Afgelopen zaterdag ben ik nog optimistisch gestemd over het Motown-pakket en kondig aan in 'Do The 45' dat volgende week zaterdag de show barstensvol met Motown zal zijn. Nu dat van de baan is, ga ik evengoed een show vullen met Motown. Motown is de ongedocumenteerde moeder van alle Northern Soul-platen. De labeleigenaren dromen allemaal van een imperium net als Berry Gordy en de artiesten doen hun best om mee te komen met de professionele producties van het Motown-label. Met het verschil dat zij geen Funk Brothers in de studio hebben of Holland-Dozier-Holland als schrijvers om nog maar te zwijgen van het kundige personeel achter de knoppen van de mengtafels. Toch is Motown een beetje een 'underdog' in mijn verzameling en het is met name in de laatste week bij het samenstellen van de bakken dat ik steeds meer zin krijg in een volledige Motown-show. Hoewel er best een paar grote hits bij zullen zitten, is het echter niet alleen maar goedkoop scoren. Ik wil ook graag wat meer obscure Motown-platen draaien. Daar hoort dan ook een Week Spot bij op Motown en dat is een artiest die we al vaker te gast hebben gehad in de Week Spot. Het is de altijd sublieme Major Lance en zijn 'I Never Thought I'd Be Losing You' uit 1978.
Omdat de Major al meerdere malen voorbij is gekomen, is het een zinloze exercitie om op opnieuw zijn doopceel te lichten. Wellicht kijk ik straks even specifiek naar zijn tijd bij Motown. Ik heb jaren geleden de openhartige autobiografie gelezen van Berry Gordy. Een boek dat ik iedereen kan aanraden! Het Motown-verhaal lijkt een 'overnight sensation', maar dat is het allerminst. De eerste twee platen floppen namelijk genadeloos. Bij de eerste twee heeft hij de bank en één deel van de familie lief aangekeken. Bij de derde moet hij ook schooien bij de schoonfamilie. Berry voelt echter dat driemaal scheepsrecht moet zijn. Als dat niet het geval is? Dan zal hij de rest van zijn leven aan de lopende band bij Ford moeten blijven om alle schulden af te betalen. De derde single wordt echter zo'n hit dat hij opeens alle schulden kan betalen én geld overhoudt voor een vierde single. Dat wordt een nóg groter succes en vier platen later kan Gordy al een flop overleven. 'Motown' is een naam die pas later ontstaat. Het is in de jaren vijftig een sleutel naar succes om je label te noemen naar een grote hit. Zo kiest Gordy aanvankelijk voor Tammy naar de gelijknamige hit van 'Debbie Reynolds uit 1957. Hij staat op het punt van het persen van de eerste single als hij ontdekt dat Tammy al in gebruik is. Dan gaat hij stoeien met de naam en komt het op het totaal verzonnen Tamla. Dat is zó ongebruikelijk dat het vast niet door iemand anders is gebruikt?
Omstreeks 1961 wordt Tamla-Motown een volwaardig bedrijf met verschillende investeerders. Vastgoedeigenaar Ed Wingate is één van de mensen die wordt benaderd, maar die heeft zijn bedenkingen. Als hij in 1964 zich alsnog bij Motown wil aansluiten, wijst Gordy hem de deur. Wingate neemt wraak met zijn Golden World-label totdat hij ontdekt dat Gordy iedere concurrent helemaal kapot maakt. Hij verkoopt het label en de studio aan Motown. De laatste zal tot de jaren tachtig worden gebruikt, het label wordt meteen opgedoekt. Gordy doet hetzelfde bij Ric-Tic en neemt een paar artiesten over. Edwin Starr is daarvan de bekendste. Toch kent ook het Motown-verhaal tegenslagen. Eerst als Holland-Dozier-Holland in 1967 de benen nemen. Marvin Gaye is als een tegendraadse punker. Als een nummer eenmaal als Motown-single is verschenen, mag het drie jaar lang niet opnieuw als single uit komen. Marvin steekt zijn middelvinger op en 'redt' Motown met 'I Heard It Through The Grapevine', een jaar eerder een single voor Gladys Knight & The Pips. Gordy wil ook niet Gaye té politiek wordt en dwarsboomt eerst de release van 'What's Going On?'. Dat zal een andere reddingsboei blijken voor het label. Het filiaal in Los Angeles (van het Mowest-label) is eerst nog niet winstgevend maar in 1973 zal Motown Detroit verruilen voor de westkust. Rare Earth stevent af op een bankroet en ook de filmmaatschappij zit in zwaar weer. Marvin Gaye blijkt telkens weer de redder te zijn, in 1977 onder andere met de single 'Let's Get It On'.
'I Never Thought I'd Be Losing You' is in Amerika de allerlaatste single op het Soul-label van Motown. Gordy schrijft zijn memoires op het moment dat Motown wacht op een overname en het boek volgt de onderhandelingen. Sinds de midden jaren tachtig is de rot definitief ingezet bij Motown en het zal een grotere investeerder nodig hebben om het hoofd boven water te houden. Gordy heeft zijn aandeel al verkocht aan MCA, in Europa zal de Bertelsmann Group de distributie doen van Motown ('I Love Your Smile' van Shanice wordt na een paar weken vervangen door een nieuwe single met een ander catalogusnummer) terwijl Gordy ervoor zorgt dat de Jobete-rechten (en dus het stokoude Motown-werk) terecht komt bij EMI. Daarna neemt Universal de boel over en zal het in 2011 opnieuw starten. Stevie Wonder is in 2020 de laatste oudgediende zijn die het label verlaat.
Komende zaterdag dus een kleine bloemlezing van vooral de eerste twee decennia van Motown met ook aandacht voor bands en artiesten die minder goed in het geheugen zijn blijven hangen. En uiteraard met Major Lance als Week Spot.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten