De Nederlandse Top 40 bestaat vijftig jaar! Misschien is dit het moment om de stekker eruit te trekken, want het is de laatste paar jaar een wanstaltige vertoning. Nee, ik heb het niet inhoudelijk over de muziek, maar vooral over de samenstelling van het ding. Waar het in 1965 is gestart als lijst van bestverkochte singles van de desbetreffende week, daar baseert de Top 40 zich nu op het 'luie' stream-gedrag van de Nederlanders. Met als gevolg dat een gemiddelde Top 40-hit vaak meer dan zeven weken in de lijst staat en dan soms nog niet eens voorbij dertig is gekomen. Zo lees ik afgelopen week dat 'Happy' van Pharrell Williams nóg meer records heeft verbroken. Hij heeft in het jaar in de Top 40 de meeste stationaire plekken gehad, waarbij die laatste reeks van zes weken op elf ook werden genoemd. Welnu, als er één ding doorgestoken kaart was, dan moet dat het wel zijn geweest. 'Happy' heeft niks bereikt, de Top 40-samenstellers hebben het hem laten bereiken. Ik zal de laatste zijn om de muziek in de Top 40 af te kraken, hoewel ik betwijfel of een Ed Sheeran of Mr. Probz zó vaak over de toonbank zou gaan als dat de Top 40 zou doen geloven. Vandaag zet ik de nummer vier uit de nieuwe Top 40 in de schijnwerpers, een plaatje dat nu al een erg vreemd verloop kent: 'Uptown Funk' van Mark Ronson. Hoewel Bruno Mars de vocalen verzorgt, blijft het toch echt een Ronson-aangelegenheid.
Engelsen zijn van nature vreemd. Zeg het maar niet als je bij Wolfman Radio in de chatroom komt, maar het is de waarheid als een koe. Dan heb ik het nu eens niet over de plaats van het stuur in de auto aan de verkeerde kant van de weg of de hoeveelheden melk die ze in de thee stoppen. Nee, dan heb ik het over de Engelse Top 40. Daar staat Ronson voor de derde achtereenvolgende week op nummer 1. Op 21 december heeft hij een weekje vrijaf genomen om Haenow de kerst-nummer 1 te gunnen met 'Something I Need', maar als de cadeautjes worden geruild, neemt hij de toppositie weer in. Nu raadpleeg ik wekelijks eveneens de Dance Singles Top 40 en terwijl 'Uptown Funk' swingt als een trein en Ronson een gewaardeerde producer is in de dance, is dit nummer in geen velden of wegen te bekennen. Het is Philip George die daar de lijst aanvoert. In Nederland slaat het als eerste de Tipparade over en komt op 29 november vanuit het niets binnen op nummer 34. Twee weken geleden heeft het op 4 gepiekt en is toen een plaatsje gezakt. Sinds vandaag is hij terug op 4. Zou het weer gaan gebeuren in Nederland voor Mark Ronson? In Engeland is het overigens zijn eerste nummer 1, iets waar ik erg van opkijk.
Ik zal niet zeggen dat ik Mark Ronson zijn succes niet gun, maar het is geen John Newman die vanuit een armoedig milieu de weg naar de top bewandelt. Ronson's wiegje staat in Londen in het huis van een gegoede familie. Hij komt op 4 september 1975 ter wereld. Zijn vader is makelaar en tevens manager in de muziek. Zijn moeder is een graag geziene gast op feestjes. Hierdoor komt Mark Daniel Ronson reeds op jonge leeftijd in contact met kopstukken van de Britse conservatieve partij en andere vooraanstaande mensen. De familie Ronson is Joods. Totdat zijn grootvader de naam veranderde, heette familie Aaronson. De jonge Mark heeft dan ook zijn Bar Mitzvah gehad. Als het huwelijk tussen zijn ouders op de klippen loopt, hertrouwt zijn moeder met een man die nog meer muziek in het leven stopt van Ronson. Het is Mick Jones, gitarist van de rockband Foreigner. Als kind is Sean Lennon, de zoon van John en Yoko, één van Mark's beste vriendjes.
