Het zilveren goud: januari 1990

Ik kan me nog goed herinneren dat de Vara op de eerste dinsdag van het nieuw jaar een programma van tien uren heeft gedaan: 'Dag Tachtig'. Ieder uur een volgend jaar uit het voorbije decennium, muziek afgewisseld met nieuwsfragmenten uit dat jaar. Hoewel ik met erg veel plezier heb geluisterd naar dat programma, voel ik weinig sentiment bij het afsluiten van de jaren tachtig. Net zo goed als dat ik geen sentiment voor bij het afsluiten de eerste tien jaar van de nieuwe eeuw, hoewel daar best memorabele momenten in zijn te vinden. De jaren negentig zijn aangebroken. De Berlijnse Muur mag dan net zijn afgebrokkeld, er hangt nog genoeg spanning in de lucht en de wereldvrede lijkt een eind weg. Ik glij de jaren negentig binnen in 'mijn wereldje': Muziek, molens en fietsen. Op de laatste dag van de kerstvakantie pak ik het stalen ros voor een middag 'winkelen in Bolsward'. Ja, dat moet maar even tussen aanhalingstekens. Eigenlijk heeft Bolsward mij niks te bieden buiten het hoofdfiliaal van Music Palace, een platen- en cd-zaak. Ik koop daar de eerste single van de jaren negentig. Verder is het even schraalhans met de platen, ik ga later in de maand op een zaterdagmiddag naar de vlooienmarkt en koop daar drie singles. Eentje vergeet ik steeds op te zoeken en dat heb ik nu gedaan. Tot mijn grote verbazing is de plaat nog geen drie jaar oud als ik hem koop, maar hij klinkt alsof die reeds twee oorlogen heeft overleefd. De andere twee zijn eveneens van The Bee Gees en dat maakt dat deze aflevering van Het zilveren goud heel erg in het teken komt te staan van de gebroeders Gibb.

78. One-Bee Gees
De Bee Gees is zo'n groepje dat in huize Louwsma zeer werd gewaardeerd en ik groei dus op met de naam. Ik weet even niet uit mijn hoofd wat nu eerst komt, het boek of het weekend logeren bij mijn zus. Laten we uitgaan van dat laatste. Zus is dan pas een jaar getrouwd en woont in Sneek. Ik mag een keer logeren, van vrijdagmiddag tot zondagavond. Ik slaap op zolder en daar staat een volledig aangesloten radio-cassettedeck. Ik vind daar een cassettebandje van mijn zwager met, achteraf gezien, zeer antieke opnames van The Bee Gees. Het is dat Australische werk van omstreeks 1963 dat in de jaren zeventig en tachtig een aantal malen opnieuw is uitgebracht met een 'Saturday Night Fever'-foto op de omslag. Ik leer binnen een zaterdagavond het complete bandje kennen. Ik denk dat daaruit het idee is ontstaan om een spreekbeurt te doen over de gebroeders Gibb. Het boek heb ik zelf later ook nog eens gekocht, maar erg jammer... ik ben de meeste boeken kwijtgeraakt in een verhuizing (van Tuk naar Steenwijk). Ik ken het bijna uit mijn hoofd. Het is de glossy biografie die in 1979 verschijnt als 'Spirits Having Flown' nét in de winkels ligt. Intussen ben ik ook al platen gaan verzamelen: 'Angela' uit 1987 is mijn nummer 23 en 26 is 'Ordinary Lives' dat pas uit is. 'One' is de opvolger van 'Ordinary Lives', maar brengt het niet verder dan de Tipparade. Er is nog een derde single van het album 'One', een eerbetoon aan hun broer Andy, maar die wil maar niet goedkoper worden bij platenhandelaar Looper in Sneek en dus mis ik die. 'One' koop ik op 5 januari 1990 voor een riks bij Music Palace in Bolsward.

79. Ballroom Blitz-KGB
Ik ben nog maar veertien jaar en weet heus wel dat ik niet alle wijsheid in pacht heb. In de laatste afleveringen hebben jullie kunnen merken dat ik al verschillende bands verzamel en dat The Sweet daar eentje van is. Welnu, ik meen hier op de vlooienmarkt in Sneek een exemplaar van 'Ballroom Blitz' te hebben gevonden. Bij thuiskomst doet het me pijn aan de oren. Die moeten duidelijk nog even worden getraind op stevige gitaarmuziek, maar dat zal over twee jaar gebeuren. Het ding heeft geen hoes en heeft daar zwaar onder geleden. Zelf denk ik eerder aan eind jaren zeventig. Discogs leert me echter dat deze single in 1987 is verschenen. Met een zeer aantrekkelijk fotohoesje en een tekstblad, maar dat is zo gezegd niet meer aanwezig. Mijn exemplaar is op oranje doorschijnend vinyl, de single lijkt meerdere kleuren te kennen of degene op Discogs moet kleurenblind zijn, want die heeft het over rood doorschijnend vinyl. De mijne is duidelijk oranje, misschien geel of goud, maar zeker geen rood. Overigens vind ik jaren later pas eens de originele 'Ballroom Blitz' van The Sweet. Deze van KGB staat in mijn kaartenbak gewoon onder The Sweet...

80. Massachusetts/ I've Gotta Get A Message To You-The Bee Gees
De vlooienmarkt in Sneek kent veel 'vaste' verkopers. Degene waar ik in januari 1990 deze twee singles koop, heb ik nog niet eerder gezien. Toch zal hij jaren lang zijn stek behouden. Begin 1990 staat hij met een fikse partij singles die allemaal uit Duitsland lijken te komen. Keurige staat en met de fotohoezen in tact. Hij is, voor 1990, nogal aan de prijs: Maar liefst drie gulden per stuk. Toch mag ik 80 en 81 samen voor vijf gulden hebben. Ook verkoopt hij de zwart-met-zilver stickers van omstreeks 1980. Iedere superster uit de popmuziek heeft zijn eigen sticker en van de Bee Gees koop ik een stel. Vreemd als het mag klinken, maar ik ken beide nummers niet in januari 1990. Ik heb wel de verhalen gelezen in de biografie en weet dus dat het wel goed moet zitten. Deze uitgave is van 1980 of 1981. De Duitse Polydor heeft een serie van 'back-to-back'-uitgaven van grote hits uit de jaren vijftig, zestig en zeventig. De helft is schlager, de andere helft de 'supergroepen' zoals ze worden genoemd. Ik heb in de loop der jaren enkele anderen uit de serie verzameld, denk aan The Allman Brothers Band (op Capricorn), Sam The Sham & The Pharaohs en Julie Driscoll & Brian Auger. Deze van The Bee Gees is op RSO en brengt me twee grote klassiekers in mijn bakken. Hoewel? Over twee maanden zal ik de originele 'Massachusetts' aan mijn verzameling toevoegen, ik moet nog vier jaar wachten op 'I've Gotta Get A Message To You'.

81. Boogie Child-Bee Gees
Gek, ik moet er ineens aan denken. Komende zondag viert een maat van mij zijn vijfentwintigste verjaardag. ,,Toen ik geboren ben, waaiden de pannen van het dak", vertelde hij ooit. Ik ging toen even rekenen en mijn mond viel open. ,,Maar dat weet ik nog wel te herinneren!". Mijn portemonnee is in 1990 uitgerust met een 'bandenplak-tientje' (dat nog wel eens onterecht op gaat aan platen en ander vermaak) en een strippenkaart met drie strippen. De laatste mogen we uitsluitend gebruiken in noodsituaties. Het is donderdagmiddag 25 januari 1990. 's Ochtends is er nog geen vuiltje aan de lucht, we horen het pas rond het middaguur op school. Er is zware storm op komst. Leerlingen van buitenaf worden geadviseerd om met de bus te gaan. In de stad merk je het niet zo en ik ben vastberaden om naar huis te fietsen. Dat heb ik geweten! Ik ben net voorbij de laatste huizen van de wijk Tinga, waar tot IJlst de westenwind vrij spel heeft. Plots sta ik recht verkeerd op het fietspad en het volgende moment lig ik plat. Ik krabbel op en probeer het nog eens. Weer plat. Dan maar lopen... Even verderop stopt een auto en een man stapt uit. Hij wenkt me. Als ik bij de auto kom, doet hij de achterklep open en gooit mijn fiets erin. ,,Waar moet je naartoe?", vraagt hij. ,,Jutrijp", antwoord ik. ,,Stap maar in!". Het is minder dan vijf minuten rijden naar huis en intussen heeft de man verteld dat hijzelf in Tjerkgaast woonde en dagelijks op de fiets naar Sneek moest. Hij had mijn capriolen gezien en vond dat zó herkenbaar dat ik wel een lift moest krijgen. Dat blijkt jaren later de dag te zijn geweest dat Kerwin is geboren. Ik denk dat dit duo van de Bee Gees en die van KGB op de zaterdag erna bij me zijn komen wonen. De rust is dan wedergekeerd, hoewel die voorjaarsstorm van 1990 lokaal flink wat schade heeft aangericht.

Volgende maand vervolg ik de serie met één vlooienmarkt-bezoek dat vier singles oplevert, waaronder een plaat die ooit nog in de Blauwe Bak zal belanden!