Het is al met al een leuk bochtje om geworden op de fiets maar toch niet genoeg voor een apart verhaaltje. Op zichzelf is er niet heel veel nieuws onder de zon terwijl het in het voorjaar of in de zomer een hele andere beleving is waardoor ik eerder ben geïnspireerd tot een verhaaltje. Het is vandaag min of meer recreatief-functioneel fietsen of functioneel-recreatief. Feit is dat ik niet ergens naartoe hoef te fietsen, maar tegelijk is het avontuur ook ver te zoeken. Wat hebben we gefietst? Vanaf Uffelte via Ansen en Ruinen naar Echten. De tocht die ik zaterdagavond opnieuw ga doen. Na Echten ga ik ditmaal niet door naar Zuidwolde zoals meer gebruikelijk maar koers richting Hoogeveen. Ik volg nu bordjes van de fietsknooppunten en probeer iets op te steken voor als ik weer in het donker door Hoogeveen moet fietsen. Nee, ik denk niet dat ik het dan ga vinden. Het brengt me in Hoogeveen langs Het Goed en omdat ik wel even binnen wil zijn, neem ik daar een kijkje. De portemonnee blijft echter in de jaszak zitten. Daarna fiets ik Hoogeveen uit naar Stuifzand en over Zwartschaap naar Pesse. Daar de snelweg onderdoor en vervolgens over het Dwingelderveld naar Lhee en via de Bosrand naar Dwingeloo. Boodschapjes gedaan en vervolgens over Wittelte terug naar huis. Ik ben vier uren onderweg geweest en geen idee over de kilometers. Ik denk iets van 50-60 kilometer. Nu ga ik verder met de laatste zeven singles van Mark. Woensdag vervolg ik met de singles van afgelopen zaterdag want ik heb vanavond ook nog vier besteld vanuit Duitsland.
* Wilson Pickett- Call My Name, I'll Be There (UK, Atlantic, 1971)
Een van Pickett's laatste originele opnames voor Atlantic. De jaren zestig zijn definitief voorbij en het behoeft weinig expertise om vast te stellen dat Pickett met zijn hits een stempel heeft gedrukt op het decennium. Wat zouden de sixties zijn zonder 'In The Midnight Hour' of 'Land Of 1000 Dances'? Hierna zal hij een contract tekenen bij RCA en in 1973 met het prachtige 'Mr. Magic Man' op de proppen komen, maar in zijn laatste jaren op Atlantic zijn de critici genadeloos hard over zijn repertoire. Er wordt geen spaander heel gehouden van 'Call My Name' in Blues & Soul, het Engelse tijdschrift. Hoe hangt 54 jaar later de vlag er bij? Het is uitbundig met een fuzzgitaar in de begeleiding en hoewel het niet opweegt tegen zijn materiaal uit de jaren zestig kan ik niet zien waarom de recensenten zo negatief moesten zijn. Maar dat is wel vaker het geval met Blues & Soul in mijn geval. 'Woman Let Me Down Home' is meer midtempo maar ook niet erg overtuigend.
* The Pool Shooters- Love Makes The World Go Round (US, Fantastic, 1976)
Ik geloof dat de nazaten van Prince en Supertramp de strijd hebben opgegeven. Hun originele muziek is nu ook gewoon op Youtube te vinden. Je kan het niet zo gek bedenken of je vindt het wel op Youtube. Alleen in geval van The Pool Shooters gaat dat niet lukken. Mark maakt zelf een video van dit plaatje terwijl het rondjes draait op zijn Numark PT-01. Zo'n apparaat als dat ik ook nog ergens boven heb staan. We kunnen hier met recht spreken over een zeer obscuur plaatje dus en zo klinkt die ook. Het klinkt een beetje gospel bij vlagen en wellicht heeft dat ook te maken met de prachtige mono-opname. Een beetje Staple Singers maar dan met een mannelijke leadzang en niet echt een christelijke boodschap. De andere kant heet 'The Blues' en dat is dezelfde gekke mono-opname. Het is wat het belooft op het label want het is ook een blues, maar er blijft praktisch niets over van het geluid. Het klinkt alsof de buurman het afspeelt en jij een microfoon uit het raam hangt en zo een opname maakt. Dit met rumoerig vinyl maakt het erg minimaal maar nog het beste te genieten op de kant van 'Love Makes The World Go Round'.
