Een leven met Sugar Pie

Gisteren heb ik té lang zitten dubben wat ik ga doen op de tweede dag van het nieuwe jaar. Op Soul-xotica wel te verstaan want, zoals verwacht, hoef ik niet aan het werk. Ik heb voorbereidingen getroffen voor een nieuwe ronde 'Verzamelwoede' en hoop in eerste instantie één bericht per week te kunnen doen. Helaas, ik heb inmiddels 65 bakken. Ik heb ook nog genoeg voor de 'Singles round-up' waar ik volgende week maar eens mee moet beginnen. Het pakket met de Motown-singles is nog altijd niet binnen en daar wacht ik op voordat ik 2024 goed kan afsluiten met een 'Eindstreep'. Dan zit ik met Albert op Messenger en vertelt me tussen neus en lippen door dat Sugar Pie DeSanto is overleden. He-le-maal gemist! Ik heb anders genoeg soul-vrienden op Facebook zitten die het nieuws hadden kunnen delen, maar ik heb niks gelezen of gehoord. Jawel, op 20 december is deze kwieke jongedame overleden, ze is pas 89 jaar geworden. Ik geef toe... Sugar Pie DeSanto is niet de meest tot de verbeelding sprekende naam en toch leef ik al bijna dertig jaar met haar en haar muziek. Vandaar dat Sugar Pie 'Een leven met...' verdient!

In de jaren negentig heb je ze nog volop: Cd-zaken. Dankzij het vinyl is de muziek langzamerhand weer terug gekomen in het winkelbeeld maar omstreeks 2010 maken veel cd-zaken de transitie naar games en dvd's. Anno 1995 zitten Music Store en Free Record Shop pal naast elkaar aan de Oosterdijk in Sneek. Ik kom het meeste bij Music Store. Deze wil nog wel eens een bestelling plaatsen en bovendien is die altijd up-to-date met alternatieve geluiden. Free Record Shop is meer voor het 538-publiek. Schreeuwende housemuziek van achter de balie, altijd heel veel cd-singles en soms een uitverkoopbak waar ik mezelf even in kan verliezen. Het is in juni 1995 als Free Record Shop weer zo'n bak heeft. Het is een 'mixed bag'. Veelal afgeprijsde cd-singles. Een paar kleine hitjes van de afgelopen jaar, een grote hoeveelheid geflopt materiaal dat zelfs voor een gulden nog té duur is en dan...? Opeens hou ik deze cd in mijn handen. Ik ben niet een hele grote soul-fan maar het hoesje spreekt me meteen aan. De naam is Sugar Pie DeSanto. Het album heet 'Down In The Basement - The Chess Years' of zoiets. Het Chess-label en de belofte van obscure muziek uit de jaren zestig maken dat ik de portemonnee trek. De schade? Ik geloof een rijksdaalder. Ik kan nog jaren filosoferen over hoe deze cd in de Free Record Shop in Sneek is terecht gekomen. Te meer omdat de cd elders nog voor het volle pond wordt aangeboden. Enfin, ik neem het album mee naar huis en dompel mezelf onder in de wereld van Sugar Pie.

Het bevalt me meteen, hoewel het een tijd is dat ik me vooral met alternatief, deathmetal en folk bezig hou. Ik meen lange tijd dat mijn favoriet een onuitgebrachte opname is maar daar zit ik ruim vijftien jaar helemaal fout. Dat nummer heet 'Mama Didn't Raise No Fools' en het prijkt ook menig mixtape uit de jaren negentig. We spoelen het bandje even vooruit naar.... oudejaarsdag 1997. Omdat mijn vriendschap/relatie op Tweede Kerstdag is geëxplodeerd, heb ik niet zoveel zin om oud en nieuw in Sneek te vieren. De feesttent in Hommerts is ook geen optie. Ik probeer aanvankelijk iets met Jojo van de ADM maar hij heeft al een andere uitnodiging voor een feestje waar ik niet welkom ben. Ik besluit dan hals over kop naar York te gaan om mijn oud en nieuw uit te zitten. Dat zal het begin worden van een verblijf in Engeland van 22 maanden. Na een beetje 'sightseeing' en vooral een jacht op singles zeil ik neer in een pub waar ik goede muziek hoor. Het is het type pub waarvan menig Engelsman zegt dat 'het daar verkeerd is gegaan'. De Old Orleans is een concept van pubs zoals je die in iedere stad kan vinden. Een beetje kitscherig qua aankleding want het moet je vooral het gevoel geven dat je in een 'roadside cafe' aan de Route 66 zit in plaats van High Ousegate in York. Een goede Engelse pub heeft trouwens ook helemaal geen muziek. Daar kom je voor een praatje met de barman en de andere gasten. Toch zal Old Orleans in de eerste weken in York een soort van pleisterplaats worden voor mij.

Na een paar uren en mijn eerste kennismaking met John Smith's hoor ik opeens 'Down In The Basement' van Sugar Pie DeSanto met Etta James. Ik zal op een ander tijdstip hier ook 'Do I Make Myself Clear' horen en ik meen ook ander werk van Sugar Pie. Het is de tijd van vóór de mp3-systemen maar het lijkt alsof het een soort van 'Old Orleans radio' heeft zoals je die later op LastFM kan beluisteren. Het is in ieder geval een beetje 'thuiskomen' als ik opeens de stem van Sugar Pie hoor. Ik heb de cd nog jaren gehad, ook al wordt het op laatst steeds moeilijker om de schijf af te spelen vanwege vuil en krassen. Omstreeks 2009 wil ik helemaal overnieuw beginnen met de platencollectie en me toeleggen de Northern Soul. Hoewel Sugar Pie meer rauwe rhythm & blues is en alleen 'Go Go Power' enige waarde heeft binnen de Northern Soul moeten er natuurlijk ook plaatjes van Sugar Pie in de verzameling komen. Zo is het begin 2013 en kijk ik in de mailing van een Duitser waar ik dan geregeld singles van bestel. Ik kan mijn ogen niet geloven. Dat plaatje is toch nooit officieel uitgebracht? Nee, ik zit helemaal mis en dat gedurende meer dan zeventien jaar. Begin 2013 schaf ik zo 'Mama Didn't Raise No Fools' aan op single, een paar maanden later 'Do I Make Myself Clear' met Etta James. Ik geloof dat het daar wel bij is gebleven.

Peylia Marsema Balinton komt op 16 oktober 1935 ter wereld in New York. Haar vader is Filipijn en haar moeder is een pianiste. Als een klein meisje is ze een vriendin van Etta James en de twee dames zullen jaren later enkele duetten opnemen. In de jaren zestig heeft ze successen met 'I Want To Know', 'Soulful Dress', 'Slip-In-Mules' (een 'antwoord' op 'Hi Heel Sneakers') en 'Do I Make Myself Clear' en het sfeerrijke 'Down In The Basement' met Etta James. Hoewel haar hitsucces in de jaren zeventig is afgelopen is ze niet van het podium te meppen. Ze is een opvallende verschijning en heeft de energie van een fitte puber. Ze is twee keer getrouwd geweest in haar leven. In de jaren vijftig heeft ze het jawoord gegeven aan Peewee Kingsley. Vervolgens is ze 27 jaar getrouwd met Jesse Earl Davis. Deze komt in 2006 om als hij een brandje wil bestrijden in hun appartement. Ze is in 2024 nog bij gezet in de Blues Hall Of Fame en heeft dit leven verlaten op 20 december. Zoals gezegd is ze 89 jaar oud geworden.