Een extreem rustige rustdag voor de verandering. Dat is op zichzelf ook niet zo gek na het fietsavontuur van gisteren. Ik ben druk verder gegaan met het verdelen van de Blauwe Bak-singles over de verschillende koffers en bakken. Ik heb momenteel alle heruitgaven samen in een koffer zitten maar heb het gevoel dat ik dit nog verder moet verdelen. Toch ruimt het lekker op qua losse bakjes en dergelijke. Omdat ik niet zoveel trek heb in trappen lopen, gebruik ik deze koffer maar als ondergrond voor de volgende zeven in de 'Singles round-up'. Een dure aflevering want er zitten twee singles bij die iets meer hebben gekost dan gewoonlijk. Het is sowieso een trend die waarneembaar is bij Mark, het lijkt alsof de héle goedkope platen 'op' zijn en hij biedt regelmatig singles aan die boven de eerdere limiet van 30 pond uit komen. Ook moet ik erkennen dat ik al heel van zijn 'goedkope' platen heb. Ik ga nu de volgende zeven aan jullie voorstellen.
* Marjorie Ingram- I Have No Right To Love You (US, Bennett, 1969)
Ik heb twee weken geleden de meeste singles al een eerste keer gedraaid en afgelopen zaterdag opnieuw in 'Do The 45'. Bij de eerste draaibeurt heb ik de andere kant van deze Marjorie Ingram op staan en ben dan enigszins teleurgesteld. Dat gaat snel voorbij als ik ontdek dat ik de 'verkeerde' kant draai. 'I Have No Right To Love' bruist van de klasse. Hoewel het nog ruim tien maanden is tot de volgende Top 100 schat ik dat deze hoog gaat eindigen.
* Ish- Don't Stop (US, Clouds, 1979)
Bij Ish ben ik daar niet echt zeker van, hoewel ook deze nog tien maanden de tijd heeft om te groeien. Het is niet een onaardige plaat maar het stijgt evenmin uit boven het maaiveld. Een lijzige zang over een solide disco-beat en een aardige 'hook' in het aanstekelijke refrein. Dit vergelijken met Marjorie Ingram is appels met chocoladebonbons vergelijken, want zelfs peren komt té dicht in de buurt vna de appels. Het is een aardig plaatje 'voor erbij', hoewel ik de plaat iets beter ben gaan waarderen in de laatste weken. Er is dus nog hoop voor Ish. 'Julie' op de keerzijde heeft een meer intrigerende groove. Warempel, dit blijkt evengoed nog een 'double-sider' te zijn.
* Walter Jackson- Manhattan Skyline (US, Chi-Sound, 1978)
De 'disco version' zoals het label vermeldt. Geen idee hoe de andere versie klinkt maar hier is het erg feestelijke disco. Op de andere kant staat 'I Won't Ever Remember Loving You' en dat is een heerlijke ballade en om heel eerlijk te zijn, hoor ik Jackson liever in een ballade. Voor de dansvloer is het 'Manhattan Skyline', maar eigenlijk vind ik de ballade minstens zo interessant.
* Kindred The Family Soul- Magic Happen (US, It's Soul Time, 2011, re: 2019)
Eigenlijk is 'Magic Happen' de b-kant en stamt de a-kant, 'Never Loved You More' uit 2014. Hoewel ik de plaat heb gereserveerd voor 'Magic Happen' wil ik de a-kant eerst proeven. Het is lekker upbeat met een zekere retro-feel. Het is een 'double-sider' voor mij maar toch heb ik hem gekozen voor 'Magic Happen'. Dat is meer midtempo en met een ingebouwde klasse welke teruggrijpt naar de crossover uit de vroege jaren zeventig, toch maakt de zang het opeens allemaal erg 21e eeuw en deze combinatie past goed. Ik kan echter wel begrijpen waarom het label dit op de b-kant heeft gezet, het is iets minder 'hitgevoelig' of geschikt voor de traditionele dansvloer. De plaat is al jaren stijf uitverkocht en inmiddels een paar maal de aanschafwaarde waard en dat gaat alleen maar meer worden. 'Magic Happen' is een toekomstige klassieker!
* Mighty Sam- Lovebones (US, Atlantic, 1970)
De volgende single is meteen weer een aardappeltje anders. Het is lekkere rauwe rhythm & blues met een grommend orgel en een aangenaam schreeuwende Sam. 'I've Got Enough Heartaches' is de 'plug side' op deze promo en deze heb ik nog niet geproefd. Dat is een pure ballade en niet van het beste soort. Ook is het styreen niet echt 'lief' aan deze kant.
* Dorothy Moore- It's So Good (UK, Contempo, 1976)
Even wat huiswerk doen! 'It's So Good' is in Engeland de b-kant van 'Funny How Time Slips Away'. Ik heb de Franse persing nu bijna twee jaar in de bak staan maar deze heeft een andere b-kant. Wat me tevens verbaast is dat de a-kant 'edited version' weergeeft op het label. Het vermeldt geen tijd op het label maar op het oog lijkt die net zo lang te zijn als de Europese. Enfin, de single wordt aangeboden voor 'It's Good' en dat is lekker upbeat. Het zou zomaar een paar jaar eerder op Stax zijn uitgebracht. 'Funny' blijft een parel op zichzelf maar deze heb ik uiteraard al.
* New Birth- We Are All God's Children (US, Warner Bros., 1976)
Ik heb jaren geleden eens 'per ongeluk' een plaat van New Birth gekregen in een pakket van Mark en dat heeft me nooit kunnen bekoren. 'We Are All God's Children' is een stuk aantrekkelijker, niet alleen vanwege de tekst welke het geschikt maakt voor de gospel-hoek. New Birth neigt op de andere plaat richting Funkadelic/Parliament en daar is na twee coupletten en een refrein de lol vanaf. Ook op deze single kan ik niet helemaal vaststellen of de mannen serieus zijn of gewoon een erg goede persiflage maken op de gospelgroepen. In het laatste geval neem ik mijn petje af want het is erg goed gedaan en maakt het tot een zeer aangenaam plaatje om naar te luisteren. Het feest gaat verder op de b-kant maar ik geloof het nu wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten