Singles round-up: januari 1

Een halve dag vroeger dan normaal. Wat is er aan de hand? Tja, ik heb de afgelopen dagen zoveel geslapen dat ik vannacht met een paar uurtjes klaar was. Nu is het hemels weer en dat betekent dat ik zo dadelijk maar eens op de pedalen moest. Vollenhove of Steenwijk, daar ben ik het nog niet over eens. De kans dat ik een paar platen koop is aanwezig en daarom verplicht ik me eerst de beloofde Singles round-up te schrijven. Hoewel deze als 'januari 1' wordt geschreven, is het in feite het restant van december. Marlena Shaw heeft het 'kallem-an' gedaan, het is bijna een maand geleden dat ik die heb gekocht. Vier singles heb ik op tweede en derde kerstdag gewonnen in veilingen van Jörg en de twee overigen heb ik van Rarenorthernsoul. Ze zijn allemaal in 2015 gearriveerd en daarmee rechtvaardigt het de titel boven dit verhaal. Zal ik maar beginnen?

* The Artistics- Hope We Have (US, Brunswick, 1966)
Zo'n plaat die me heel vaak is aangeboden, maar waar ik nooit op heb toegehapt. Dan hoor je hem opeens en vraag je jezelf af waarom die niet in de koffers staat. Dit is het verhaal van 'Hope We Have' van The Artistics in een notendop. Jörg gebruikt geluidsclips voor Ebay en zijn eigen website, vreemd genoeg niet voor Discogs, en deze zijn altijd eerlijk. Hoewel ik na een bescheiden bod wordt overboden en het me wel even goed is, breng ik toch 'last minute' een maximumbod uit. Ik heb dan inmiddels op Discogs begrepen dat zo'n originele Amerikaanse Brunswick in een redelijke staat behoorlijk aan de prijs is, maar dat de Engelse heruitgave op MCA van omstreeks 1970 voor minder verkrijgbaar is. Ik heb me bijna vergrepen aan zo'n Engelse persing als ik op de valreep deze originele Brunswick win. Lollig detail: De vorige eigenaresse heeft haar naam op het label geschreven en het zal vast één van de andere 250 zijn met die naam. De naam is Gloria Jones als in de originele artieste van 'Tainted Love' en de latere vriendin van Marc Bolan.

* Chris Clark- I Want To Be There Again (US, VIP, 1967)
Bij Rarenorthernsoul streeft men na om 'met iets anders' te komen. Zo wil het dus voorkomen dat ze eigenhandig singles 'omdraaien' in de advertenties. Ik zie 'I Love You' van Chris Clark op VIP en er rinkelt meteen een belletje. Is dat niet de b-kant van 'I Want To Go Back There Again'? Lang leve Soulfulkindamusic. Met 'I Want To Go Back There Again' beginnen de prijzen vaak bij vijftien pond (er is een Nederlander die zestig euro vraagt), 'I Love You' wordt weggedaan voor acht pond. Op eenzelfde manier ben ik ooit nog aan 'Do The 45' van The Sharpees gekomen. Nadat ik eerst de, niet te genieten, Engelse President-demo heb gekocht, zie ik bij Rarenorthernsoul 'Make Up Your Mind' staan. Bij navraag (toen nog per telefoon gedaan) blijkt het inderdaad de keerzijde van 'Do The 45' en dat scheelt aanmerkelijk in de prijs. In het geval van Chris Clark is het ook nog eens dat de 'I Want'-kant sporen van gebruik kent, waar 'I Love You' een geheide Motown-stamper is en beter klinkt. Ik draai hem echter net zo eigenwijs weer om en heb een fraai koopje gedaan. Ook al twijfel ik wel of ik de Thelma Houston-versie niet stiekem beter vind...

* The Esquires- And Get Away (US, Bunky, 1968)
Het is een gegeven in de popmuziek dat al even oud is als de popmuziek zélf. Je hebt een hit, de opvolger doet het ietsje minder en een eventuele derde valt nauwelijks op. Hoe kun je dan in één klap weer halverwege de top zijn? Juist, je neemt een plaatje op dat sprekend op de grote hit lijkt. Bij bubblegum en tieneridolen wordt het aan de lopende band gedaan. Praktisch ieder 'nieuw' liedje is inwisselbaar voor een oude. The Esquires heeft in 1968 er een flinke tijd op zitten, een tijd zonder al teveel succes. In 1966 wordt de groep nog afgeketst door Curtis Mayfield. Dan is het eind 1967 en brengt The Esquires op het Bunky-label 'Get On Up' uit en dat brengt eindelijk het langverwachte succes. 'And Get Away' sluit niet alleen qua titel als een puzzelstukje aan op 'Get On Up', het is feitelijk 'Get On Up' met een iets andere tekst. Qua plaat een novelty, vanwege de nieuwstaat en het originele Bunky-hoesje is dit te leuk om te laten liggen.

* Judy Green- I Can't Get Along Without You (US, Klondike, 1970)
De bonus bij de bestelling van Chris Clark, hoewel deze van Judy Green ietsje duurder is. Gek genoeg ontbreekt op Discogs ieder spoor van deze single, terwijl 45cat me weet te vertellen dat de plaat een reguliere release heeft gekregen. De plaat die ik in mijn koffers heb staan, is de promo met stereo aan een zijde en mono aan de andere. Omdat veel Amerikaanse radiostations tot ver in de jaren zeventig in mono uitzenden, produceert de platenmaatschappij deze promo's. De mono-kant is gemaakt voor de radio. In het geval van Judy Green is dat een zompig stukje southern funk. De stem klinkt op één kanaal met de dynamische muziek nog net een tikkeltje rauwer. De stereo-kant is de echte winnaar. Hier worden de blazers mooi verdeeld en is de zang losgeweekt van de muziek. Rarenorthernsoul roemt de plaat om het 'nieuwe' geluid en dat klopt: Dit had in 2015 zo uit de Daptone-studio's kunnen komen. Het gekke is dat de plaat slechts bij een select groepje dj's en verzamelaars bekend is, allemaal mensen die superlatieven tekort komen bij deze plaat. Ik heb weer een missie...

* The Intrigues- In A Moment (US, Yew, 1969)
Een aanstekelijk plaatje is het zeker! Het gaat ook lekker in je hoofd zitten. Toch heb ik ergens nog mijn twijfels bij deze. Dat komt vooral wanneer ik de b-kant besluit op te zetten: 'Scotchman Rock' is inderdaad gebaseerd op een folk-tune en opeens klinkt de a-kant me ook wel heel erg 'blank'. Is dit niet stiekem een uitschieter van een Foundations-achtig popgroepje? Hoe dan ook: Een uitschieter is het nummer wél. Ik hoef me hier absoluut niet voor te schamen!

* Marlena Shaw- Woman Of The Ghetto (US, Cadet, 1969)
Het is letterlijk de dag nadat ik 'California Soul' in de bus heb gekregen als een Franse Facebook-vriend deze van Marlena Shaw te koop aanbiedt. Hij doet volledige geluidsclips bij zijn plaatjes en zo luister ik eerst een stuk 'Woman Of The Ghetto part 1' en vervolgens 'Woman Of The Ghetto part 2'. Dan valt me ineens op dat 'Woman Of The Ghetto part 2' wel iets héél anders is dan 'part 1'. Het moet een foutje zijn geweest van de Franse platenmaatschappij om 'I'm Satisfied' weg te schrijven als 'Woman Of The Ghetto part 2'. Het 'part 1' is overigens ook het hele epos van ruim vijf minuten. Ik ben nét te laat, want hij heeft een minuut ervoor de single verkocht met een iets ander fotohoesje als de bovenstaande. Intussen blijf ik rondkijken, maar het valt me meteen op dat de single nogal wordt gezocht. Dan vooral vanwege 'Woman Of The Ghetto' dat ook enkele malen is gesampled. Op het laatst sta ik voor een keuze. Iemand op Discogs geeft een zorgvuldige beschrijving van zijn exemplaar: De eerste minuut is 'noisy', daarna wordt het rustiger. Dat klinkt als een gevalletje 'styreen-distortion' als bij mijn exemplaar van 'The Pride' van The Isley Brothers. Mijn exemplaar vind ik op Ebay en hier heeft de verkoper het over een uitstekend geluid, maar rumoerig styreen door tal van krassen. Ik besluit mijn geld te zetten op de laatste. Ik denk dat een professionele schoonmaak-machine deze plaat nog wel omhoog kan halen, want het geluid is zuiver en zonder enig spoor van 'distortion'. 'Woman Of The Ghetto' wordt door het gekraak flink verstierd, maar 'I'm Satisfied' kan ermee door. Overigens is de fotohoes een Europese uitgave (waarschijnlijk uit Spanje), de mijne heeft gewoon een neutraal hoesje. Ik ben tevreden om met de b-kant te spreken!

* The Tempos- Don't Leave Me (US, Riley's, 1966)
Om meteen met de deur in huis te vallen: Dit is niet dezelfde Tempos als van de doowop-hit 'See You In September' uit 1959. The Tempos van 'Don't Leave Me' komt uit Detroit en hun plaatje riekt nog wel een beetje naar traditionele doowop, maar o... wat zit er een Soul in deze plaat! Als ik wat meer informatie over deze groep kan verzamelen, kan dit zomaar nog eens een Week Spot worden. Eigenlijk is de single een 'bonus' in de veilingen van Jörg. Ik heb, voor mijn gevoel, net even te hoog ingezet met deze (maar nog steeds ruim beneden de werkelijke waarde) en ben op Tweede Kerstdag de hoogste bieder aan het einde van de veiling.

De zon is even verdwenen in Nijeveen, maar toch moest ik straks even in de spieren komen. De Discogs-partij van gisteren is betaald en daarvan hoop ik dat de verkoper ze vlug gaat verzenden. Verder lopen er zondag een aantal veilingen af bij mijn maat in Chicago en ik doe mee in een stuk of tien. Twee daarvan zijn onversneden gospel, maar wel de leukere soort!