Als ik over mijn schouder kijk naar bijna vijf jaar Soul-xotica, kan ik bijna niet anders dan vaststellen dat de rubriek Raddraaien een zeker reddingsmiddel is geweest. Niet dat het zonder deze rubriek ten ziele was gegaan, maar het heeft op zijn minst voor enige welkome variatie gezorgd. Waar het hart vol van is en in 2012 bestaat dat orgaan voornamelijk uit Northern Soul. Ik betwijfel of Soul-xotica echt populairder was geworden als ik dag in dag uit over Northern Soul zou schrijven. Raddraaien is bovendien een 'avontuur'. Tot enkele moment vóór het schrijven niet weten waar het over gaat. Vandaag mag ik zeven singles tellen vanaf 'Mamy Blue' van Joël Daydé in de jaren zeventig-bak. Ik kom in eerste instantie uit bij een plaat die ik al eens heb behandeld in deze rubriek: 'Amoureuse' van Kiki Dee. De volgende is deze van Deep Purple en die is nog niet aan bod geweest. Fijn, want als we het over een persoonlijke favoriet hebben, dan doet deze zeker mee. De Raddraaier van vandaag is 'Super Trouper' van Deep Purple (1973).
'Je bent jong en je wilt niks'. De variant op de bekende slogan van Veronica dekt goed de lading als je mij anno 1995 wilt omschrijven. Wat zien we? Een lange slungel met lang zwart haar. Dat is twintig jaar later niet anders. In 1995 heb ik nogal wat begroeiing aan mijn kin hangen. Niet dat baardje dat ik eens in de week eraf gooi, maar een bosje haar dat ik bewust laat staan. Het moet een sik worden, maar ik krijg alleen maar volle baarden en geen lange baard. Verder dat omgedraaide kruisje in het linkeroor. Stoer hoor! Vaak gekleed in een lange leren jas, maar dat kan ook functioneel zijn, want dat hoort nu eenmaal bij het vervoermiddel. Buiten Soul-xotica om heb ik iedere band met 'Soul-X' compleet uitgewist, maar hier vinden we de 'roots' van 'Soul-X'. Het vervoermiddel. De jongeman, ik moet nog twintig worden, is naast een beruchte popjournalist (er word me ooit de toegang ontzegd tot de feesttent in Heeg...) en fervent Solex-rijder ook 'manager' en tekstschrijver van 'de beste band van Hommerts'. Het is tevens de enige band van dat dorp. 1995 is ook het jaar van het debuutoptreden van Horrible Dying in de plaatselijke dorpskroeg.
Of ik weet wat ik wil in 1995? Nee, niet bepaald. Ik weet wel wat ik niet wil en weiger dat in alle toonaarden. Ik zit op dat moment in de Jeugdwerkgarantieplanwet. Dubbele woordwaarde. Het komt erop neer dat je voor zes maanden, met een maximale verlenging van nóg een half jaar, wordt geplaatst in een functie waar geen vacature voor bestaat. De kans om aangenomen te worden, bestaat gewoon niet. Na een jaar kun je ophoepelen. Mijn toenmalige werkgevers zijn erg content geweest met die regel. Het eerste jaar, van 1 februari 1994 tot die dag in 1995, ben ik werkzaam op de gemeentewerkplaats in Heeg. Dan gaat de gemeente opnieuw op zoek voor een andere plek. Het is de tijd dat ik belangstelling heb voor het grafische vak en even dreig ik terecht te kunnen op een praktijkschool, maar dat loopt op niks uit. Dan komt het telefoontje vanaf het gemeentehuis dat ze een nieuwe plek hebben gevonden: Conciërge op een basisschool in Oudega. 'Alle voorkomende werkzaamheden', maar deze zijn té minimaal om me een dag te vermaken, zelfs al zet ik het in de laagste versnelling. De gemeente neemt een risico met de plaatsing op een christelijke basisschool. Heer Louwsma is sinds zijn activiteiten met Horrible Dying bijzonder 'uitgesproken' en niet alleen in de zin van het uiterlijk. Je kan erop wachten en ik vind het nog steeds een wonder dat er eerst een maand overheen gaat: Ik krijg woorden met de directeur en schiet de deur uit.
Toch is er één onderwijzer waarmee ik het meteen erg goed kan vinden. Misschien heeft hij wel iets in mij herkend, want hij groeit op in de tijd die ik, naast de deathmetal-hobby, 'opnieuw' probeer te beleven: De flower power. Enige tijd later is in hetzelfde Oudega een rommelmarkt voor een sportvereniging. Ik geloof dat ik daar de Blauwe Bak-favoriet van Kent & The Candidates heb gekocht en die naam komen we binnenkort weer eens tegen op deze praatpaal. De meeste singles zijn echter uit de eerste helft van de jaren zeventig en ik herken de naam op de hoesjes: Het is de betreffende onderwijzer. Ik loop hem even later tegen het lijf en we raken aan de praat. The Moody Blues is één van de gespreksonderwerpen en hij zegt dat hij een album thuis heeft, waar hij de titel van is vergeten, en dat hij voor een leuke prijs van de hand wil doen. Het album betreft de dubbelaar 'Songs In White Satin' (1989) en de prijs ligt iets onder de helft van de nieuwwaarde. Dat is een hoop geld als je rekent dat ik de meeste nummers al vijfmaal in een andere vorm heb. Hier blijft het bij, we schudden mekaar nog eenmaal de hand en sindsdien heb ik hem nooit weer ontmoet. Ik heb echter begrepen dat hij de functie van schooldirecteur heeft overgenomen.
Zijn singles-collectie is een 'mixed bag', maar vooral heel erg veel van Deep Purple. Deze 'Super Trouper' zit er ook tussen. Ik hou van 'underdogs' en dat is 'Super Trouper' zeker in het repertoire van Deep Purple. Het is altijd hetzelfde liedje... 'Black Night', 'Child In Time' en 'Smoke On The Water'. 'Super Trouper' laat een aardig, doch gedateerd, geluid horen. Dat laatste komt vooral door de 'badkamerpijp-geluiden' (met toestemming van Hitweek) welke dankzij 'Itchycoo Park' van The Small Faces in 1967 de eerste maal de Nederlandse huiskamers binnendringt. Wie anno 1973 met dat geluid aankomt, slaat meestal de plank helemaal mis. Niet in het geval van Deep Purple, want verder is het een solide rocknummer en het effect complimenteert het liedje. Ik heb een aantal 'cd-impulsen' gehad in de loop der jaren en eind 2000, begin 2001 is er ook zo eentje. Mijn huisbaas ik lid geworden van ECI en ik bestel op zijn rekening een cd van Deep Purple, nog het meeste omdat deze 'Super Trouper' erop staat. De meeste cd's ben ik echter kwijt geraakt of heb ik weggegooid, omdat ze niet meer waren te draaien, en nu ben ik andermaal overgeleverd aan de vinylsingle. Ik draai hem geregeld in mijn shows en altijd weer met veel plezier. Het is wellicht één van de weinige singles die synoniem staat aan 1995 waar ik nog steeds met plezier naar kan luisteren, want verder gaat het jaar niet de boeken in als een van mijn beste...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten