Voordat ik vanmiddag op pad ga naar het werk kijk ik even in mijn Gmail. Rare Northern Soul biedt een aantal zeer zeldzame en gezochte demo's aan en daar zie ik één single van een artieste die ik hoog in het vaandel heb maar waarvan ik dit plaatje nog nooit heb gehoord. Ik druk op de soundfile en zo glijdt het mijn oren binnen. Een fan-tas-tisch nummer dat ik móet hebben. De geadverteerde demo is flink aan de prijs en dus kijk ik op Discogs. Daar vind ik een keurige 'issue' bij een Italiaanse dealer en omdat twee extra platen voor dezelfde verzendkosten in het pakket kunnen, plaats ik hier ook nog maar een order. Het kan niet op? Nu kunnen deze drie op zich ook wel bij de vier van gisteren en dus kan ik morgen kiezen wat ik ga doen voor de 'Singles round-up'. Of wellicht vanavond nog als ik zin heb. Ik denk dat de kans het grootste is dat ik verder ga met de Mango-singles. Vanavond eerst de kersverse Week Spot aan jullie voorstellen. Deze komt uit de partij van Mark en is dus vorige week al voorbij gekomen. De keuze is gevallen op 'Can't Forget The One I Love' van Patti Austin uit 1971.
Patti Austin komt ter wereld op 10 augustus 1950. Als dochter van een jazz trombonist, Gordon Austin, en Quincy Jones en Dinah Washington als haar 'godparents' ligt er meteen al een toekomst in de muziek in het verschiet. Als ze vier jaar oud is treedt ze al op in het befaamde Apollo Theatre en als tiener neemt ze jingles op voor reclame-doeleinden en doet sessiewerk. 'Super-Cala-Faga-Listic' is in 1956 de titel van haar eerste single op het RCA Victor-label. Ze is dan pas zes jaar oud en hoewel ze ook zo klinkt, heeft de opname een zekere 'soul' die je niet zal verwachten bij een kind. Haar volgende solo-opname klinkt meteen een stuk volwassener, ook al is ze dan nog maar vijftien jaar oud. 'He's Good Enough For Me' is eerder opgenomen door Mary Wells voor een elpee en het geeft Patti haar eerste single van de jaren zestig. Haar tweede single op Coral uit 1966 heeft een prachtige versie van 'Most Unusual Boy' op de flip staan, geschreven door Chip Taylor. Ik ken het nummer in de uitvoering van Shirley & The Shirelles maar Patti steelt voor mij de show. Tot en met 1968 maakt Patti méér singles voor Coral en eentje voor ABC, maar geen ervan is goed voor 'mainstream' succes. Dat verandert als ze in 1969 overstapt naar United Artists. 'The Family Tree' schopt het tot nummer 46 in de R&B maar ze zal echt moeten wachten tot 1976 eer het grote succes serieuze vormen gaat aan nemen.
Haar derde en laatste single voor United Artists is 'It's Easier To Laugh Than To Cry' en deze heb ik in de Engelse persing in de bakken staan. Daarna gaat ze platen maken voor Columbia. 'Can't Forget The One I Love' is daar eentje van en hoewel de hitpotentie van het nummer druipt, wil ze in deze tijd maar niet in de schijnwerpers komen. De platen floppen genadeloos. Als sessiezangeres zorgt ze voor de achtergrondzang op Paul Simon's '50 Ways To Leave Your Lover' en kort daarna krijgt ze een contract bij CTI. Ondanks dat ze een klein koffertje aan singles heeft uitgebracht, heeft nog geen enkele maatschappij haar de kans gegeven een elpee te maken. CTI is daarmee de eerste. 'End Of A Rainbow' is in 1976 de titel van haar debuutalbum. Het is alleen een bescheiden succes op de Billboard Jazz en het tweede album 'Havana Candy' haalt op een haar na de top 100 van de mainstream. 'Every Home Should Have One' uit 1981 zal haar meest succesvolle album worden.
In 1981 werkt ze mee aan het album 'The Dude' van wijlen Quincy Jones en is prominent te horen op Quincy's hit 'Razzamatazz'. De samenwerking zal ook leiden tot een contract met Qwest, Jones' eigen platenlabel. 'Baby Come To Me', een duet met James Ingram, staat op 'Every Home Should Have One' en wordt eerst in 1982 als single uitgebracht. In 1983 krijgt het een heruitgave en dat is een schot in de roos. Het zal Patti's grootste hit worden.
Als alles goed is wens je niemand een beroerte toe en spreek je normaal gesproken ook niet van een geluk bij een ongeluk na een beroerte. Toch zal de beroerte van haar moeder Patti's leven redden. Ze heeft dan namelijk een vliegticket gekocht welke ze door dit voorval laat omzetten. Ze zou anders aan boord zijn geweest van United Flight 93 op 11 september 2001. Ze is officieel gezien niet met pensioen gegaan maar toch is het sinds 2017 vrij stil rondom de persoon van Patti Austin. Haar laatste studioalbum dateert van 2016 en een live-plaat van 2017.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten