Het is dinsdag en dus zou ik vandaag met een Week Spot moeten komen, maar daarentegen heb ik gisteren de Schijf van zondag gepubliceerd. Ik lig ernstig achter! Vandaag doe ik een poging om het in te halen, maar ik moet dan tijdens en na deze aflevering van Raddraaien beslissen welke plaat de Week Spot word. Niet dat ik inspiratie tekort heb met de Week Spot, maar het bijbehorende verhaal kan wel weer eens lastig worden. Verder kan ik melden dat ik vanavond laat erachter ben gekomen dat de DHL mijn Engelse pakket heeft afgeleverd bij de buren, té laat om nog aan te bellen en dus verwacht ik dat jullie morgen een tweede Singles round-up krijgen. Dit verschrikkelijk leuke rubriekje kan me soms tot waanzin drijven. In de vorige serie ging het over die merkwaardige kerst-EP van Dorothy Collins, terwijl het nog ruim voor kerst was. Vandaag zou het me gaan opzadelen met 'White Christmas' van Bing Crosby, maar ik heb gewoon nog eens 39 singles geteld en kom dan uit bij Dave Dee, Dozy, Beaky, Mick & Tich. En dat lijkt opeens ook heel actueel te worden. Andy Scott van The Sweet heeft vandaag op Facebook een 'in memoriam' geplaatst van Dozy. Ik heb gekeken, het staat er nog steeds en geen enkel spoor van een 'hoax'. Dozy zou ons dus gisteren zijn ontvallen. Nog geen verdere bevestiging, hoewel ik ook betwijfel of we die zullen krijgen. Met alle respect, maar Dozy was immers maar een 'poppetje' in een groepje dat een paar successen heeft gehad in Engeland en Amerika. Niet bepaald een artiest van het formaat van Joe Cocker. 'Zabadak' van Dave Dee, Dozy, Beaky, Mick & Tich (1967) is vandaag de Raddraaier.
David John Harmon is in 1960 politieagent en is aanwezig op de plaats na het ongeluk dat Eddie Cochran het leven kost en waarbij Gene Vincent gewond raakt. Een jaar later formeert hij met een stel vrienden de groep Dave Dee & The Bostons. Al snel geven de heren hun dagelijkse werk op om zich volledig op de muziek te storten. Dave Dee & The Bostons treedt met regelmaat op in Hamburg en Keulen. The Bostons zijn de vrienden Trevor-Leonard Ward Davies (Dozy), John Dymond (Beaky), Michael Wilson (Mick) en Ian Frederick Stephen Amey (Tich). In de zomer van 1964 komt de groep in contact met songschrijvers Ken Howard en Alan Blaikley (ze publiceren onder de naam Howard Blaikley) en deze zijn onmiddellijk geïnteresseerd om met de groep te werken. Er wordt een sessie georganiseerd met de excentrieke producer Joe Meek, maar dat loopt helemaal in de soep. Meek verlangt van de groep dat ze het liedje op halve snelheid spelen, waarna hij de banden kan versnellen en 'gimmicks' kan toevoegen. Als de mannen daartegen in protest gaan, springt Meek uit zijn vel. Hij smijt zijn koffie in het rond en stormt de studio in. Even later vertelt zijn assistent dat 'Mr. Meek vandaag geen opnames meer doet'. Ondanks het falen van deze opnamesessie toont Fontana belangstelling en blijven Howard en Blaikley de groep trouw. De naam Dave Dee & The Bostons wordt wel veranderd. Het is als tegengif op de bands waarbij het steeds meer om het collectief draait in plaats van de individuele muzikanten. The Bostons wordt vervangen door de bijnamen van Ward Davies, Dymond, Wilson en Amey.
Het begin is evenwel nog moeilijk, er gaan een aantal pogingen overheen voordat de groep haar eerste hit heeft te pakken. De samenstelling van de muziek mag best uniek worden genoemd. Enerzijds is het typische Engelse rhythm & blues, maar Howard en Blaikley weten de meest 'catchy' liedjes tevoorschijn te toveren. Tekstueel neigen ze naar de latere 'bubblegum'. 'Hideaway' is in Nederland de eerste single die scoort, het uitstekende 'You Make Me Move' is zo'n plaatje dat te weinig waardering heeft gekregen. Het pikante 'Bend It' is de eerste grote hit, ook al heeft Amerika veel problemen met de tekst. Dave Dee, Dozy, Beaky, Mick & Tich nemen vervolgens een nieuwe versie op, maar het mag niet baten. Onze Raddraaier blijft de enige Billboard-hit en slechts met een bescheiden 52e plek. De platen van Dave Dee en zijn kornuiten worden in Amerika aan de man gebracht door Fontana en Imperial en beide maatschappijen slagen er nauwelijks in om een tournee van de grond te krijgen of de band op televisie te krijgen. Dergelijke optredens zijn belangrijk bij het vergaren van een single-hit. Toch kent de groep in een aantal staten regionaal succes. 'Zabadak' doet het bijvoorbeeld erg goed in New York.
In Nederland heeft Dave Dee niks te klagen. Vanaf 'Bend It'is alleen 'Touch Me Touch Me' een minder succes, maar singles als 'Save Me', 'Okay!', 'Zabadak', 'The Legend Of Xanadu' en 'Last Night In Soho' staan wekenlang genoteerd op de Top 40. 'Zabadak' bereikt een derde positie in Nederland en staat twaalf weken in de hitparade. In Engeland strandt het eveneens op drie en in Australië op twee. Duitsland en Oostenrijk noteren een zesde plek. Een andere Engelse band, The Sorrows, neemt een versie op voor de Italiaanse markt. Over de tekst kunnen we kort zijn: Het gaat nergens over. De plaat valt op in het landschap door de Afrikaanse percussie. Dat is tevens het sterke punt van Howard en Blaikley én de groep: Het weet voor iedere plaat een 'gimmick' te bedenken dat nog niet is gedaan en in tegenstelling tot 'bubblegum' wordt één geluid niet compleet uitgemolken. Ik heb ergens een verzamel-elpee liggen van Dave Dee, Dozy, Beaky, Mick & Tich en het is één van de weinige verzamel-albums van de jaren zestig dat nooit gaat vervelen. Een overzicht van de hit-carrière van de groep geeft een breed geluid weer.
In 2007 presenteert Quentin Tarantino ons de film 'Death Proof' waarin een personage op de tonen van 'Hold Tight' een merkwaardig verhaal doet. Tarantino kennende, gaat die niet over één nacht ijs, maar toch blijkt het verhaal complete nonsens. 'Jungle Julia' beweert dat Pete Townshend zó onder de indruk was van de groep, dat hij een nieuwe band wilde formeren met hen. De waarheid is dat toen Roger Daltrey uit The Who was gezet dat Townshend verder wilde gaan met Paddy, Klaus & Gibson. Bovendien heeft Julia het in de scéne steeds over Mitch in plaats van Mick. Terwijl ze aandachtig luisteren naar 'Hold Tight' komt Kurt Russell van de andere kant gescheurd met zijn stuntauto en ramt de auto met de dames frontaal. Ze zijn op slag dood en de film gaat over in het tweede deel.
Dave Dee verlaat de groep in 1970 voor een korte solo-carrière en de rest gaat door als Dozy, Beaky, Mick & Tich. In Nederland is alleen 'Tonight Today' nog een hit, maar daarna houdt het op. Dozy en de rest maken desondanks nog een erg leuke plaat in 1970 welke gruwelijk ondergewaardeerd is: 'I Want To Be There'. Vanaf de jaren tachtig is de groep geregeld bij elkaar en speelt op menig jaren zestig-revival, hoewel Dave Dee sinds de vroege jaren negentig weer afwezig is. Op 9 januari 2009 overlijdt Dave Dee aan de gevolgen van prostaatkanker. Als The Sweet gelijk heeft, komt Dozy daarbij met als sterfdatum 13 januari 2015.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten