Singles round-up: juni 7

De officiële start van de zomer wordt wederom gevierd in Steenwijk. Er is gelukkig niet heel veel post en bovendien liggen de wijken nogal uit elkaar waardoor ik veel mag fietsen. Ik ben om vier uur alweer thuis en zie bij de buren de groene container al aan de weg staan. Vooruit! Ik ben vroeg thuis en volgens mij is dit ook het uitgelezen moment. De buien van gisteren hebben weinig effect gehad op de natuur maar voor morgenmiddag en -avond staat een flinke hoeveelheid ingetekend. Dit is het moment om mijn gras te kortwieken. Ik controleer wel zes keer de brievenbus maar nog helemaal niks. Ik zit te genieten van een rokertje en drankje  na de noeste arbeid als ik merk dat de koerier stopt bij ons plein. Gelukkig! De platen van Mark waardoor ik op Soul-xotica even aan de bak kan. Het zijn achtentwintig singles waaronder veel jaren zestig. Deze ga ik eerst in vier afleveringen doen. De nieuwe Week Spot ga ik de komende dagen vaststellen. Ik ga nu beginnen met de eerste zeven.

* Steve Alaimo- You Don't Love Me (US, ABC, 1967)
We beginnen meteen met de sixties en met een stevig tempo. 'You Don't Love Me' is een 'stormer' van een veteraan met desondanks enige showbiz-invloeden. Met name in de blazerssectie en het handjeklap op de achtergrond. Het wiel wordt opnieuw uitgevonden en in 1 minuut en 55 seconde is het hele verhaal verteld. De keerzijde oogt op papier interessanter: Het is geschreven door Isaac Hayes en David Porter. 'You Don't Know Like I Know' is ook een stamper en voor mij duidelijk de winnaar. Het klinkt minder kneuterig dan de andere kant.

* Roshell Anderson- Snake Out Of Green Grass (US, Excello, 1973)
De plaat is gereserveerd voordat ik het in de gaten heb. Het Excello-label speelt daarbij een rol en ook de prettige associatie met Anderson. Zijn 'It's A Beautiful Day' is in 2022 de hekkensluiter in de Blauwe Bak Top 100. Het vinyl maakt onderscheid in de verschillende fases van het lied. Het is 'Southern Soul' en alleen de refreintjes zijn iets steviger, voor de rest kabbelt het heerlijk door terwijl Roshell de krochten van zijn ziel aanwendt voor de vertolking. Hij heeft niet genoeg aan een kantje want op de b-kant gaat de ballade verder als 'Part II'.

* Vernon B- Can't Teach Old DOg New Tricks (US, 2/Hot, 1992)
De enige single uit de jaren negentig in deze partij van Mark. Deze heb ik recent nog gereserveerd. Het is typische indie-soul uit de vroege jaren negentig welke nu echt schaars begint te worden en waarvan de prijs mogelijk flink kan gaan stijgen. Muzikaal komt het uit een doosje hoewel de percussie niet té blikkerig klinkt. Vernon klinkt net ietsje rauwer dan menig hitmaker in 1992 en dat maakt het weer 'underground'. De saxofoon klinkt overigens nog wel als een instrument welke met handen en mond wordt bespeeld en de achtergrondzangeressen in het refrein maken het nummer af. Een heerlijk zomers geluid als je het mij vraagt. Op de andere kant staat de instrumentale versie.

* Chris Bartley- I'll Take The Blame (US, Buddah, 1969)
Verrek! Het komt keer op keer weer uit. Ik heb nog niet op het label gelet als ik de plaat opzet. De fraaie melodie en de fijne productie vallen me meteen op en geven me zelfs een klein laagje kippenvel. Dan kijk je op het label en wat blijkt? Van McCoy in de rol van medeschrijver en producent. Zijn 'Baby It's Wonderful' op het Vando-label neigt al naar een lichtvoetige Motown-variatie, hier zou ik zomaar Smokey & The Miracles kunnen voorstellen. McCoy is ook present op 'Baby I'm Yours' en dat is een nieuwe versie van de Barbara Lewis-hit. Het haalt het echter niet bij de magie van 'I'll Take The Blame'.

* The Carltons- Hey Mr. Lonesome (US, Argo, 1964)
Qua stijl doet dit meteen een stuk ouder aan, maar het is het arrangement dat hier wint voor mij. Het is een fraaie ballade met een zanggroep met wortels in de doowop. Het is een productie uit Chicago en waar Philadelphia suikerzoet zou zijn geweest, daar houdt de productie het hier nét rauw genoeg om zich te onderscheiden van de rest. Op de keerzijde staat 'Easy Livin' en dat is helemaal een 'vocal group'-feestje met zang die een beetje 'over the top' is. Eigenlijk best wel een 'double-sider' waar ik voorlopig nog even niet kan kiezen. Het ingetogen 'Hey Mr. Lonesome' is fraai maar 'Easy Livin' heeft weer dat ietwat maniakale.

* Charmells- Sea Shell (US, Volt, 1968)
Een charmant groepje dames dat slechts twee plaatjes aflevert voor het Volt-label in 1968. 'Sea Shell' is fraaie midtempo, ietwat 'moody' en erg sfeerrijk. Het had zoveel mooier kunnen zijn als de plaat op vinyl was geperst maar helaas... we moeten roeien met de riemen die we hebben en dat betekent styreen en een wat doffe opname. De eerste eigenaar (m/v) heeft echter een sticker geplakt op het label van de andere kant. '72' staat op de sticker. 'Lovin' Feeling' is een vrouwelijke versie van 'You've Lost That Lovin' Feelin'  van The Righteous Brothers en dat doen ze eigenlijk best goed. Ook weer een 'double-sider'. Het kan niet op?

* The Debanairs- Feel All Right (US, W-BS, 1967)
Er zijn in de jaren zestig verschillende groepen die zich The Debonairs willen noemen. Ze onderscheiden zichzelf door de naam net iets anders te spellen. Zo hebben we The Debonaires uit Detroit waar ik reeds twee singles van heb. 'Please Come Back Baby' van The Debonairs staat niet voor niets op de verzamel-cd 'For Millionaires Only 3' op het Goldmine-label. Deze plaat is een knaller en zeer gezocht door de Northern Soul-fans. Het resultaat is dat een plaat onbetaalbaar is als die al eens opduikt. Voorts hebben we hier The Debanairs. Er is niets over hen bekend, alleen dat het deze single in 1967 heeft gemaakt. Het is een lekkere stormer met zangeressen in de frontlinie, het heeft ergens iets garagerock-achtigs vooral in de gitaarsolo. Een zeer fijn plaatje! Ik zie nu dat de muziek afkomstig is van een band genaamd 7 Days & A Knight. The Debanairs is dus een meidengroep? Ook 'Everything I Need' klinkt garage-achtig maar nu kan de zang me niet bekoren. Het riekt een beetje naar The Shirelles uit de late jaren vijftig.