* Righteous Brothers- Love Is Not A Dirty Word (UK, Capitol, 1974)
Deze heb ik al in de Amerikaanse uitdossing op het Haven-label. Feitelijk de b-kant van 'Give It To The People' maar 'Love Is Not A Dirty Word' is altijd de kant geweest waar ik de voorkeur aan heb gegeven. Toch moet ik erkennen dat 'Dream On' het tegenwoordig wint van deze. Een Engelse persing is echter altijd welkom.
* Dee Dee Warwick- Next Time (US, Mercury, 1969)
Nee, er is niets aan de hand met mijn volgorde. Ik geloof dat Mark de reserveringen op alfabetische volgorde heeft liggen en gewoon lukraak een aantal pakt van de stapel. Van de R springen we ineens over naar de W voor de laatste paar singles van deze partij. Dee Dee heeft de nodige steenslag gehad maar is desondanks vriendelijk geprijsd. Het is een gezellig kantje ook al is de 'distortion' een beetje aan de stevige kant. 'Ring Of Bright Water' is de eigenlijke a-kant. Die kant is helemaal niet te draaien. Tja, het blijft altijd een gok met Mercury-styreen. 'Next Time' is trouwens ook niet heel speciaal dus hou ik het voorlopig bij dit exemplaar. Hij is overigens ook alleen in Amerika uitgebracht zoals het lijkt.
* Viola Wills- I've Got To Have All Of You (US, Bronco, 1967)
De originele eerste persing voordat het een nationale distributie krijgt en tegelijk ook één van de duurdere singles uit deze partij. Barry White tekent voor 'I've Got To Have All Of You' dat uitbundig klinkt in het intro en dan ombuigt naar een fraaie beat ballade met Viola die uit haar tenen zingt. Drie minuten kippenvel is onbetaalbaar. Wat een plaat! 'Don't Kiss Hello And Mean Goodbye' is meer geschikt voor de Northern Soul hoewel de bas hier opvalt, iets waar Barry White duidelijk een oor voor heeft in zijn vroege producties. Het maakt het tot een fraaie 'double-sider' hoewel mijn voorkeur lichtelijk uit gaat naar 'I've Got To Have All Of You'.
* Jackie Wilson- Nothing But Heartaches (US, Brunswick, 1968)
Foutje bedankt! 'Nothing But Heartaches (Keep Haunting Me)' wordt vermeld op het label, maar dat is een heel ander nummer van The Artistics. Naar het schijnt heeft Jackie dat nummer wel op het repertoire staan maar het is niet de b-kant van 'I Get The Sweetest Feeling' zoals hier. Dat is namelijk 'Nothing But Blue Skies'. Een klassieke Jackie Wilson-kant uit de late jaren zestig. Het brengt me terug naar de vroege dagen met de 'Northern Soul Jukebox' op de mp3-speler. Ondanks wat getik op de achtergrond klinkt deze als een klok. 'Sweetest Feeling' draai ik sowieso van de Engelse persing als ik hem eens nodig heb.
* Betty Wright- My Baby Ain't My Baby Anymore (UK, RCA Victor, 1975)
In Engeland de b-kant van 'Where Is The Love'. Oh, dat blijkt het ook in Duitsland te zijn. Okay, dan heb ik de single dus al hoewel ik nog nooit eerder 'My Baby' heb opgezet. Het is een ballade met een gesproken intro en persoonlijk hoor ik Betty het liefste in de ballades. Dit is dus smullen voor mij daar waar ik 'Where's The Love' altijd een beetje flauw heb gevonden. Net zoals bij de Righteous Brothers geldt hier ook dat Engelse persingen altijd welkom zijn.
Morgen ga ik een besluit nemen over de Week Spot, hoewel er komende zaterdag geen 'Do The 45' is. Ik ga zaterdagavond naar een concert waar ik jullie zondag ongetwijfeld over ga vertellen. Ik heb op Discogs vier soulplaten besteld in Duitsland en deze kunnen mooi bij de twaalf van Mango. Ik ga woensdag dus verder een deel van de 25 die ik zaterdag in Steenwijk heb gekocht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten