Singles round-up: januari 3

Kun je soms overdrijven? Tja, ik wijt het aan de start van het nieuwe jaar. Ook 2015 moet weer een jaar worden waarin ik heel veel nieuwe dingen wil leren kennen. Ik zal direct erkennen dat ik misschien een beetje als een kip zonder kop tekeer ben gegaan in de veiling van twee weken geleden. Vanmiddag heb ik het pakket opgehaald bij het postagentschap. Wat mij betreft mag alles vanuit Amerika aangetekend worden verzonden, want vrijdag op de post in Chicago en dinsdag aan de deur? Door het pakket van de acht singles en de royale prijs die eraan verbonden is, is het de moeite waard. Bij eenlingen is de verzendkosten sowieso niet mals, dus dan is aangetekend wel een hoop extra. Ik heb de plaatjes vanmiddag gedraaid en zal het tijdens deze aflevering van de Singles round-up nog eens doen. Het zijn échte 'dusties'-platen. In een paar gevallen ben ik de wanhoop nabij, want die beginnen redelijk schoon maar hoe verder in het nummer hoe erger het geluid wordt. Het is styreen, dus wellicht toch eens proberen met een schuursponsje? En waarom móest en zou ik nu beslist die ene plaat hebben. Had ik hem niet beter gegund kunnen hebben aan die andere bieder? Gedane zaken... Hier zijn de acht singles die ik onlangs in een veiling heb gewonnen, allemaal afkomstig van de man in Chicago die me in 2012 blij maakt met The Soulettes.

* The East St. Louis Gospelettes- It's A Jesus Affair (US, Nashboro, 1975)
Het begint leuk. Ik heb de plaat gekocht vanwege de b-kant, hoewel...? Beide kanten van het label maken geen onderscheid in a- en b-kant en ik kan ook geen matrijsnummer ontwaren. Feit dat 'It's A Jesus Affair' op Youtube staat (waar ik dus maar even een 'screenshot' van heb geleend) en over het algemeen het meeste wordt genoemd, lijkt dat de a-kant te moeten zijn. Toch ben ik iets meer verliefd geworden op 'Life Without God'. In beide gevallen hebben we het over broeiende zuidelijke gospel, met een begeleiding zoals we dat van andere Nashboro-platen kennen. Dit zit héél dicht in de buurt van ZZ Hill en Swamp Dogg, maar omdat de dames de leiding hebben, schiet The Pointer Sisters me even te binnen. Maar ze kunnen beide kanten en het geluid is over het algemeen goed. Het had minder kunnen beginnen?

* The Harris Family- Sinner Man (US, HOB, 1973?)
'HOB Stereomonic', vermeldt het label. Als het plaatje in mono was geweest, had ik het vast ook zeven jaar ouder gemaakt. De label-discografieën van HOB vermelden de single wel, maar binden er geen jaartal aan vast. Het catalogusnummer is ook niet te plaatsen tussen HOB-uitgaven waar wel het jaar van bekend is. Ofwel: De ware essentie van gospel-verzamelen. De groep geïnteresseerden is té klein en de platen en artiesten zijn slecht gedocumenteerd. 'Sinner Man' is trouwens één van de singles die 'last minute' mee mag. De veilingen lopen ten einde en ik heb nog maar drie in de achterzak. Het zit in de laatste twintig minuten en ik bied spontaan op een paar met nul biedingen. Deze van The Harris Family past prima naast 'It Doesn't Matter' van Neice Dezel, het heeft een bluesy en jazzy atmosfeer, lekker ontspannen de zondaars oproepen om vooral niet te gokken met je leven en het aan de Here toe te vertrouwen. Overigens is deze plaat gewoon opgenomen bij het grote Scepter in New York. Het is een promo en vermoedelijk ook nooit verder gekomen dan dat. Zó krijg ik er zin in!

* The Ideals- You Lost And I Won (US, Satellite, 1965)
Het is iedere keer hetzelfde spelletje. Als deze handelaar met een veiling komt, zit daar steevast een exemplaar tussen van 'Go Go Gorilla' van The Ideals (Cortland, 1962). Een fantastische 'novelty' maar ook een magneet voor bieders. Zelf vind ik twintig dollar voor een 'novelty' eigenlijk wel genoeg, maar dat is bij zulke veilingen altijd te weinig. De ene keer brengt het vijfentwintig op, maar ik heb ze ook voor veertig zien gaan. Dit keer heeft hij ook weer een 'Go Go Gorilla', maar ik laat hem links liggen. Deze 'You Lost And I Won' dreigt een kwartier voor einde zonder biedingen te blijven. Ik spits mijn oren als ik een kort stukje hoor. Dit is een leuk plaatje! Ik heb deze op mijn sokken binnengehaald voor de startprijs. Tot het tweede refrein is de toestand best goed, maar daarna wordt het ding erg luidruchtig. Let wel: Dit had je niet uit de geluidsclips kunnen halen! Een plaatje dat een Do The 45-missie verdient!

* The Inspirationals- God's Ever Near (US, Saint Lawrence, 1966?)
Ik heb hem voor de andere kant gekocht, maar het mag duidelijk zijn... 'God's Ever Near' is in hoofdletters en de andere kant niet. Toch sla ik die eerste kant meteen over, want het mag duizend maal een getuigenis zijn die uit de tenen komt, het is totaal niet bruikbaar voor een dj. 'Jesus Take Me Through' begint aarzelend met een gesproken intro, maar dan kan het feest beginnen. Hier kun je horen waar de rhythm & blues vandaan komt en waarom menig soulzanger en -zangeres in een gospelkoor is begonnen. Als de leadzangeres van The Inspirationals een platen-loopbaan in de 'seculiere' (niet-gewijde muziek, wordt in gristelijke hoek met een vies gezicht uitgesproken) richting heeft gehad, dan ga ik daar morgen alle platen van kopen. Wat een stem, wat een ziel! Ook ontzettend mono en dus klinkt het als 1966, maar kan The Inspirationals het ongemak hebben gehad dat ze in 1974 een mono-studio zijn binnengelopen. Overigens heeft dit Saint Lawrence niets van doen met St.Lawrence, het pop-label uit Chicago.

* The Lintons- What I Couldn't Know (US, Karissa, 1972?)
Ik heb een stout plannetje. Ik weet dat een aantal vrienden van mij George Clinton op hun Facebook-lijst hebben. Ik kijk ook wel eens op zijn profiel. De man heeft een geheugen om u tegen te zeggen. Ik heb Clinton eigenlijk nodig voor deze plaat. Het is geschreven door 'G. Clinton', maar er zijn meer jongetjes die George heten of een voornaam met een G hebben. Van The Lintons is slechts één single bekend, maar niet deze uitstekende 'What I Couldn't Know'. Het is één van de laatste plaatjes dat nog geen biedingen heeft gehad. Qua staat is het één van de betere. Een leuk zoekplaatje en nog compleet onbekend in de 'scene'. Ik kan niet wachten!

* Candace Love- Uh! Uh! Boy, That's A No No (US, Aquarius, 1969)
Ik lees net dat Candace Love voor 1969 als onderwijzer heeft gewerkt. Zou ze wiskunde hebben gegeven? 'Uh! Uh! etc.' begint als een fijn mid-tempo crossover-ding, maar voor de refreintjes zit een 'Stop'-stukje waarbij het tempo ongemerkt de helft naar beneden gaat. Volgens mij is hier niet op te dansen, maar het is desondanks een fijn ding en Candace heeft een stem waar ik van hou! De keerzijde heet 'Wonderful Night' en is meer rechttoe rechtaan Northern Soul, maar misschien nog wel beter geschikt voor de dansvloer dan de a-kant. Qua geluidskwaliteit krijgt 'Uh! Uh! Boy' een krappe voldoende en 'Wonderful Night' een ruime voldoende.

* The Notations- I Can't Stop (US, Twinight, 1971)
Ja, daar hebben we hem! De eerste originele Twinight in mijn verzameling. Ik heb in dezelfde veiling een single van Guys & Dolls (dezelfde als van 'Heartaches') uit 1971 op hetzelfde Twinight-label verloren. Voor de duur van de geluidsclip klinkt deze van The Notations erg fijn, maar na het tweede refrein klinkt het ding ineens heel erg stoffig. Het is vinyl, dus volgens mij is deze nog wel beter te krijgen. Het geluid is schoon, het is alleen het vinyl dat rumoerig is. De b-kant heet 'I'm Still Here', ook fijn, maar helaas niet als gehoopt met die mooie Twinight-strijkers of -blazers. Jammer van de geluidskwaliteit, maar het nummer zelf is een tien met een griffel.

* The Voices For Christ- Let's Praise The Lord (US, One Way, 1978)
Voorwaarde bij gospel is voor mij dat er rijkelijk met Jezus en God wordt gestrooid, ik heb niks op met dat neutrale gebrabbel. De titel en groepsnaam van deze single trekt dan meteen mijn aandacht. Het geluidsclipje laat een duet tussen een man en een vrouw horen en in gedachten kan ik de single tussen enkele jaren zeventig-platen in zetten. Tot mijn grote verbazing word ik dagen vóór het einde van de veiling overboden en dan beluister ik nog eenmaal het clipje. Ik wil hem hebben en dus zet ik gemeen hoog in. De andere bieder heeft precies vijftig dollarcent onder mijn maximum geboden en dus moet ik hem voor mijn maximumbod kopen. Tja, wat kan ik zeggen? Hij blijkt meer 'poppy' te zijn dan dat ik had verwacht, eigenlijk wel voorspelbaar. Diep in mijn hart heb ik medelijden met die andere bieder, misschien is hij wel lid geweest van dit gezelschap en had nu gehoopt eindelijk het plaatje op de kop te kunnen tikken. We hebben het hier namelijk over een in eigen beheer uitgebrachte single, misschien in een oplage van enkele tientallen. Zeldzamer dan dit zal moeilijk worden, maar qua muziek is het een kleine tegenvaller.