Zo kan het gebeuren dat Ronson zijn educatie in New York krijgt op een privé-kostschool. Het is omstreeks 1993 dat hij begint als dj in de hiphop-scene van New York, maar Mark is teveel een muzikale veelvraat om het bij een stijl te houden. Hij valt al snel op door zijn eclectische muziek-mixen waarin elementen van hiphop, dance en rockmuziek is verwerkt. Met een vraagprijs van vijftig dollar kun je hem in die jaren huren voor je feestje. Het duurt niet lang of hij is een gerespecteerde dj die je vaak op besloten feestjes tegenkomt van bekende mensen. In 1999 ziet het grote publiek Mark Ronson voor het eerst. Hij is te zien in een reclame van Tommy Hilfiger en ook heeft hij de bijbehorende muziek gecomponeerd. Hij wordt vervolgens opgepikt door de manager van zangeres Nikka Costa en Ronson helpt haar aan een paar hits. Op basis hiervan krijgt hij een contract bij Elektra en in 2003 verschijnt zijn debuut 'Here Comes The Fuzz'. Hoewel het album gunstige kritieken krijgt, raakt het label de plaat aan de straatstenen niet kwijt en een paar weken later staat Ronson zonder contract op straat. Een jaar later begint hij zijn eigen platenlabel.
Het respect voor Ronson's werk is groot, maar in Nederland horen we pas in 2006 van Ronson. Dat komt door het sterke retro-geluid van 'Back To Black', het album van Amy Winehouse. Ronson heeft het merendeel van het album geproduceerd en zonder meer de meer interessante nummers van het album. Het zijn tevens de singles. Ronson maakt op 'Back To Black' gebruik van The Dap Kings, de begeleidingsgroep van Sharon Jones. Dit gezelschap heeft tot doel om soul en funk weer 'smerig en gemeend' te maken in plaats van glad en zouteloze zwijmelmuziek. The Dap Kings speelt ook mee op 'Valerie', officieel uitgebracht als Mark Ronson maar met overduidelijke hoofdrol voor Amy. In de tweede week van 2008 komt 'Valerie' bij ons binnen op 20, stijgt naar 14 en staat dan vervolgens vier weken op 1. In Engeland en op andere plekken komt 'Valerie' niet verder dan een tweede plek.
Kijk, ik doe het verhaal al ietsje beknopt, want het is een bezige bij. In 2010 krijgt Ronson een band in handen met daarop een a capella gezongen lied van Michael Jackson: 'Lovely Way' genaamd. Ronson krijgt de opdracht de band te remixen voor het postume album van Jackson. Hij doet wat hem wordt gevraagd, maar het nummer haalt niet het album. Er is dan inmiddels twijfel gekomen over de echtheid van de banden. Ronson is echter overtuigd dat het Jackson is geweest, het liedje is in de trant van 'Imagine' van John Lennon. Dan loopt 2014 bijna op zijn einde als Ronson een televisie-optreden doet met popzanger Bruno Mars en de groep The Smeezingtons. Het liedje uit die show is binnen drie dagen in de Engelse hitparade terug te vinden: 'Uptown Funk'. Het is Ronson's eerste nummer 1-hit in Engeland en tevens de bestverkochte single sinds 'Stop Me', een cover van een Smiths-nummer met Daniel Merriweather op zang.
De naam Bruno Mars zal ongetwijfeld roet in het eten gooien voor de Engelse dance singles-hitparade, maar ik blijf hem stug draaien in mijn Floorfillers-show. Je kan van alles van hem zeggen, maar Ronson weet wel een track te produceren. Wat dat betreft, valt helemaal niks aan te merken op deze single. Ik weet zeker dat hij zelfs Henk Wijngaard 'hip' kan maken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten