Singles round-up: januari 9

Komt er nog een einde aan deze maand? Voorlopig is het einde nog niet in zicht want ook vandaag heb ik drie singles besteld. Eentje is volgens mij nét officieel verschenen maar is als 'pre-order' al stijf uitverkocht. Vandaag een mailtje van Juno dat er toch nog een paar extra exemplaren zijn geleverd en ik heb de laatste gekocht. Dan adverteert Record Shack met een oudere heruitgave van een zéér gezocht nummer en dit naar aanleiding van het origineel dat het eveneens te koop aanbiedt. Deze is 'priced to sell' voor slechts 3500 euro, maar ik hou het wel bij een heruitgave. Daarbij ook nog een single gedaan waarmee het vorige week heeft geadverteerd. Nu ga ik dan verder met het tweede deel uit de meest recente partij singles van Mark met opnieuw weer negen singles. Als dat gedaan is, moest ik maar eens het nachtverblijf opzoeken.

* Sid Herring- Do It In The Name Of Love (US, Muscle, 1980)
Ik trap vanavond af met lekkere 'in-your-face' post-disco uit 1980. Muscle is niet het meest tot de verbeelding sprekende label en in het intro klinkt het heel even 'lo-fi' te worden, maar dat is slechts een kleine aarzeling. Daarna is het een mooie volle productie met een erg prettige 'hook'. 'Feelin' In Love' klinkt meer funky en dat is op zichzelf ook niet erg slecht. Het is avontuurlijker dan de a-kant en dus reken ik het als een 'double-sider' maar moet nog even nadenken over welke kant gaat winnen.

* The Honey Cone- While You're Out Looking For Sugar! (US, Hot Wax, 1969)
Holland-Dozier-Holland mag de achternamen een paar jaar niet gebruiken voor muzikale producties en zetten het Hot Wax-label op. Dunbar en Wayne 'coveren' hun composities om het legaal te houden, maar de invloed van Holland-Dozier-Holland klinkt door in 'Sugar'. Het is een ietwat stampend nummer dat zo op Motown zou zijn kunnen uitgebracht. Niks essentieels maar leuk om erbij te hebben. Het is een promo en dus met hetzelfde nummer aan de andere kant zonder verschil in stereo of mono.

* M. Hunt-Manhunt- I Can't Go On (US, Ti-con, 1983)
Een zeer eigenaardige 'indie ballad' uit 1983. Meneer Hunt heeft een bijzonder stemgeluid en zingt tot uit zijn tenen terwijl dat de productie ook redelijk lijkt te deugen. Ik denk alleen dat de toetsenist bij een ander concert is, maar dat heeft zo ook zijn charme. Oh wacht, die gitaar moet ook worden gestemd. Tegen het einde wordt het opeens toch nog een beetje lullig qua muziek, maar ja... dat heb je met die 'indie'-dingen uit de jaren tachtig. 'You Know Better Love' is meer upbeat en ook hier klinken gitaar en basgitaar ietwat knullig. Ook zijn stem gaat alle kanten op. Qua 'lo-fi' eighties vind ik die tweede een prachtige novelty maar verder heb ik moeite om deze kant serieus te nemen.

* Chuck Jackson- Love Lights (Frankrijk, Philips, 1975)
Uit dezelfde periode van de Jerry Butler en Gene Chandler singles die ik in de vorige aflevering heb genoemd, herinner ik me de hoes van deze Chuck Jackson ook heel goed. Nog zo'n plaatje dat je te pas en te onpas tegenkomt omstreeks 1990. Mijn kennis en interesse is dan nog niet zo ver om de plaat aan te schaffen en dat moet ik dus vijfendertig jaar later doen. En voor een paar gulden méér. 'Love Lights' is gemaakt voor de hitparade en valt onder de vroege disco. Dus met een echte drummer die dan weer niet heel veel uitdaging heeft binnen het nummer. De piano en gitaar met wah wah-pedaal houden de stoomlocomotief op het geplande reisschema. Ik zie nu dat het is geschreven en geproduceerd door The Moments. Zoals vaker het geval is bij hun producties staat de instrumentale versie op de b-kant.

* Bettye Lavette- I Can't Stop (UK, Motown, 1982)
De groove en begeleiding komt me heel bekend voor, maar het is wellicht gewoon het hitgeluid van 1982. Ik heb vorig jaar 'Right In The Middle Of Falling In Love' gekocht van Bettye op het Motown-label en hier is dan 'I Can't Stop'. Op deze single is het meer hitgevoelig terwijl Bettye's eigenzinnige stem bij vlagen een speciale 'touch' geeft. Eentje die ik wel graag mag horen. Het valt me echter op dat de single omgekeerd in het hoesje zit. Een kleine hint van Mark? 'Either Way We Lose' is een pure ballade en iets meer trouw aan de Southern Soul-roots van Lavette. Twee uitstekende maar contrasterende kanten. Tja, Bettye kan niks verkeerd doen bij mij.

* Barbara Lynn- It Ain't No Good To Be Too Good (US, Atlantic, 1973)
Over dames gesproken met een ingebouwde klasse in hun stem. Ik moet bekennen dat ik Barbara vooral ken van haar jaren zestig-output maar 'It Ain't No Good To Be Too Good' heeft wat mij betreft dezelfde ingrediënten als 'This Is The Thanks I Get'. 'You Make Me So Hot' gaat meer op de sista-funk toer maar zo wil ik Barb niet horen. 'It Ain't No Good' maakt dat dubbel en dwars goed.

* The Manhattans- Fever (US, DeLuxe, 1972)
Little Willie John's 'Fever' wordt hier op smaakvolle wijze vertolkt door The Manhattans. Het heeft ineens een groove en fraaie harmoniezang. Ik twijfel even of ik hem voor deze kant heb gereserveerd en dat blijkt waar te zijn want 'Back Up' is een funky affaire dat ik weer niet echt lust van The Manhattans. 'Fever' is een eigenwijze cover maar voor mijn gevoel hebben ze wel betere dingen gedaan in de vroege jaren zeventig.

* Mark IV- Hang Ups (UK, Cordial, onuitgebrachte opname van omstreeks 1972, re: 2017)
Of zou die toch van iets later zijn? Ik hoor namelijk protodisco. 'Hang Ups' is een lekker vlot nummer dat schijnbaar altijd op de plank is blijven liggen totdat Cordial dit in 2017 in het vinyl perst. Op de flip staat de demo-versie van 'Give Me Just A Little'. Deze is dus ooit wel uitgebracht? Nee, buiten het album 'Signs Of A Dying Love' om niet. Dat is het album dat datzelfde Cordial in 2018 op de markt heeft gebracht. Het heeft het meer vertrouwde geluid van Mark IV met de falsetto en eigenlijk de betere kant. Voor een 'demo' klinkt het behoorlijk 'af'.

* Barbara Mason- Just A Little Lovin' (US, National General, 1970)
Mark heeft ons al gewaarschuwd want het styreen is nogal 'aanwezig' maar het stoort me niet echt. Barbara doet een mooie grootse ballade ondersteund door een dameskoortje. 'Yes, It's You' heeft ze vaker gebruikt als b-kant en is meer van hetzelfde maar dan zonder de benodigde magie. 'Just A Little Lovin' is zeker een magisch kantje!