Schijf van 5: spelletjes

Zó! Het onderwerp van volgende week is bekend. Ik heb net even gekeken, want er staat me iets van bij dat we het onderwerp al eerder hebben gehad, maar nee... geen spoor hiervan in het archief. Komende zondag is het 1 februari en dat is de eerste van vijf zondagen tot de vijfde verjaardag van Soul-xotica. Het onderwerp van 8 februari heb ik eveneens vastgesteld, de daaropvolgende weken moet ik nog bedenken, maar de Schijf van 5 gaat alvast een beetje een 'terugblik' worden. Soms zeg ik wel eens bij een Schijf van 5 dat er met gemak meerdere Schijven mogelijk zijn met het onderwerp. In het geval van de 'spelletjes' van deze week is dat andermaal mogelijk. Ik heb me beperkt tot echte 'games' en zelfs daarbij moet ik offers brengen. Dan heb ik het nog niet eens over de titels als 'It's All In The Game'. Voor herhaling vatbaar? Wat mij betreft wel. Laat me maar snel beginnen met de eerste spelletjesavond.

Een Schijf van 5 is een eigenaardig ding. Hoewel dit het enige onderdeel is van Soul-xotica waarbij lezers hun inbreng kunnen doen, is het op het laatst toch gewoon weer een egoïstische aangelegenheid, want de volgorde van de nummers bepaal ik. De Schijf van 5 stelt zichzelf soms ook samen. Ik kan me bijvoorbeeld de Schijf van Frankrijk nog goed herinneren, waarbij ik 'Southern Part Of France' van Zwol heb genoteerd, maar waar ik alleen de titel van ken. Na een korte beluistering op Youtube staat het nummer plots op nummer 1 in de Schijf van 5. Hoewel deze Schijf van 5 conform mijn muzieksmaak is, zet ik de ongekroonde nummer 1 op vijf. Er gaan namelijk nog vier platen boven mijn favoriete spelletje. Hekkensluiter in deze Schijf is 'My Favourite Game' van The Cardigans (1998).

Over mijn zangkwaliteiten verschillen de meningen, hoewel ze uiteindelijk op hetzelfde neer komen: Geen. Toch mag ik graag zingen, maar doe het niet vaak meer in het openbaar. De zondagse Vinyl Countdown is een meezing-festijn voor mij, maar ook dan heb ik gecontroleerd of de microfoon uit staat. Het valt me soms op dat ik sommige liedjes al vanaf kinds af aan fonetisch zing, ik heb me nooit verdiept in de tekst en weet dus ook niet waarover ik het heb als ik de mond open trek en gezellig ga mee balken. Er zijn ook liedjes waarvan ik de tekst kan dromen en de nummer vier is daar eentje van. Daar is de Soul-x-rated schuldig aan, want ik maak 'die dingen' nog als ik 'The Name Game' van Shirley Ellis op single koop. Het lijkt me aardig om de tekst te gebruiken voor een 'introductie' en zo leer ik het ding in twee uren uit mijn hoofd. Sindsdien is het nooit meer weggegaan. Op vier staat 'The Name Game' van Shirley Ellis (1965).

Hoe hoger we in deze Schijf gaan, des te meer risico dat we nemen. Met een favoriet spelletje en een naam-spelletje kun je geen brokken maken, maar de nummer drie kan ernstig letsel toebrengen aan de mede-spelers. Van de nummer twee bestaan eveneens voorbeelden waarbij het ernstig uit de hand kan lopen als het in de praktijk wordt uitgevoerd. John Lennon doet ons een spelletje voor waar we ons niet al te veel in moeten verdiepen. 'Mind Games' kan, als je het uitoefent op een labiel persoon, ernstige gevolgen hebben. Toch mag Lennon op drie met dit prachtige nummer uit 1973.

Een nagebootst spelletje op de computer kan over het algemeen geen kwaad, totdat iemand de realiteit kwijt raakt en het spel in werkelijkheid gaat uitvoeren. Helaas wordt de wereld geregeld opgeschrikt door weer een slachtpartij op een middelbare school. En het zijn altijd weer de handlangers van Satan die een rol spelen, althans dat heb ik ooit in het krantje van de Jehova-getuigen gelezen: Computerspelletjes en heavy metal. In mijn geval heeft het spelletje ooit mijn zaterdagavond in de soep gedraaid. Het is november 2011 als ik eens met een vriendin heb afgesproken in de Steenwijker horeca. Het is, zoals altijd, beregezellig totdat ik opeens 'iets' hoor uit de mp3-computer. Ik kan nog net de titel en de uitvoerende zien voordat het liedje me bij mijn strot grijpt en me niet meer los laat. Drie kwartier later moet ik afscheid nemen van de vriendin, want ik hou het niet meer uit. Eenmaal thuis zoek ik het liedje via Youtube op en draai het vervolgens achttien keer. Dat spelletje mag vandaag op twee: 'Video Games' van Lana Del Rey.

Ik weet niet of er waterlanders aan te pas zijn gekomen bij Lana Del Rey, wel ben ik even helemaal uit mijn hum. De nummer 1 in deze spelschijf ken ik voornamelijk uit een film waarbij ik zelfs na vijftien keer nog steeds een zakdoekje of twee moet grijpen. De muziek uit de betreffende film, en dan heb ik het over de 'oldies', hebben sindsdien allemaal een zekere 'lading' gekregen voor mij. Denk bijvoorbeeld aan 'I've Told Every Little Star' van Linda Scott, maar ook 'The Crying Game' van Dave Berry. De rolprent waarin ik die liedjes (opnieuw) leer kennen, staat te boek als één van mijn favorieten: 'Mulholland Drive' van David Lynch. 'The Crying Game' is een van de liedjes dat wordt vertolkt tijdens de auditie waar regisseur Adam Kesher de cruciale fout maakt door niet voor 'this is the girl' te kiezen. Dave Berry mag dus op 1 met 'The Crying Game' (1964).

Vijf jaren, vijf zondagen, vijf Schijven. Iedere week wil ik 'terugkijken' op een bepaald jaar, maar ja... in 2010 had ik nog geen Schijf van 5. De voorloper van de Schijf van 5 was 'Kleur bekennen' en tot mijn grote verbazing heb ik nog nóóit een 'algemene' Schijf gedaan over 'kleuren'. Geen rood, wit, blauw of paars, maar vijf titels met 'kleur'. 'She Comes In Colours', om maar eentje te noemen. Suggesties zijn altijd welkom!