer aan Bob Relf (van Bob & Earl) en Tom Brock. De laatste heeft onze Week Spot geschreven. 'Just As Long As We're Together' is in 1974 een grote hit op de Hot Dance en de R&B, maar verder dan dat zal het nooit komen. De elpee flopt genadeloos en dat ligt hem niet aan de kwaliteit. 'What Am I Gonna Do?' klinkt namelijk als iedere Barry White-productie en ieder ander album is goed voor een miljoenenverkoop. Casablanca heeft het veel te druk met het plaatsen van haar jongste rockband, Kiss, en dat is iets waar meer Casablanca-artiesten last van hebben gehad. Casablanca loopt echter wel helemaal binnen met Kiss, dus op zichzelf is het geen rare keuze geweest.

Gloria neemt nog wel een tweede album op voor Casablanca, maar dan met H.B. Barnum als producer. Toch zal deze schijf vinyl nooit officieel verschijnen, een aantal nummers worden later uitgebracht op cd als bonus-tracks. Searling heeft van 'What Am I Gonna Do?' zijn twee meest favoriete titels gekozen en de plaat is aan beide kanten de moeite waard. Toch is het de kant van 'Too Much Love Makin' dat voor mij de winnaar is. Ik moet opbiechten dat ik me lang heb verzet tegen deze single. Eigenlijk wil ik hem drie jaar geleden al kopen, maar zit dan nog teveel in de jaren zestig-stampers en daar kan ik Scott niet kwijt. Ik heb er nu aan toegegeven en natúúrlijk moest het een Week Spot worden. Scott is nog lang niet aan pensioen toe, in recente jaren heeft ze met Baltic Soul Orchestra uit Duitsland opnames gemaakt. Ze heeft gemengde gevoelens bij 'What Am I Gonna Do?'. Enerzijds vindt ze het fijn dat het album eindelijk wordt opgemerkt na veertig jaar, aan de andere kant had ze toen liever zelf een graantje van het succes meegepikt.