Singles round-up: januari 1

Vanmorgen heb ik telefonisch contact gehad met Engeland. Nee, ze hadden de mail nog niet gevonden. Het probleem uitgelegd en ook zij hebben 'live' mee gekeken in de tracking status. Conclusie: We wachten totdat het pakket is teruggestuurd en vanuit daar ondernemen we verdere actie. Ik heb bij Juno een paar keer gehad dat er een hapering is in hun systeem zodat de belasting wel wordt geïnd maar niet doorgezet wordt naar het EU-fonds. Ik vermoed iets dergelijks want de Paypal-betaling is gewoon ordentelijk verlopen. Vanmiddag heb ik niet veel post en het is met name de westenwind en de zonneschijn welke maakt dat ik 'een blokje om' wil fietsen naar huis. Dat wordt al met al nog een flinke blok om over het Drents-Friese Wold en boodschapjes in Dwingeloo. Op een dag in de zomer goed voor een 'Diagonaal zeven letters' maar vandaag is het vooral actief fietsen en weinig recreatie. Vanavond trap ik af met de eerste aflevering van de 'Singles round-up'. Hoewel ik ze tot januari reken, zijn dit eigenlijk nog singles van december. In totaal kunnen jullie nu zes afleveringen tegemoet zien: Deze en volgende week elk drie afleveringen. Ik heb opnieuw afgerekend bij Mark dus wellicht later deze maand méér. In deze eerste aflevering zes van Mark en een hagelnieuwe single van Juno.

* Ashford & Simpson- Let Love Use Me (US, Warner Bros., 1977)
De b-kant van 'Don't Cost You Nothing' dat op zichzelf al geen slecht nummer is maar uiteraard gaat de interesse voor de Blauwe Bak uit naar de b-kant. Nicholas Ashford en Valerie Simpson nemen inmiddels een flink deel in van een Blauwe Bak-koffer en iedere schijf is een op zichzelf staande parel. 'Let Love Use Me' is een verrukkelijke ballade zoals het echtpaar er patent op heeft. Eerst nemen ze elk een couplet en een refrein voor hun rekening en na de bombastische doch sfeerrijke brug wordt het een duet.

* Patti Austin- Can't Forget The One I Love (US, Columbia, 1971)
In geval van Patti Austin wil het wel eens 'hit and miss' zijn, maar 'Can't Forget The I Love' is een regelrechte schot in de roos. Een lekkere crossover-Northern Soul-groove en een zeer enthousiast refreintje. Dit is smullen met hoofdletter S. Dit is de demo met de stereo- en mono-versie van het liedje en tot mijn grote verrassing klinkt de stereo nog altijd erg fijn. Het is immers styreen dat niet is gemaakt voor eeuwig gebruik.

* Bobby Bland- Yolanda (US, ABC, 1974)
De Week Spot van vorige week. Bobby's liefje heet Yolanda en zij is er vandoor gegaan met zijn witte Cadillac en al zijn geld. Of we allemaal even willen opletten? We zullen ons best doen, Bobs! Bland is doorgaans een muzikant die meer wordt geassocieerd met de blues maar zeker in de jaren zeventig leunt zijn versie van de blues zwaar tegen de Southern Soul aan. Eigenlijk is de gitaarsolo nog het enige dat aan de blues herinnert. Ik reken het helemaal tot de soul en gelukkig ben ik daarin niet de enige.

* The Boss Man- You're Taking Too Long (US, Gamble, 1968)
Vanaf 1973 verandert alles in goud dat door de heren Gamble en Huff wordt aangeraakt. Tot die tijd is het succes beperkt. The Boss Man is één van de gevallen waarbij het niet is gelukt en dat is best jammer wat 'You're Taking Too Long' is een alleraardigste Philadelphia-productie. Het enige bezwaar dat je kan hebben is dat The Boss Man meer 'croont' dan dat dit het territorium van de soul binnen dringt, maar het is desondanks een erg interessant plaatje. The Boss Man is overigens Ben Krass, een blanke man. Ik laat de b-kant voor wat het is.

* J.D. Bryant & The U.S.A.- Don't Be Too Nice To That Guy (US, Grassroots, 1973)
Ook bekend als Jay Dee Bryant en in die hoedanigheid neemt hij in 1974 een single op met Swamp Dogg ('I Want To Thank You Baby', ook in de Blauwe Bak). 'Don't Be Too Nice To That Guy' is een erg speciaal plaatje. Vooral de blazers hebben de dag van hun leven maar ook de stemmen lijken overal vandaan te komen. Tekstueel heeft het veel van Roy C. en dus kan ik wel begrijpen dat ome Swamp Dogg een plaat met hem wil maken. Op de flip staat de instrumentale versie.

* Don Gardner- My Baby Likes To Boogaloo (US, Tru-Glo-Town, 1967)
'Not for condition freaks' is de extra beschrijving bij de plaat. Jawel, hij heeft last van steenslag. Afgelopen zaterdag tikte hij zelfs een keertje over maar de prijs is het bewijs: Normaal gesproken ligt deze een flink stuk hoger. Een lekkere rauwe backing welke fraai kleurt bij Gardner's rauwe stem. En ja, hij tikt weer over. Desondanks is het een plaatje waarbij ik niet kan stil zitten. Het rockt! De andere kant van de plaat is van de hand van Ed Townsend en dus ben ik benieuwd. 'I Wanta Know Where Did Our Love Go' heeft Townsend's orkest en zijn 'big city'-arrangement. Ik hoor de Don liever in de meer rauwe nummers, maar ook deze is om de vingers bij af te likken. Twee contrasterende kanten maar ik noem het een 'double-sider'.

* Kelly Finnigan- Get A Hold Of Yourself (US, Colemine, 2024)
Het is bijna vijf jaar geleden dat ik voor het eerst 'Since I Don't Have You Anymore' hoor en kort daarna zal het de eerste Colemine-single zijn die ik bestel. Inmiddels kan ik een show van drie uren doen met de Colemines als het mogelijk zou zijn om van bepaalde artiesten méér dan vier nummers te draaien. Toch moet ik bekennen dat het bij Kelly en zijn band Monophonics vaak 'hit and miss' is. Ik geloof dat ik ook al eens een single heb overgeslagen. 'Get A Hold Of Yourself' heeft echter een heerlijke groove en het dameskoortje in het refrein is ook een welkome aanvulling op de herensociëteit van Colemine. Het is een van zijn leukste releases van de afgelopen jaren maar toch moet ik bekennen dat ik 'Since I Don't Have You Anymore op eenzame hoogte blijf vinden. Op de flip staat 'It Hurts Me So Much' en dat neigt meer naar de lowrider soul en is misschien zelfs wel de betere kant. Of is dit de kant geweest waarvoor ik de plaat heb gereserveerd? Er staat me zoiets van bij.